Κάποτε το όνειρο των δημοσιογράφων ήταν να γίνουν μέλη της ΕΣΗΕΑ (δλδ της Ενωσης Συντακτών). Μιλάμε για μεγάλο καμάρι. Τότε οι εξετάσεις ήταν δύσκολες και τα νέα μέλη μπαίνανε (σχεδόν) με το σταγονόμετρο. Η συντεχνία προσπαθούσε να είναι ένα κλειστό club. (δεν συμφωνώ, ούτε συμφωνούσα τότε… αλλά δεν είναι αυτό σήμερα το θέμα μου).
Προσωπικά έγινα μέλος μετα από 7 συναπτά χρόνια εργασίας.
Θυμάμαι ότι ήταν γύρω στα τέλη της 10ετίας του ’80.

Μετά από μερικούς μήνες έγιναν έκλογές στο Σωματείο και αδημονούσα να πάω με τον πατέρα μου (τον Αρχέλαο), που ήταν ιδρυτικό μέλος της ΕΣΗΕΑ, να ψηφίσουμε. Από μικρό με έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε στα γραφεία της Ενωσης, όπου μου χάϊδευαν το κεφάλι μερικά από τα ιερά τέρατα (εκείνης της εποχής).

Όταν έφτασε λοιπόν η στιγμή που θα πήγαινα μαζί του ως (χαχαχαχαχαχα) ισότιμο μέλος, όπως καταλαβαίνετε ήταν για μένα μεγάλη.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες Media Κοινωνία LIFE Ελλάδα