Σχεδόν κάθε εβδομάδα, ειδήσεις σχετικά με παιδιά ινδουιστών και χριστιανών που απήχθησαν και κακοποιήθηκαν από μουσουλμάνους άνδρες έρχονται από το Πακιστάν. Μόλις απαχθούν, αυτά τα κορίτσια ασπάζονται βίαια το Ισλάμ, «παντρεύονται» και βιάζονται. Πολλοί αναγκάζονται να ζήσουν με τους απαγωγείς τους και δεν ξαναδούν τις οικογένειές τους.

Ένα από τα τελευταία θύματα είναι μια 11χρονη Ινδουίστρια στην επαρχία Σιντ. Το κορίτσι που απήχθη αναγνωρίστηκε ως Jiji Bheel, κάτοικος του χωριού Tando Allahyar. Σύμφωνα με πληροφορίες, απήχθη υπό την απειλή όπλου από έναν 28χρονο Μουσουλμάνο, ο οποίος στη συνέχεια την ανάγκασε να ασπαστεί το Ισλάμ.

Ο ειδησεογραφικός ιστότοπος Organizer ανέφερε ότι «Η φρικτή εξέλιξη συνέβη ακριβώς μια εβδομάδα μετά την απαγωγή ενός άλλου ανήλικου κοριτσιού Ινδουιστών που ταυτοποιήθηκε ως Ekta Kumari Sonaro από το Kada Bazaar του Καράτσι της επαρχίας Sindh. Η Ekta έχει αναφερθεί ότι δεν μπορεί να εντοπιστεί από τότε».

Οι απαγωγές παιδιών μειονοτήτων είναι συνηθισμένα περιστατικά στο Πακιστάν. Το Associated Press εκτίμησε ότι περίπου 1.000 νεαρά κορίτσια Ινδουιστών και Χριστιανών σε όλο το Πακιστάν αρπάζονται από τις οικογένειές τους και αναγκάζονται να ασπαστούν το Ισλάμ κάθε χρόνο.

Ένα άλλο ανατριχιαστικό παράδειγμα είναι από το 2019. Δύο ινδουίστριες αδερφές, Reena και Raveena , ηλικίας 13 και 15 ετών αντίστοιχα, απήχθησαν από το σπίτι τους στη Sindh και ασπάστηκαν το Ισλάμ. Στη συνέχεια, τα κορίτσια μεταφέρθηκαν στην επαρχία Παντζάμπ, όπου παντρεύτηκαν δύο μουσουλμάνους άντρες στα κεντρικά γραφεία ενός ισλαμιστικού πολιτικού κόμματος, του σουνιτικού Tehreek. Αφού αρχικά αγνόησε τις καταγγελίες των μελών της οικογένειας του κοριτσιού, η αστυνομία σχημάτισε επίσημη υπόθεση και συνέλαβε δώδεκα άτομα. Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισλαμαμπάντ, ωστόσο, τελικά αποφάνθηκε κατά της οικογένειας και αποφάσισε ότι τα κορίτσια ήταν πάνω από τη νόμιμη ηλικία γάμου των 16 ετών, λέγοντας ότι τα κορίτσια ασπάστηκαν το Ισλάμ με δική τους ελεύθερη βούληση.

Ο ειδησεογραφικός ιστότοπος Organizer περιγράφει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις οποίες εκτίθενται τα παιδιά μετά τις απαγωγές τους:

«Τα θύματα υφίστανται σεξουαλική επίθεση και ψυχικά βασανιστήρια από τους απαγωγείς. Ακολουθεί το γεγονός ότι αναγκάζονται να υπογράψουν ένα αντίγραφο του Nikaahnama [Ισλαμικό πιστοποιητικό γάμου]. Μόλις υπογραφεί το Nikahnama, τα θύματα γίνονται η «νόμιμη σύζυγος» ενός από τους απαγωγείς τους, καθώς ο ίδιος ο νόμος προστατεύει τους δράστες από το να δικαστούν. Αυτό, ακόμη κι αν τα κορίτσια-ινδουίστριες-θύματα είναι ανήλικα πριν από τη μεταστροφή τους στην αιχμαλωσία. Επιπλέον, σε περιπτώσεις κατά τις οποίες οι οικογένειες των θυμάτων ζητούν νομική βοήθεια και ασκείται πίεση στην αστυνομία για να συλλάβει τους ενόχους, τα κορίτσια που έχουν ανακτηθεί στέλνονται σε καταφύγια, αντί για το σπίτι των γονιών τους.

«Η διαμονή των κοριτσιών σε κρατικά καταφύγια διευκολύνει περαιτέρω ευκαιρίες για τους αρχικούς απαγωγείς τους να συνεχίσουν να πιέζουν τα θύματα να αποδεχτούν τη μοίρα τους και τη νέα τους ταυτότητα. Μερικές φορές τα θύματα απειλούνται επίσης με τρομερές συνέπειες εάν αρνηθούν να συνεργαστούν. Για παράδειγμα, οι ζωές των μελών των οικογενειών τους απειλούνται.

«Απαγόμενα, βιασμένα και ψυχικά βασανισμένα, τα θύματα αποδέχονται συχνά τη μοίρα τους. Οι δικαστές ενημερώνονται για την προθυμία τους να παραμείνουν με τους «συζύγους» τους με τη νέα ισλαμική τους ταυτότητα. Όσοι αντιστέκονται σθεναρά στέλνονται πίσω στο καταφύγιο. Περιοδικά αυτά τα κορίτσια είτε καταρρέουν είτε αν είναι αρκετά τυχερά, επιστρέφουν στους γονείς τους».

Το Hindu American Foundation δίνει περισσότερες λεπτομέρειες :

«Συχνά, μετά την απαγωγή, αυτά τα κορίτσια παντρεύονται βίαια με τυχαίους άνδρες, βιάζονται, πωλούνται σε κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων ή εξαναγκάζονται σε πορνεία. Αρκετά ισλαμικά σεμινάρια στη Σιντ υποκινούν τους μουσουλμάνους μαθητές τους να προσηλυτίσουν ινδουίστριες κοπέλες, λέγοντάς τους ότι είναι το αντίστοιχο του Haj-e-Akbari, ή το μεγαλύτερο θρησκευτικό καθήκον για τους μουσουλμάνους. Αυτά τα σεμινάρια κρατούν τις απαχθείσες ινδουίστριες παρά τη θέλησή τους, ασπάζονται στο Ισλάμ και στη συνέχεια τις αναγκάζουν να παντρευτούν μουσουλμάνους άνδρες, συχνά διπλάσιους σε ηλικία. Απειλώντας να σιωπήσουν και φοβούνται για την ασφάλεια των οικογενειών τους, τα κορίτσια οδηγούνται στη συνέχεια σε τοπικό δικαστήριο από τους απαγωγείς τους, όπου ο δικαστής συνήθως επιβάλλει τη νομιμότητα του γάμου και της μεταστροφής».

Εν τω μεταξύ, αρκετές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις από μειονοτικές ομάδες έχουν πέσει στο κενό, καθώς Πακιστανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι, η αστυνομία και το δικαστικό σώμα συχνά ενίσχυσαν το πρόβλημα.

Παιδιά Χριστιανών στο Πακιστάν είναι επίσης θύματα απαγωγών και αναγκαστικών προσηλυτισμών.

Μια έκθεση του 2022, με τίτλο «Μετατροπή (σ.σ. μεταστροφή στο Ισλάμ) χωρίς συναίνεση: Έκθεση σχετικά με τις απαγωγές, τις αναγκαστικές μετατροπές και τους αναγκαστικούς γάμους χριστιανών κοριτσιών και γυναικών στο Πακιστάν» που εκδόθηκε από τον Οργανισμό Voice for Justice and the Jubilee Campaign, σημειώνει:

«Παρόλο που η πλειονότητα των κοριτσιών θυμάτων αναγκαστικών προσηλυτισμών και παιδικών γάμων είναι ανήλικα, η κατασκευασμένη ηλικία όλων των θυμάτων αλλάζει σκόπιμα στα 18 έτη και άνω από τους δράστες στα πιστοποιητικά γάμου για να αποφευχθεί η ποινική καταδίκη σύμφωνα με τον Νόμο του 1929 Child Marriage Restraint Act. στην οποία ο γάμος με ανήλικα παιδιά είναι παράνομος και τιμωρείται με φυλάκιση…

«Όλα τα ανήλικα κορίτσια παρουσιάζονται ως ενήλικα και οικονομικά ανεξάρτητα και οι γάμοι τους τελούνται ελλείψει δικηγόρου ή συναίνεσης νόμιμου κηδεμόνα (γονείς)…

«Όλα τα κορίτσια θύματα αναγκάζονται να αλλάξουν την ταυτότητά τους αλλάζοντας τα ονόματά τους…

«Πολλές περιπτώσεις που αφορούν απαγωγές, ακολουθούμενες από γάμο παιδιών/αναγκαστικού γάμου και αναγκαστικές μετατροπές κοριτσιών μειονοτήτων δεν αναφέρονται στην αστυνομία λόγω του στιγματισμού που συνδέεται με την απαγωγή που ακολουθείται από βιασμό…

«Οι μειονότητες δεν έχουν πρόσβαση στη δικαιοσύνη λόγω οικονομικών περιορισμών, καθώς η άσκηση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη απαιτεί πολλούς οικονομικούς πόρους, χρόνο και προσπάθειες.

«Οι μειονότητες αντιμετωπίζουν εκφοβισμό, παρενόχληση και απειλές από τους Μουσουλμάνους που τις εμποδίζουν να παρακολουθήσουν τις υποθέσεις στα δικαστήρια. Αρκετά κορίτσια επανενώθηκαν με οικογένειες αφού αντιμετώπισαν απαγωγή, αναγκαστικό γάμο και αναγκαστική μεταστροφή. Ωστόσο, οι μειονότητες δεν είναι πιθανό να υποβάλουν αναφορές στο δικαστήριο για να οδηγήσουν τους δράστες στη δικαιοσύνη λόγω της επιρροής των παραγόντων που εμπλέκονται στη μετατροπή…

«Ενώ όλοι οι πολίτες στο Πακιστάν αντιμετωπίζουν εμπόδια στην πρόσβαση στη δικαιοσύνη, οι μειονοτικές θρησκευτικές ομάδες αντιμετωπίζουν ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες στην επιδίωξη της δικαιοσύνης. Η αστυνομία συχνά κλείνει τα μάτια σε αναφορές για απαγωγές και αναγκαστικές μετατροπές, δημιουργώντας έτσι ατιμωρησία για τους δράστες. Οι αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμάνες, γενικά συμμερίζονται τον στόχο του προσηλυτισμού των θρησκευτικών μειονοτήτων στο Ισλάμ. Σε περιορισμένες περιπτώσεις αστυνομικής επέμβασης, οι τοπικοί ηγέτες ασκούν σημαντική πίεση για να αποτρέψουν οποιαδήποτε ενέργεια».

Η έκθεση δίνει πολλά παραδείγματα απαχθέντων παιδιών Χριστιανών. «Η Persicla Dilawar, μια 15χρονη χριστιανή κοπέλα, για παράδειγμα, απήχθη από το σπίτι της στο Sumundhari του Faisalabad. Ο πατέρας της Persicla, Dilawar, ανέφερε ότι αυτός και η σύζυγός του κοιμόντουσαν όταν ο μουσουλμάνος Muhammad Qasim εισέβαλε στο σπίτι τους και απήγαγε την κόρη τους. Ο Qasim φέρεται να τους απείλησε με θάνατο εάν ανέφεραν το περιστατικό. Κατά συνέπεια, ο Κασίμ παντρεύτηκε με το ζόρι την Περσίκλα».

Η Ισλαμική Δημοκρατία του Πακιστάν δημιουργήθηκε με τη διχοτόμηση της Ινδίας το 1947, αφού οι Βρετανοί τους παραχώρησαν την ανεξαρτησία από την αποικιοκρατία.

Το Ισλάμ καθορίζει όλες τις πτυχές του νομικού συστήματος του Πακιστάν. Το άρθρο 2 του Πακιστανικού Συντάγματος διακηρύσσει ότι το Ισλάμ είναι «η κρατική θρησκεία του Πακιστάν» και αναγνωρίζει το Κοράνι και τη Σούννα ως τις ανώτατες πηγές δικαίου. Επομένως, δεν πρέπει να αντικρούονται από κοσμικούς νόμους.

Το σύνταγμα του Πακιστάν νομιμοποιεί επίσης τις διακρίσεις σε βάρος των μη μουσουλμάνων. Θέτει περιορισμούς στους μη μουσουλμάνους, όπως φαίνεται στο άρθρο 41 παράγραφος 2, το οποίο προβλέπει ότι ένα άτομο πρέπει να είναι μουσουλμάνος για να κατέχει το αξίωμα του Προέδρου στο Πακιστάν.

Αν και οι Ινδουιστές είναι ιθαγενείς στη γη που σήμερα ονομάζεται Πακιστάν, ο πληθυσμός των Ινδουιστών και των Χριστιανών αποτελεί επί του παρόντος μόνο περίπου το 3,6% του συνολικού πληθυσμού του Πακιστάν. Οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 96,4%.

Σύμφωνα με το Ινδουιστικό Αμερικανικό Ίδρυμα ,

«Οι μεροληπτικοί νόμοι και οι συνταγματικές εντολές στο Πακιστάν έχουν μειώσει τις θρησκευτικές μειονότητες σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, οδηγώντας σε κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τόσο από κρατικούς όσο και από μη κρατικούς φορείς.

«Για να ξεφύγουν από αυτές τις ανεξέλεγκτες παραβιάσεις της θρησκευτικής ελευθερίας, οι Ινδουιστές, οι Σιχ, οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι Ahmaddiya έχουν φύγει όλο και περισσότερο από τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Η ετήσια εισροή θρησκευόμενων προσφύγων από το Πακιστάν, μαζί με εκείνους από το Αφγανιστάν και το Μπαγκλαντές, στην Ινδία οδήγησε στην ψήφιση του νόμου τροποποίησης της ιθαγένειας της Ινδίας το 2019 για να τους παρέχει γρήγορη υπηκοότητα».

Δυστυχώς, η ΕΕ ανέχτηκε σε μεγάλο βαθμό τα εγκλήματα πολέμου του Πακιστάν ( για παράδειγμα , κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας του Μπαγκλαντές το 1971 ) και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που περιλαμβάνουν συστηματική δίωξη και σωματική και σεξουαλική βία κατά των θρησκευτικών μειονοτήτων.

Σύμφωνα με την ΕΕ , ωστόσο, «Το Πακιστάν είναι ένας σημαντικός αναπτυξιακός εταίρος της ΕΕ, με ένα από τα μεγαλύτερα προγράμματα στην Ασία. Για την περίοδο 2021-2024, το διαθέσιμο ποσό για διμερή συνεργασία με το Πακιστάν είναι 265 εκατ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένης της διμερούς επενδυτικής κατανομής 53 εκατομμυρίων ευρώ».

Σύμφωνα με την ίδια ΕΕ, «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποστηρίζει ότι τα θεμέλια μιας ενωμένης Ευρώπης τέθηκαν σε βασικές αξίες και αρχές, που συνδέουν χώρες και λαούς: σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα, κράτος δικαίου και θεμελιώδεις δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένων αυτών των μειονοτήτων. “

Και για να υπερασπιστεί αυτές τις αξίες, η ΕΕ μπορεί να χρησιμοποιήσει κυρώσεις:

«Τα περιοριστικά μέτρα ή κυρώσεις είναι ένα από τα εργαλεία της ΕΕ για την προώθηση των στόχων της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ). Αυτά περιλαμβάνουν τη διασφάλιση των αξιών της ΕΕ, των θεμελιωδών συμφερόντων και της ασφάλειάς της, εδραίωση και υποστήριξη της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών του διεθνούς δικαίου· διατήρηση της ειρήνης· την πρόληψη των συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας».

Οι αξίες που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται η ΕΕ έρχονται σε αντίθεση με το τρομερό ιστορικό του Πακιστάν στα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι Ινδουιστές, μαζί με άλλες θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες στο Πακιστάν, αντιμετωπίζουν σοβαρές διώξεις. Τα παιδιά απάγονται, βιάζονται, εξισλαμίζονται βίαια και πιέζονται να παντρευτούν τους απαγωγείς τους. Αυτό γίνεται με την εμφάνιση συνενοχής από την κυβέρνηση, την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές.

Όλες οι εμπορικές συμφωνίες που έχει συνάψει η ΕΕ με το Πακιστάν δεν έχουν βελτιώσει την ασφάλεια των παιδιών της μειονότητας του Πακιστάν. Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί, γίνεται όλο και πιο ανησυχητική. Ο κατευνασμός ταΐζει μόνο τον κροκόδειλο. Είναι καιρός για αλλαγή. Η ΕΕ θα πρέπει να επιβάλει κυρώσεις σε Πακιστανούς αξιωματούχους ως αντίποινα για τη συστηματική δίωξη και τη συνεχιζόμενη σεξουαλική κακοποίηση θρησκευτικών μειονοτήτων.

Οι εμπορικές συμφωνίες με το Πακιστάν θα πρέπει να υπόκεινται σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που θα καθορίζουν την ισότητα, την ασφάλεια και τη θρησκευτική ελευθερία για τις μειονότητες. Επίσης, εάν ζητηθεί οποιαδήποτε ανθρωπιστική ή οικονομική βοήθεια από το Πακιστάν, ένα δίκαιο ποσοστό θα πρέπει να συνεισφέρει αυτόματα στις πακιστανικές μειονότητες.

Αντί να προωθεί το Πακιστάν ως «εμπορικό εταίρο», το εκτελεστικό όργανο της ΕΕ θα πρέπει πρώτα να σταθεί στο πλευρό των διωκόμενων μειονοτήτων και να ζητήσει την ευθύνη της πακιστανικής κυβέρνησης.

ΠΗΓΗ: infognomonpolitics.gr

Ανθρώπινα Δικαιώματα Πακιστάν