Όταν ο Μανώλης Ρασούλης έγραφε τον «Υδροχόο» δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κάποτε, μεταξύ άλλων, τον... ύμνο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Για αυτό όμως, ξεχώριζαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες από τους Φοίβους. Γιατί έγραφαν διαχρονικούς στίχους που αντέχουν στον χρόνο. Πέρασαν δεκαετίες, θα περάσουν κι άλλες, αλλά... «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» στο άθλημα που έχει για μόνιμο έμβλημα το κόκκινο φωτάκι.
Υπάρχει όμως, μια ουσιώδης διαφορά πλέον. Ο κόσμος είναι εξαγριωμένος. Περνάει δύσκολα, η καθημερινότητά του έχει γίνει σκληρή, τα νεύρα είναι τεντωμένα, οι σχέσεις δοκιμάζονται. Το μόνο που δεν χρειάζεται είναι να νιώθει ότι του... βιάζουν το μυαλό τη στιγμή που προσπαθεί να ξεχαστεί βλέποντας τη μπαλίτσα του.
Διαβάστε όλο το σχόλιο στο gazzetta.gr