Οι τίτλοι αρχής…

Γράφει ο Άγγελος Μενδρινός.

Από τη Κυριακή το βράδυ ακούμε και πάλι για τους λίγους… αλήτες, τους κουκουλοφόρους γεμάτοι μίσος χάλασαν την ατμόσφαιρα εκκλησίας που επικρατούσε στο γήπεδο κι ένα σωρό άλλα.

Όλοι στάθηκαν στο αποτέλεσμα, αλλά κανείς στην αιτία που το δημιούργησε. Κι η αιτία δεν είναι ποδοσφαιρική. Η δεν είναι μόνο ποδοσφαιρική. Πολύ απλά οι λογής επίσημοι και ειδικοί έχοντας μάθει σε μια… ξύλινη γλώσσα με τον καιρό διαμόρφωσαν και μια ανάλογη… ξύλινη αλήθεια. Εάν τα γεγονότα δεν χωρούν στην… αλήθεια τους ανακαλύπτουν προβοκάτορες και σκοτεινές δυνάμεις που ζητούν την αποσταθεροποίηση.

Μήπως τα πράγματα είναι περισσότερο απλά; Μήπως εμείς, οι μεγαλύτεροι, έχουμε διαμορφώσει τη γενιά του… τοίχου; Όχι τη γενιά που εκφράζεται μόνο με τα συνθήματα στους τοίχους, αλλά και το γενιά που βρίσκοντας διαρκώς ένα… τείχος μπροστά της νιώθει εγκλωβισμένη και προσπαθεί να… δραπετεύσει.

Είναι η γενιά των νέων παιδιών που δεν βρίσκουν δουλειά, που δεν έχουν προοπτική και που είναι τυχερά εάν βρουν ένα μεροκάματο στην καφετέρια της γειτονιάς τους.

Είναι η γενιά που ξέρει ότι και να δουλέψει θα αργήσει πολύ να πάρει σύνταξη, δεν μπορεί να φύγει από το σπίτι γιατί δεν έχει λεφτά και ζει από πρώτο χέρι την εργασιακή ανασφάλεια των γονιών της.

Είναι η γενιά που οργίζεται μαζί μας – κι έχει δίκιο – που απορρίπτει τον τρόπο ζωής μας αφού δεν γίνεται καν δεκτή σ’ αυτόν, που από κάπου θέλει να πιαστεί. Που θέλει κινητό τηλέφωνο νέας τεχνολογίας, αλλά δεν μπορεί να το πάρει, ζαχαρώνει το νέο iPad, αλλά τα ευρώ δεν φτάνουν κι επιλέγει να αποστασιοποιηθεί.

Είναι η γενιά που ξέρει ότι δεν έχει πρόσβαση στα περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, εκτός ίσως από τα ναρκωτικά, αλλά διεκδικεί κάποια δικαιώματα.

Είναι η ίδια γενιά που μπαίνει με.. μπούκα στο γήπεδο, από το Φάληρο μέχρι το Ηράκλειο, που στη φασαρία στο δρόμο θα σπάσει τη βιτρίνα του μαγαζιού για να πάρει ένα κινητό τηλέφωνο ή ένα λάπτοπ και που θα ξεσπάσει το μίσος του στον αστυνομικό των 800 ευρώ που έχει απέναντί της.

Είναι η γενιά που θεωρεί ότι βρίσκεται στο… υπόγειο της κοινωνίας και η έξοδος από αυτό είναι ερμητικά κλειστή. Βλέπει τους γονιούς της να καταβαίνουν κι αυτοί τα σκαλιά της ευημερίας, να πλησιάζουν κι αυτοί στο υπόγειο κι επαναστατεί.

Δεν έχει από πουθενά να πιαστεί γιατί όλες οι σταθερές έχουν καταρρεύσει. Κοινωνικό κράτος δεν υπάρχει, αστυνομία δεν υπάρχει, δικαιοσύνη το ίδιο. Για τη πολιτική μην το συζητάμε. Τι μένει; Η ομάδα. Εκεί μπορεί να νιώσει μέλος ενός συνόλου. Τι γίνεται όμως όταν απογοητεύεται και από αυτήν;

Δεν είναι τυχαίο ότι οι κιριλέ, όπως θέλει ο αστικός μύθος, οπαδοί του Παναθηναϊκού συγκρούστηκαν κατ’ επανάληψη εφέτος με τον αστυνομία. Οι ΑΕΚτζήδες το ίδιο. Τα επεισόδια δεν είναι άσχετα από τη διοικητική ρευστότητα των ομάδων κι η διοικητική ρευστότητα δεν είναι άσχετη από την οικονομική στενότητα. ‘Όταν από μία γενιά έχουμε στερήσει το όνειρο αυτά παθαίνουμε, εμείς, οι υποτίθεται, βολεμένοι.

Και δυστυχώς, μακάρι να βγω ψεύτης, παρακολουθούμε αυτό τον καιρό μόλις το πρώτο μέρος της ταινίας που εξελίσσεται. Βλέπουμε απλά τους τίτλους αρχής…