Αυτή την στιγμή ο Ηλίας Ζούρος φαντάζει ως το μεγάλο φαβορί με αουτσάιντερ τον Παναγιώτη Γιαννάκη και όχι μόνο. Σημειώστε το "αυτή την στιγμή" διότι οι διαθέσεις του προέδρου διαφοροποιούνται ανάλογα με την ώρα και τον καιρό. O Τάσος Μαγουλάς σχολιάζει...

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς... βαρβάρους; Διότι ως γνωστόν πας μη Έλλην βάρβαρος και πας μη ξένος προπονητής λύση... ανάγκης για την εθνική. Πώς φτάσαμε να θεωρείται ο Ηλίας Ζούρος, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ή ο Γιώργος Μπαρτζώκας η έσχατη επιλογή σε σχέση με τον "κολοσσό" των πάγκων που λέγεται Ντέιβιντ Μπλατ αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στον μικρόκοσμο που λέγεται ΕΟΚ.

Δυστυχώς για την εθνική, ευτυχώς για τον ίδιο αφού το επιθυμεί σφόδρα, πάλι όλα γύρισαν γύρω από μία απόφαση την οποία θα λάβει μόνος του ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Μετά από κάποια σύσκεψη γύρω από ένα τραπέζι τάβλι ή με έναν καλό μεζέ και κρασί ο πρόεδρος ζύγισε όλα τα δεδομένα και λίγο πριν το μήλο με την κανέλα που κέρασε ο ιδιοκτήτης αποφάσισε ότι θέλει ξένο προπονητή. Και δη τον Ντέιβιντ Μπλατ. Ποιος, που, πότε, γιατί δεν έχει σημασία όπως ποτέ δεν μετρούσε.

Από την άλλη κάποτε, έχουν περάσει κάποια χρόνια, το μοναδικό αφεντικό, που έμεινε, στο μπάσκετ διέθετε εκπληκτική ευθυκρισία ιδιαίτερα αναφορικά με τις εθνικές ομάδες. Κάποτε. Τώρα ξεκίνησε ο έρωτας καταρχάς με τον Καζλάουσκας κι εν συνεχεία με τον Μπλατ, τον Μεσίνα ή οποιονδήποτε άλλον δεν έχει ελληνική ταυτότητα. Το πείραμα με τον Λιθουανό πέτυχε για ένα διάστημα όσο ο προπονητής κρατούσε το απόλυτο κουμάντο. Μετά ήρθαν οι... μέλισσες και οι οδηγίες προς ναυτιλλομένους. Αποτυχία πλήρης αλλά άρεσε το γεγονός ότι ο "ξένος" δεν είχε πρόβλημα να κάνει διάλογο γενικώς και ειδικώς.

Ίσως γι αυτό προτιμήθηκε ξένος τεχνικός αλλά όπως τονίστηκε από άνθρωπο του Γιώργου Βασιλακόπουλου, άκουσε πιο ηχηρά «ΟΧΙ» από ότι οι Ιταλοί το 1940 από τον Μεταξά. Και η πλάκα είναι ότι ένας από αυτούς που απάντησε αρνητικά ήταν... Ιταλός. Η εκδίκηση του Ντούτσε.

Τέλος πάντων, ο μεγάλος έρωτας υπήρξε ο άνθρωπος που αμφισβήτησε (δεν συζητάμε το αν είχε δίκιο ή όχι, το συζητήσαμε τότε) την ακεραιότητα των Ελλήνων διεθνών. Θα είχε πλάκα αν ο Αμερικανός δεχόταν την δουλειά. Θα θύμιζε κάπως την Damned United.

Για όσους δεν έχετε δει την ταινία ή δεν γνωρίζετε την ιστορία, έτσι ονομάστηκε η Λιντς για το διάστημα των δύο μηνών που ήταν προπονητής της ο Μπράιαν Κλαφ. Ο οποίος στην πρώτη προπόνηση της ομάδας είπε στους παίκτες του ότι πήραν άδικα τα πρωταθλήματα και δεν τους άξιζαν οι τίτλοι. Πλάκα θα είχε να αναλάμβανε ο Μπλατ και στην πρώτη προπόνηση να πέταγε καμία ατάκα για το Ρωσία-Ελλάδα. Νέο ρεκόρ πτήσης Αθήνα-Τελ Αβίβ με το τσάρτερ της κλωτσιάς.

Δεν υπήρξε ευρωπαϊκή λύση οπότε ο πρόεδρος ρίχνει τα μούτρα του και ψάχνει να βρει Έλληνα. Ο κύκλος του, γνωρίζοντας πως ο μοναδικός σκοπός του προέδρου είναι τα μετάλλια, πρότεινε τον Παναγιώτη Γιαννάκη ως δοκιμασμένη λύση. Οι σχέσεις τους όμως δεν έχουν εξομαλυνθεί από την επιλογή του προπονητή να δουλέψει στον Ολυμπιακό μεσούσης της χρονιάς.

Ο Κατσικάρης θα ήταν η ιδανικότερη λύση αλλά στην Ισπανία απαγορεύεται να εργάζεσαι σε σύλλογο κι εθνική ομάδα ενώ θα γκρίνιαζαν και κάποιοι φίλοι του πρόεδρου από τον Άρη.

Ο Ζούρος; Οι μετοχές του ανέβηκαν με την πρόσληψη στην Ζαλγκίρις Κάουνας. Σημειώνεται με στυλό.

Ο Σφαιρόπουλος; Κόουτς των εθνικών ομάδων με τρομερή δουλειά και φέτος στον Κολοσσό. Σημειώνεται με μολύβι.

Ο Μπαρτζώκας; Εκπληκτικές χρονιές με Ολύμπια, απίστευτη δουλειά στο Μαρούσι αλλά δεν την εξαργύρωσε με μία καλή δουλειά στο εξωτερικό ή σε Άρη-ΠΑΟΚ. Μολύβι.

Ο Μίσσας; Εδώ μπλέκεται το πράγμα. Προπονητικά περιλαμβάνεται στις κορυφές, έχει τον σεβασμό όλων αλλά το γεγονός ότι δουλεύει με την εθνική γυναικών και τους εφήβους(από όπου ο πρόεδρος περιμένει-απαιτεί μετάλλια) τον κρατάει στην κούρσα ως αστερίσκο.

Αυτή την στιγμή ο Ηλίας Ζούρος φαντάζει ως το μεγάλο φαβορί με αουτσάιντερ τον Παναγιώτη Γιαννάκη και όχι μόνο. Σημειώστε το «αυτή την στιγμή» διότι οι διαθέσεις του προέδρου διαφοροποιούνται ανάλογα με την ώρα και τον καιρό.

Ουσιαστικά όποιο όνομα κι αν ανακοινωθεί δεν θα αποτελέσει έκπληξη. Έκπληξη θα ήταν αν μαζί με το όνομα (διότι μιλάμε για εξαιρετικούς τεχνικούς με διαφορετικές φιλοσοφίες) ακουγόταν και κάτι για το μέλλον αυτής της ομάδας, αν υπάρχει επιδίωξη μαζί με τις επιτυχίες να παίξει συγκεκριμένο στυλ μπάσκετ, αν, αν, αν. Γενικά αν εκτός από τα μετάλλια και τα γήπεδα «Γιώργος Βασιλακόπουλος and co», αρχίσουμε πάλι να παράγουμε παίκτες και να παίζουμε μπάσκετ.

Όποιος και αν επιλεγεί, δεν θα είναι λύση ανάγκης, έστω και κατά... λάθος, αλλά εξαιρετική λύση. Σίγουρα όμως θα είναι χειρότερος... μάνατζερ παικτών από τον επίσημο αγαπημένο.

Πηγή: contra.gr

LIFE Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS