Σε καθημερινή βάση δημοσιοποιείται και ένα νέο οικονομικό μέτρο που κατά 99,9% αφορά τη μεσαία τάξη και προεξοφλεί την καταβολή έξτρα φόρων. Γράφει ο Βασίλης Βλαχόπουλος.
υνήθως συνοδεύεται (με... αμπαλάρισμα ζαχαροπλαστείου) από τη δυσάρεστη εκτίμηση περί της οικονομικής κατάστασης. Ακόμη και ο φύσει (υπερ)αισιόδοξος Ελληνας φθάνει στο σημείο να αναζητεί τρόπους διαφυγής, διαπιστώνοντας ότι περαιτέρω παραμονή στην πατρίδα αποτελεί ουσιαστικά ταφόπλακα στις φιλοδοξίες του καθώς και ότι για πολλά χρόνια θα ζει έχοντας μοναδικό στόχο την επιβίωση και όχι τη δημιουργία. Συνεπώς, η λύση της μετανάστευσης αποτελεί έναν τρόπο αντίδρασης που το τελευταίο διάστημα επιλέγεται κατά κόρον.
Η νόμιμη μεταφορά κεφαλαίων σε τράπεζες του εξωτερικού αποτελεί ακόμη μία συνηθισμένη κίνηση, που φυσικά και δεν στοιχειοθετεί την κατηγορία της εθνικής προδοσίας (όπως με εύκολο τρόπο απαγγέλθηκε στη Βουλή) και πηγάζει από τον φόβο που κυριαρχεί στις σκέψεις των ανθρώπων στο άκουσμα της χρεοκοπίας. Η φιλοσοφία των επιχειρηματιών που έχουν χρήματα και υπήρξαν νομότυποι (ως έναν βαθμό βέβαια) είναι «Οχι ρε φίλε! Τους πλήρωνα 30 χρόνια για να φτιάξουμε την Ελλάδα και τώρα που τα φάγανε πρέπει να τους ξαναπληρώσω;». Υπό μία έννοια δεν χαρακτηρίζεται άδικη, είναι όμως αλαζονική και κυρίως ρεαλιστική. Διότι ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και την τσέπη του, αφού αυτό δυστυχώς περιελάμβανε η (ελληνική) διδακτέα ύλη για κάμποσα χρόνια. Και η συγκεκριμένη νοοτροπία δύσκολα θα αλλάξει. Εκτός κι αν αποφασίσουν διαφορετικά οι πολιτικοί και κάνουν το πρώτο βήμα.
Με τον ίδιο τρόπο σκέφτονται και οι πρωτοκλασάτοι αθλητές, τα κεφάλαια των οποίων δεν διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τα αντίστοιχα των επιχειρηματιών. Αρκετοί εξ αυτών βρήκαν μεγάλα συμβόλαια στο εξωτερικό, κάποιοι άλλοι παραμένουν σε διαδικασία αναζήτησης. Κατηγορήθηκαν για τούτη την απόφαση, στην πραγματικότητα όμως πολλοί τους ζηλεύουν διότι δεν έχουν όλοι την ίδια δυνατότητα επιλογής. Και η άποψη «να μείνουν και να στηρίξουν» είναι επιεικώς αστεία.
Πριν από κάποια χρόνια, για να σκεφθεί ένας αθλητής τη προοπτική της μετανάστευσης θα έπρεπε η ομάδα του εξωτερικού να του προσφέρει πολλά περισσότερα. Πλέον πηγαίνει και με λιγότερα. Γιατί; «Διότι είναι εξασφαλισμένα, δεν έχεις άγχος και δεν θα νιώθεις την πίεση ότι θα φας μπουκάλι στο κεφάλι», όπως λένε. Είναι λοιπόν μια συνειδητή απόφαση…
Το χειρότερο έχει να κάνει με την αίσθηση που καλλιεργήθηκε σχετικά με την Ελλάδα, η οποία προμηνύει τον ερχομό ακόμα πιο άσχημων καταστάσεων. Πρόσφατα, ο μάνατζερ του μπασκετικού ΠΑΟΚ Τέλης Ζουρνατζίδης επικοινώνησε με Αμερικανό ατζέντη με καθαρά διερευνητικό σκοπό. «Θα υπάρχει πρωτάθλημα στην Ελλάδα; Θα κατεβούν οι ομάδες; Με τι λεφτά;». Αυτές τις τρεις ερωτήσεις έλαβε για απάντηση, όταν εκδήλωσε ενδιαφέρον για κάποιους παίκτες.
Γενικότερα οι ξένοι έχουν αρχίσει να προβάλλουν απαιτήσεις που θυμίζουν εν πολλοίς τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Μεγάλη προκαταβολή, μπροστά τα μανατζερικά, ενώ στην περίπτωση του Ρόλαντ Λιντς (στον ποδοσφαιρικό Αρη) διαπιστώθηκε και η αμφιβολία για τις ελληνικές τράπεζες και ζητήθηκε να πληρώνεται σε αντίστοιχη της Αυστρίας. Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, που λένε...
Πηγή: Εξέδρα
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις