Μόνον όταν θέλουν άλλοθι για την πολιτική που θα εφαρμόσουν, δηλαδή αν οι απόψεις των οικονομολόγων υπαγορεύουν τις πολιτικές δράσεις ή αν αυτοί οι οικονομολόγοι τούς επιβληθούν ως σύμβουλοι. Από τον Σημίτη και μετά, οι οικονομικοί σύμβουλοι των πρωθυπουργών ήταν μεγαλοστελέχη του τραπεζικού συστήματος. Με τον Παπαδήμο, κάθε πρόφαση κρίθηκε περιττή.

Πρωθυπουργός έγινε ένα διακεκριμένο στέλεχος του ευρωπαϊκού τραπεζικού κατεστημένου, για να διασφαλίσει ότι θα εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα, όχι φυσικά των εργαζομένων αλλά των τραπεζών και των δανειστών-τοκογλύφων. Γιατί οι πολιτικές των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων δεν σώζουν καμία χώρα.

Σώζουν μόνο και μόνο τους τοκογλύφους. Τις δύο προηγούμενες ημέρες, κατασκευάστηκε από τα γνωστά τηλεοπτικά παπαγαλάκια ένα κλίμα πανικού για τις τραπεζικές καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών (μικροκαταθετών, γιατί αυτοί με τα πολλά, έχουν στείλει τα χρήματα διακοπές στην Ελβετία) με αφορμή κάτι που ΔΕΝ είπε το στέλεχος του ΣΥΝ κ. Στρατούλης.

Ολα λοιπόν τα πρόθυμα δημοσιογραφικά σκυλάκια άρχισαν να μας προειδοποιούν για τον κίνδυνο που διαγράφεται, να μας απαλλοτριώσει τις καταθέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι και -θεός φυλάξοι- πάρει την κυβέρνηση. Εκείνη η ρημάδα έκθεση ελέγχου που εκπόνησε η περίφημη Black Rock, η οποία πέρασε από κόσκινο τις ελληνικές τράπεζες, γιατί άραγε δεν δίδεται στη δημοσιότητα να μάθουμε και εμείς οι αδαείς με τα οικονομικά τον επίσημο τραπεζικό όρο για το μπαλαμούτιασμα των καταθέσεων;

Ο Ολι Ρεν, αυτός ο λεβεντόπαις που στο πρώτο μνημόνιο μας έκανε και πλακίτσα, μας πληροφόρησε ότι η έκθεση ελέγχου είναι μυστική. Ωπα, ρε μεγάλε! Τι θα πει μυστική; Τα δισ. των ευρώ που παντελονιάζουν οι τράπεζες ως βοήθεια είναι φανερά. Πού πάνε και γιατί τα μαγκώνουν τα ευαγή ιδρύματα; Δεν μας λες κι εμάς;

Το δούλεμα έχει ξεφύγει. Εδώ, πλέον έχουμε καραμπινάτες παρανομίες που συγκαλύπτονται με κάθε μέσο. Και αυτή τη συγκάλυψη τα εγχώρια παπαγαλάκια του μιντιακού τρόμου δεν νιώθουν καμιά υποχρέωση να την ξετινάξουν. Κατανοητόν. Κάτι τέτοιο θα εξέθετε τα συμφέροντα εκείνων που δίνουν τις διαταγές και δεν είναι καιρός για μαγκιές. Το πιο διασκεδαστικό στοιχείο της ιστορίας αφορά την επίκληση της λύσης-μονόδρομου που προβάλλεται με την επισήμανση πως οτιδήποτε άλλο θα μας μεταβάλει σε «Αλβανία». Παραδόξως, λύσεις που προτείνουν νομπελίστες οικονομολόγοι «εξαφανίζονται» μυστηριωδώς.

Νόμπελ... ασχετοσύνης

Πριν από λίγο καιρό, ένας νομπελίστας οικονομολόγος που δεν μπορεί δα να χαρακτηρισθεί και αριστερός, ο Πολ Κρούγκμαν, είχε γράψει στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», που δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί και εφημερίδα συγγενική της «Αυγής», ας πούμε, και είχε υποστηρίξει κάτι, που οι Καψήδες των τηλεοράσεων ούτε καν ανέφεραν.

Εγραφε, λοιπόν, ο Κρούγκμαν: «Στη δεκαετία του 1930, μια ιστορική περίοδο που μοιάζει να αντιγράφεται όλο και πιο πιστά στη σημερινή Ευρώπη, βασικό προαπαιτούμενο για την ανάκαμψη ήταν η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού. Το σημερινό αντίστοιχο θα ήταν η έξοδος από το ευρώ και η επαναφορά των εθνικών νομισμάτων. Μπορεί κανείς να πει πως αυτό είναι αδιανόητο, και πράγματι θα ήταν ένα γεγονός που θα προκαλούσε τεράστια οικονομική και πολιτική αναταραχή. Ομως το πραγματικά αδιανόητο θα ήταν η συνέχιση της σημερινής πορείας, με την επιβολή όλο και αυστηρότερων μέτρων σε βάρος χωρών που ήδη βιώνουν ποσοστά ανεργίας αντάξια της Μεγάλης Υφεσης.

Αν λοιπόν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήθελαν πράγματι να σώσουν το ευρώ, θα αναζητούσαν μια εναλλακτική πορεία. Και το ποια θα μπορούσε να είναι μια τέτοια εναλλακτική είναι επίσης ξεκάθαρο. Η Ευρώπη χρειάζεται πιο επεκτατικές νομισματικές πολιτικές, με τη μορφή της προθυμίας -μιας εκπεφρασμένης δημόσια προθυμίας- της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να αποδεχτεί κάπως υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού από τα σημερινά. Χρειάζεται επίσης πιο επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές, με τη μορφή μιας σειράς γερμανικών προϋπολογισμών που θα λειτουργούσαν ως αντίβαρο στη λιτότητα στην Ισπανία και άλλα προβληματικά κράτη στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, αντί να πολλαπλασιάζουν τις επιπτώσεις της».

Στο τέλος, ο γκρεμός

«Ακόμη και με τέτοιες αναπτυξιακές πολιτικές, βέβαια, τα κράτη της περιφέρειας έχουν μπροστά τους δύσκολα χρόνια - αλλά τουλάχιστον θα υπήρχε κάποια ελπίδα ανάκαμψης. Αυτό που βλέπουμε όμως είναι η απόλυτη ανελαστικότητα. Τον Μάρτιο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπέγραψαν ένα δημοσιονομικό σύμφωνο που στην πράξη αναγορεύει τη δημοσιονομική αυστηρότητα σε μοναδική θεραπεία για όλα τα οικονομικά προβλήματα. Στο μεταξύ, οι βασικοί αξιωματούχοι της κεντρικής τράπεζας επαναλαμβάνουν με έμφαση την πρόθεσή τους να αυξήσουν τα επιτόκια δανεισμού, στην παραμικρή ένδειξη αύξησης του πληθωρισμού. Δύσκολα, λοιπόν, αποφεύγει κανείς μια αίσθηση απελπισίας. Αντί να παραδεχτούν το λάθος τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες μοιάζουν αποφασισμένοι να οδηγήσουν τις οικονομίες τους -και τις κοινωνίες τους- στον γκρεμό. Και το τίμημα θα το πληρώσει όλος ο κόσμος». Αλλά τι να ξέρει ο Κρούγκμαν μπροστά στον Βενιζέλο;

ΠΗΓΗ: Sportday.gr

Κρίση Γνώμες Πολιτική Κοινωνία LIFE Ελλάδα