Tώρα, τα μάτια γυαλίζουν για τα καλά!

Ο Νίνης μόλις έχει καρφώσει τη γκολάρα και φεύγει σφαίρα για τον πάγκο. Εκεί όπου από τους πανηγυρισμούς χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις…

Προσωπικά το ξέσπασμα αυτό μου θύμισε κάτι από… Τρίπολη (πέρσι). Τότε που ο Λουκάς ήταν ο σκόρερ και ακολούθησε ένας πραγματικός χαμός, με τους παίκτες να δείχνουν πως είναι μια γροθιά. Όπως και ήταν άλλωστε και καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Αυτό το πάθος που έλειπε από τη φετινή ομάδα και εσχάτως επιστρέφει για τα καλά. Υπήρχαν φέτος στιγμές που έβαζαν γκολ και δεν το πανηγύριζαν. Έκαναν – σχεδόν - σαν να μην τρέχει τίποτα. Τώρα όμως τα μάτια γυαλίζουν για τα καλά. Και όλα μπορούν να συμβούν…

Σαφώς και δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός θα πάρει τελικά το πρωτάθλημα. Αυτό που βλέπω είναι ότι θα το παλέψει μέχρι εκεί που δεν πάει. Το γεγονός και μόνο ότι η ομάδα που προπορεύεται αναλώνεται σε φτηνά επικοινωνιακά τρικ με τα οποία γελάνε ακόμη και οι πεντάχρονοι οπαδοί της με κάνει αισιόδοξο. Σίγουρα δε τα… περί φιλικού με τον ΠΑΟΚ θα πρέπει να έκαναν Βόλο, Κέρκυρα, Ξάνθη, Σέρρες, Καβάλα, Πανιώνιο και λοιπά σωματεία να αισθανθούν «περήφανα» για τον τρόπο που αντιμετώπισαν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό…

Όταν σε νοιώθουν και σε φοβούνται ακόμη και από το -7 κάτι λέει. Οι αντίπαλοι λοιπόν σιγά – σιγά ξυπνάνε. Βλέπουν ότι το παραμύθι με τις μπαλάρες και τα playstation που τους πλάσαραν ήταν καλό αλλά δεν έχει δράκο. Μόνο «παραρτήματα». Όταν στο ερώτημα «γιατί οι άλλοι τρώνε σίδερα στα μικρά ματς και εμείς κερδίζουμε μόνο τα φιλικά με τους μικρούς;» δεν έχουν πειστική απάντηση αρχίζουν να κλονίζονται. Και ξάφνου ένα «λες να γίνει καμιά στραβή;» στριφογυρίζει στο μυαλό τους.

Η ομάδα του νταμπλ είναι λοιπόν ακόμη εδώ. Το πάθος και η φλόγα που την χαρακτήριζε επέστρεψαν, ενώ οι παικταράδες που την αποτέλεσαν ποτέ δεν έφυγαν. Μπορεί κάποιοι με το ζόρι να θέλησαν να μας πείσουν ότι όλα αυτά τα «παλτά» που… φορτωθήκαμε τα τελευταία χρόνια (Σισέ, Ζιλμπέρτο, Λέτο, Κατσουράνης κλπ) ξόφλησαν, ωστόσο οι καλύτερες απαντήσεις συνήθως δεν δίνονται από προπαγάνδες της πλάκας αλλά μέσα στο γήπεδο. Και όσο είναι καλά αυτά τα παλικάρια μην φοβάστε τίποτα, όλα μπορούν να συμβούν.

Ο Παναθηναϊκός σαφώς και δεν μπορεί να πανηγυρίζει από το -7. Διότι αν πέσει σε αυτή την παγίδα μόνο χαμένος μπορεί να βγει. Εκείνο που πρέπει σε πρώτη φάση να κάνει είναι να πάρει το ματς της Κυριακής με την ΑΕΚ και να πάει στο Καραϊσκάκη σαν ΚΑΜΙΚΑΖΙ. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αν συμβούν όλα αυτά, τα ξαναλέμε. Και τότε θα είναι για καλό…

ΥΓ: Πανέξυπνη κίνηση με τον Κοτσόλη. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι είναι ένας ΕΤΟΙΜΟΣ γκολκίπερ και ας έμεινε εκτός για λίγους μήνες. Είναι σαφές ότι επιλέχτηκε για να βρίσκεται πίσω από τον Αλεξ, αλλά εγώ θα πω ότι αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός έχει δυο ισάξιους τερματοφύλακες κάτι καλό και για τα δύο παιδιά και για την ομάδα.

ΥΓ1: Το πόσο καλή είναι η μεταγραφή του Κοτσόλη φαίνεται και από άλλα πράγματα. Από την… οργισμένη αντίδραση του Ολυμπιακού για παράδειγμα απέναντι σε κάτι απόλυτα νομότυπο. Το έχω ξαναγράψει και στο leoforos κάποια στιγμή. Ο Μαρινάκης, βρήκε και έκανε ότι έκανε με φιλικά σωματεία κλπ, αλλά εσχάτως το παλεύει να το χάσει ΜΟΝΟΣ του το πρωτάθλημα…

ΥΓ2: Χαίρομαι που με αργά αλλά σταθερά βήματα αρχίζουν όλοι να ανακαλύπτουν πόσο μεγάλος προπονητής είναι ο Φερέιρα. Άργησαν αλλά το κατάλαβαν.

ΥΓ3: Όταν ψάξει και μάθει κανείς σε ποιον ανήκει (και αυτό) το site από το οποίο πρωτοέσκασε την Κυριακή το βράδυ η «είδηση» ότι φεύγει ο Σισέ και μάλιστα το ανακοίνωσε και στον Πατέρα θα καταλάβει πόσο πόνεσε το διπλό της Τούμπας.

ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr