Ώρα για ρετρό ιστορίες…

Στο προηγούμενο θέμα έγραφα πως πάλι καλά που δεν τέλειωσε προχθές το πρωτάθλημα πριν την ώρα του, γιατί μετά δεν θα είχαμε τι να κάνουμε και θα τρέχαμε με τις γυναίκες σε καλλιτεχνικές εκθέσεις με θέμα τον «σκανδιναβικό μινιμαλισμό στο ατελέσφορο κυνήγι της ευτυχίας στη Φύση». Κι σήμερα ...είναι Τρίτη. Δηλαδή η μέρα των ρετρό ιστοριών για την παλιοπαρέα των έιτις.

Ο συνδυασμός των δύο, των καλλιτεχνικών εκθέσεων και των ρετρό της Τρίτης, μου έφερε πάλι στο νου τον - διάσημο πια - φίλο μου τον Φώτη, ο οποίος την προηγούμενη εβδομάδα μου έλεγε πως ήθελε να πουλήσει τη βίλα της 63ης αρρεβωνιάρας του, με ...ποδοσφαιρικό σκοπό: «Να πάρω μια ομάδα Άλφα Εθνικής. Έχω κάνει έρευνα κι είναι δυο-τρεις που θέλουν πρόεδρα. Τι, δηλαδή; Ο Μπέος πιο έξυπνος είναι από μένα;».

Λοιπόν, τον Φώτη τον θυμήθηκα επειδή μια άλλη αρρεβωνιάρα που είχε, η 19η ή η 32η αν θυμάμαι καλά, ήταν ...καλλιτεχνική φλέβα. Μην αναρωτηθείτε, όπως κι εγώ, τι σόι καλλιτεχνική φλέβα μπορεί να είναι μια Γωγώ, γιατί ο Φώτης έχει απαντήσεις για όλα.

Ως συνήθως, προκειμένου να μπω στο κλίμα, τον πήρα πάλι τηλέφωνο. Ωστόσο, πριν αναφέρω τη συνομιλία μας (που έβγαλε και πάλι λαβράκι), καλό και χρήσιμο θα είναι να θυμηθούμε την ιστορία του με τη Γωγώ.

Πού τη γνώρισε; Σε σινεμά που έπαιζε ταινίες «κουλτούρα να φύγουμε», προκαλώντας υποψίες στην υπόλοιπη παρέα. «Τι γύρευες, ρε Φώτη, σε ταινία του σοβιετικού σινεμά; Εσένα η αγαπημένη σου ταινία είναι οι εφτά καλόγεροι με τα κομπινεζά», του είπε ο Βαγγέλης ο Πατούσας. «Δεν πας καλά», πρόσθεσε καταθέτοντας το πανίσχυρο επιχείρημά του ο Δεμπασκαλάς. «Ρε, μπας κι έγινες κουμμούνι;», ρώτησε ο Μαστρομανέλος από το διπλανό τραπέζι του καφενέ, πριν ο Φώτης αποκαλύψει το σκοπό της επίσκεψής του (διότι περί ...εθιμοτυπικής επίσκεψης επρόκειτο) στο σινεμά.

«Ρε κολλητοί, κάτι τέτοιες ταινίες είναι γκομενοπαγίδες. Πάνε εκεί κάτι κουλτουριάρες μοναχές τους κι άμα τις πιάσεις στο συναίσθημα, μετά βγαίνεις για καφέ, για να αναλύσεις την ταινία», είπε και του την πέσαμε όλοι: «Και τι ανέλυες εσύ, ρε Φώτη; Αν ήταν καλός ο πασατέμπος;».

«Ανέλυε αυτή...».

Αυτή ήταν η Γωγώ. Την οποία την ερωτεύτηκε - και αυτή – «για πάντα». Και την αρραβωνιάστηκε πριν προλάβουν να δουν τα "Γουρούνια και Μαργαριτάρια" του Μακαβέγεφ, τα οποία όπως παραδέχθηκε μετά, του άνοιξαν την όρεξη. Γρήγορα ο Φώτης άρχισε να βαριέται τον Μακαβέγεφ κι όλους τους δημιουργούς με ονόματα που τέλειωναν σε φι, ενώ εξοργιζόταν όταν η Γωγώ τον τραβολόγαγε σε κάτι εκθέσεις «ανερχόμενων καλλιτεχνών». Κάπως έτσι...

«Κολλητοί, την παράτησα».

Αφού το Δεμπασκαλάς τον διαβεβαίωσε πως «δεν πας καλά», ο Φώτης μας είπε πώς την παράτησε. Κυριολεκτικά την παράτησε, αλλά όχι ακριβώς στα κρύα του λουτρού. Ακριβώς ...δίπλα.

«Ρε, πήγαμε σε μια έκθεση μοντέρνας τέχνης και καθόταν δέκα λεπτά και κοίταγε μια λεκάνη. Λεκάνη, ρε. Χέστρα. Πώς το λένε. Είχε αφήκει εκεί μια λεκάνη ο καλλιτέχνης, κάτι κλειδιά, κάτι μπουλονόκλειδα, έναν κάβουρα και κάτι βίδες. Κι έγραφε από πάνω "το ρεπό της θάλασσας". Ποιο ρεπό και ποια θάλασσα, το φελέκι μου μέσα; Μια χέστρα και κάτι εργαλεία ήταν. Πήγε να μου το εξηγήσει κιόλας. Και της λέω "Γωγώ, πάω μέχρι το μέρος, γιατί με τη λεκάνη μού ΄ρθε κατούρημα". Κι έφυγα. Δεν θα με τρελάνει εμένα η Γωγώ...».

Επιστροφή στο παρόν. «Τη θυμάσαι τη Γωγώ;», τον ρώτησα, μπας και μου δώσει καμιά επιπλέον πληροφορία. «Ποια Γωγώ; Τώρα είναι Ζωρζέτ. Δεν ταίριαζε το Γωγώ στην καλλιτεχνία, κολλητέ. Την είδα πέρυσι στον Χάρη Κωστόπουλο να πετάει λουλούδια στο "εδώ σε θέλω καρδιά μου"*. Είναι, λέει, σε έναν πολιτιστικό σύλλογο και έκαναν εκδήλωση». Στροφή στην ποιότητα η Γωγώ, σόρι, η Ζωρζέτ, σκέφτηκα. «Ασχολείται ακόμα με τα καλλιτεχνικά;», ρώτησα. «Ρε κολλητέ, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Τώρα, μου είπε, είναι ποιήτρια. Μου έστειλε κι ένα βιβλίο με ποιήματα. Χρόνια είχα να γελάσω έτσι. Κάτσε να το βρω...».

Κάθισα και το βρήκε...

«Άκου πώς ξεκινάει το ποίημα: "Το σπίτι λαχανιάζει να συμμαζευτεί". Λαχανιάζουν, ρε κολλητέ, τα σπίτια; Άκου κι άλλο: "Μαραμένη η δική μου ειμαρμένη". Τι είναι, ρε, η ειμαρμένη; Τι πίνει και δεν μας δίνει;».

Μόλις ξελαχάνιασα από τα γέλια (το σπίτι ακόμα να ξελαχανιάσει), μου ήρθε και η χαριστική βολή. «Άστη τη Γωγώ τώρα. Δεν μου είπες τελικά. Ποια ομάδα να αγοράσω;». Δεν τον άντεχα με αυτό το κόλλημα: «Εγώ λέω να πάρεις τον Παναθηναϊκό, που ψάχνει για πρόεδρα. Άστες τις μικρές ομάδες». Η απάντησή του με έστειλε: «Θα τον έπαιρνα, αλλά δεν είμαι Παναθηναϊκός».

Ούτε ΠΑΟΚ είναι, αλλά είχε προσπαθήσει να τον αγοράσει...

Γλίτωσαν και οι δύο!

Για την ιστορία, την καινούργια αρρεβωνιάρα την έχει ακόμα. Κι αυτή έχει ακόμα το σπίτι της. Δεν της το πούλησε.

Ακόμα...

Μέχρι να σταματήσει ο Φώτης να με εκπλήσσει, να με σοκάρει και να μου φτιάχνει το κέφι κάθε φορά που μιλάμε, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...

• Το «Εδώ σε θέλω καρδιά μου» μπορείτε να το ακούσετε με ένα κλικ στο βίντεο από κάτω, για να μην τρέχετε στις πολιτιστικές εκδηλώσεις της Γωγώς, σόρι, της Ζωρζέτας.

ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr