Το να λέμε τώρα – μετά από 70 χρόνια περίπου ευρωπαϊκών «ενώσεων» και «συνασπισμών» που απέτυχαν παταγωδώς, ιδίως από πολιτική και κοινωνική σκοπιά και το μόνο που πέτυχαν ήταν η παραγωγή μιας τεράστιας διακρατικής και υπερκρατικής οικονομικής μαφίας με αρχηγό το ίδιο εκείνο κράτος που προκάλεσε 100.000.000 νεκρούς στους δυο παγκόσμιους πολέμους που εξαπέλυσε, μια μαφία που μόνο «ένωση» δεν μπορεί να λέγεται όντας συνώνυμο αποτρόπαιης «διαίρεσης» σε λίγους πλούσιους και πάμπολλους φτωχούς – το να μιλάμε, λοιπόν, για «Ευρώπη» ως Ευρωπαϊκή «Ένωση», είναι ό, τι πιο αναχρονιστικό και παράλογο θα μπορούσε να ειπωθεί.

     Μήτε επίσης μπορούμε να παίρνουμε σαν παράδειγμα τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή/και άλλες «Ηνωμένες» τοιαύτες αλλού στον κόσμο υποθέτοντας πως κάτι ανάλογο έχει συμβεί ή θα ήταν εφικτό και με τα ευρωπαϊκά κράτη σαν «πολιτείες» μιας «Ηνωμένης Ευρώπης».

     Και ακόμη είναι βλακώδες μόνο το να συζητάμε για κάτι παρόμοιο κάνοντας πως δεν ξέρουμε/δεν καταλαβαίνουμε ότι μια «ένωση» της ιδίας περιεκτικότητας για τις χώρες της Ευρώπης αποκλείεται παντελώς. Ούτε καν per absurdum!

     Όπως είναι γνωστό στους πάντες από την Ιστορία, στις ΗΠΑ η «ένωση» άρχισε από το μηδέν: από «πολιτείες» οι οποίες μόνο τότε άρχιζαν να έχουν μια «ιστορία», μια «κουλτούρα», μια «οικονομία», μια «οντότητα». Προηγουμένως ήταν το μηδέν μέσα στα σκόρπια αποικιακά συντρίμμια όπου οι διάφορες «ενότητες» πληθυσμού ήταν τα πάντα εκτός από «ιστορικούς λαούς» με μεγάλο ή μικρό παρελθόν.

     Οι μόνοι «ιστορικοί λαοί» μέσα στην επικράτεια της τότε βόρειας αμερικάνικης ηπείρου ήταν οι «Ινδιάνοι», που οι «πολιτισμένοι» λευκοί διαφόρων συνοθυλευμάτων μερίμνησαν με περίσσιο ζήλο να εξοντώσουν όσο πιο βάρβαρα μπορούσαν και συστηματικά,  πραγματοποιώντας τη πρώτη πιστοποιημένη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ στη μοντέρνα ιστορία του πλανήτη Γη.

     Ήδη από τότε κιόλας οι πρωτο-αμερικάνοι έδειξαν στην ανθρωπότητα τι εστί η pax americana. Ποιος ξέρει; ζήτησαν καμιά συγγνώμη για το μακελειό που έκαναν;

    Έτσι «τσιμεντώθηκε» η αμερικάνικη οντότητα από το τίποτα και από τις στάχτες του πολέμου, δίχως κανένα «βαρίδιο»  αξεδιάλυτων παρελθόντων και με μόνη προοπτική το Μέλλον, όταν όλοι οι «διαφορετικοί» κόσμοι που κατοικούσαν τη χώρα, παρθένοι και ελεύθεροι από ιστορικές ή άλλες υποθήκες, ξεκίνησαν μια διαδρομή που διέθετε μόνο παρόν και μέλλον και κανένα αξιόλογο παρελθόν.

    Το μόνο πρόβλημα που έπρεπε να «λυθεί» υπήρξε η ανάγκη μιας «ομογενοποίησης» των διαφόρων ευρωπαίων «μεταναστών» που συνέρρεαν με ατέλειωτες καραβιές(το είπαμε: οι «ιθαγενείς» Ινδιάνοι νομικά ήταν «ανύπαρκτοι» και ακόμη χειρότερα οι «μαύροι» που κουβαλούσαν από την Αφρική!) σε μια διαδικασία απόκτησης μιας μονο-αμερικάνικης ταυτότητας ενός έθνους και ενός λαού.

   Τότε οι ΗΠΑ ήταν γεγονός και πραγματικότητα!

    Τώρα όμως ας διαρωτηθούμε:

1) κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβεί και στην ευρωπαϊκή ήπειρο;

2) οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν κάποιες αναλογίες με τους πολλούς μη αμερικανικούς λαούς που ενώθηκαν και συγκρότησαν το αμερικανικό έθνος;

3) υπάρχουν κοινοί παρανομαστές μεταξύ των υπαρχόντων και δεδομένων «ηνωμένων αμερικανικών κρατιδίων» και των παρόντων και φαντασιακών «ηνωμένων ευρωπαϊκών κρατών»;

     Είναι προφανές πως σε αυτές τις τρεις ερωτήσεις θα απαντήσουμε αρνητικά. Το γιατί το ξέρουμε όλοι:  στην Ευρώπη, η υπερβολική ιστορία, η υπερβολική εθνική προσωπικότητα, τα υπερβολικά θρησκευτικά προγενέστερα και παρόντα και τα υπερβολικά «στερεωμένα» πολιτιστικά που διαθέτει το κάθε ευρωπαϊκό κράτος αποκλείεται να επιτρέψουν τη δημιουργία κάποιου είδους «ένωσης» κρατών μέσα στην οποία να μπορούν να εξαφανιστούν όλες αυτές οι καθιερωμένες πια «κληρονομιές» και να δημιουργηθεί μα τεράστια ομογενοποίηση με έναν βασικό και απαράγραπτο εθνικό ευρωπαϊκο κορμό.

     Οι Ευρωπαίοι «οραματιστές» του 1950 και μετέπειτα, έβλεπαν με αγαθό μάτι, με υπερβάλλοντα συναισθηματικό ζήλο και υπερβάλλουσα καλή πίστη μια «συνένωση» των δυτικο-ευρωπαϊκών χωρών (μου είναι αδύνατον να φανταστώ ότι συμπεριλάμβαναν και τις σκανδιναβικές και ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες!), ίσως και πεπεισμένοι πως η κάποια γενική κοινή πολιτιστική και πολιτισμική «περιουσία» που υπήρχε θα αρκούσε, με λίγη καλή διάθεση, να ενώσει τα αιώνες χωρισμένα, να «ομοιογενοποιήσει» τα ανόμοια (όπως είχε γίνει στις ΗΠΑ) και να αφομοιώσει τα αναφομείωτα.

     Ίσως και κάποια στιγμή αυτοί οι «οραματιστές» και οι επίγονοί τους να νόμισαν επίσης ότι το να υιοθετήσουν μια γενική και υποχρεωτική γλωσσική έκφραση (τα αγγλικά), με μόνο «βοηθητικές» όλες τις άλλες γλώσσες και, αργότερα, ένα κοινό, μοναδικό νόμισμα (το ευρώ), θα ήταν αρκετό ώστε οι αιωνόβιες, γονιδιακές ή μη, ακατάλυτες όμως διαφορετικότητες να μπορούσαν να «συμφιλιωθούν» και να συγχωνευτούν σε μια συνολική, περιληπτική και προσδιοριστική μονο-ευρωπαϊκή ταυτότητα, σε «έναν» λαό από cives europeos, ίσους και ισάξιους με τους πέραν του Ατλαντικού cives americanos.

     Οι επίγονοι των «οραματιστών» όμως θέλησαν να το παρακάνουν και να είναι «βασιλικότεροι του βασιλιά», δηλαδή πιο αμερικανολάγνοι των αμερικανών, οπ ότε και επινόησαν, με την πονηρή «ηθική» υποστήριξη των ΗΠΑ, την περίφημη και ηλίθια «ολοκλήρωση» του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος»: ένας πραγματικός σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ και μια τερατώδης «κοινοτική κυβέρνηση» των 30.000 παράσιτων πλουσιοπάροχα αμειβόμενων γραφειοκρατών πάνω σε έναν πληθυσμό 450 εκατομμυρίων κατοίκων, η μεγαλύτερη οικονομική στον κόσμο με μέτρο το ΑΕΠ.  

    Πενήντα δύο (απλές) Πολιτείες αυτοί (οι ΗΠΑ);! Είκοσι επτά (ολόκληρα) Κράτη εμείς (η ΕΕ)! 200 εκατομμύρια πολίτες αυτοί, 450 εκατομμύρια εμείς!

    Και οι Αμερικανοί βεβαίως δεν έχασαν την ευκαιρία να βοηθήσουν θερμά την καταστροφική (αυτοί το ήξεραν απ’ την αρχή, εμείς όχι!) «ολοκλήρωση» της βαβελικής «Ενωμένης Ευρώπης» που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «Ηνωμένα Κράτη της Ευρώπης» και ακόμη λιγότερο «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης».

     Και ο πιο βλάκας των ανθρώπων θα μπορούσε να καταλάβει πως ένα συνεχώς αυξανόμενο συνονθύλευμα ανθρώπων και εθνών φυλετικά και πολιτιστικά ανομοιογενές  ποτέ δε θα μπορούσε να παράγει μια αρμονική ενότητα πολιτών και εθνών, μια μοναδική περιεκτική ταυτότητα.

      Δυστυχώς για τους Ευρωπαίους λαούς, οι Αμερικανοί είναι σαν τον μαϊντανό και χειρότερα: όχι μόνο φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνεις, αλλά υπάρχουν και οι «καλοί ευρωπαίοι ηγέτες» που τους σπέρνουν οι ίδιοι στις χώρες τους χωρίς ασφαλώς να ρωτήσουν τους λαούς τους αν τους θέλουν ή όχι!

      Οπότε, ας δούμε λοιπόν εν συντομία πού «μπαίνουν» αυτοί οι «μαϊντανοί», συνήθως απρόσκλητοι ή εκβιαστικοί, έτσι, για να ξέρουμε τί  συμβαίνει και τί μας λάχει :

- Αν υπάρχει η ΕΕ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.

- Αν υπάρχει το ευρώ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.

- Αν υπάρχει η ευρωπαϊκή οικονομική διάλυση, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.

- Αν υπάρχει η μουσουλμανική(ασιατικο-αφρικανική) εισβολή στην ΕΕ(και η αμερικανόφιλη Ελλάδα θα το «νιώθει» αυτό για πολύ καιρό ακόμη) με την ευγενή συνδρομή της Τουρκίας, την οποία η περίοπτη εγκληματική Κομισιόν προσδοκά να «χώσει» στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» διαλύοντάς την, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.

- Αν υπάρχουν οι «επαναστατικές» περιπτώσεις της «Νέας Ευρώπης», αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.

- Αν υπάρχει ο τεράστιος πολιτικο-οικονομικός προβληματισμός με τη Ρωσία και η ζημιά για την Ευρώπη, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.

- Αν υπάρχει η διάχυτη ανασφάλεια σε ολόκληρη της ΕΕ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ, που επεμβαίνουν (θα λέγαμε: χώνουν τη μύτη τους) σε όλες τις χώρες και σπέρνουν αναμπουμπούλες παντού.

- Αν υπάρχει ο κίνδυνος πολέμου στις πόρτες της ΕΕ με πρώτη καταστραμμένη την ίδια, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ, με τις επιθετικές βάσεις της παντού σπαρμένες, τον επιθετικό «προσηλυτισμό» με παρελάσεις πυραύλων στις χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία, τις επιθετικές κινήσεις του ΝΑΤΟ και τον ψυχρό πόλεμο που «παίζουν» αποκλειστικά σε ευρωπαϊκό έδαφος (όχι βέβαια σε αμερικανικό!).

- Αν όλη η Ε .Ε. βασανίζεται και καταπιέζεται από τον πόλεμο Ρωσία-Ουκρανία, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ και στη longa manus τους, το ΝΑΤΟ

- Αν υπάρχει κίνδυνος να ξεσπάσει πόλεμος στο κέντρο της ευρωπαϊκής ηπείρου, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ για τους ίδιους λόγους που εκφράστηκαν λίγο πριν.

- Αν υπάρχει, εκτός από τα φονικά ΤΤΙΡ, TiSA, CETA, τώρα και η Privacy Shiel, μια άλλη ετεροβαρή για την ΕΕ «συμφωνία» με θέμα ούτε λίγο ούτε πολύ την αποθήκευση στις ΗΠΑ των προσωπικών δεδομένων των πολιτών της ΕΕ, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ.

- Αν η κοινοτική Ευρώπη είναι ανίκανη να οργανώσει μια σύνθετη δομή στρατιωτικής άμυνας, αυτό οφείλεται στις ΗΠΑ

     Επομένως, αυτών και πολλών άλλων δοθέντων, ων ουκ εστί τέλος,  ο ρόλος των ΗΠΑ στα δρώμενα της Ευρώπης υπήρξε και είναι καταλυτικά ολέθριος, πίσω από όλες τις όμορφες «βιτρίνες» φιλίας και συμμαχίας..

     Είναι ήδη ένας αιώνας που η Ευρώπη προσφέρει στις ΗΠΑ το καλύτερο έδαφος επίδειξης υπεροχής – και φαίνεται πως το ζητάει ο οργανισμός των Ευρωπαίων να έχουν από πάνω τους Αμερικανούς αφέντες και να χαίρονται επιπλέον σαν τέλειοι μαζόχες!

     Μια Ευρώπη, μια ΕΕ η οποία - υπερβολικά, ή μάλλον καταστροφικά για την ίδια  δέσμια των αμερικανικών επιλογών και γεωστρατηγικών στόχων, θα ‘λεγε κανείς πιο σωστά «πουλημένη» - υπήρξε απελπιστικά και εγκληματικά ανίδεη και ανίκανη διαχρονικά σνα ασκήσει εξωτερική πολιτική (όχι που στην εσωτερική πολιτική τα πήγε καλύτερα!) όχι μόνο στις διηπειρωτικές εξακτινώσεις με μακρινές χώρες, αλλά ούτε και στην ίδια την γειτονιά της, στα άμεσα σύνορά της! Αφάνταστα μειωτικό.

     Ένα τεράστιο μηδέν, ντροπιαστικό για μια υποτιθέμενη μεγάλη υπερεθνική οργάνωση με μεγάλες δυνατότητες έκφρασης στη παγκόσμια σκακιέρα.

      Και μεγάλα, πολύ μεγάλα τα λάθη της, λάθη από μια μυωπική, πλήρως υποταγμένη, διαχρονικά νάνα ηγεσία. Όντως τεράστια τα τέσσερα κύρια λάθη της τα οποία ούτε και τώρα που βρίσκεται με το νερό στο λαιμό εννοεί να τα διορθώσει, δηλαδή:

1) η λεγόμενη «ολοκλήρωση»

2) η άρνηση ενσωμάτωσης της Ρωσίας στο κοινοτικό οικονομικό πεδίο

3) η άκριτη ζημιογόνα συμμετοχή στην «συμφεροντολογική» αμερικανική επίθεση στη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας

4) η ανόητη χορήγηση στην Ουκρανία του status υποψήφιου μέλους της ΕΕ μολονότι περισσότερο από φανερά η χώρα αυτή δεν πληροί με κανέναν τρόπο τα κριτήρια που απαιτούνται από άλλους υποψήφιους.

     Ναι, αυτή η Ουκρανία που ήρθε τώρα για να ξεσκεπάσει τη γύμνια και μηδαμινότητα της ΕΕ, την απόλυτη έλλειψη διορατικότητας της ΕΕ, την απόλυτη περιφρόνησή της των συμφερόντων  και δικαιωμάτων των δικών της πολιτών προς όφελος τρίτων (που συνωμοτούν εις βάρος της – βλ. ΗΠΑ  - και είναι  τελείως ανάξιοι δημοκρατικά – βλ. Ουκρανία).

     Αλλά, με την ευκαιρία, ας πούμε, παρενθετικά, δύο λόγια γι’ αυτή την Ουκρανία για την οποία χύνονται τόνοι δακρύων, ψεύτικων ή αληθινών, και όλοι οι κοινοτικοί λαοί ειδικά αναγκάζονται να υποφέρουν χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτα, και στην οποία πάντως η ΕΕ, με την δύναμη του χρηματοοικονομικού βάρους της (ούτε λίγο ούτε πολύ, χρηματοδοτεί τους Ουκρανούς για την διαμετακόμιση των υδρογονανθράκων  στους αγωγούς που διατρέχουν το ουκρανικό έδαφος!)  θα έπρεπε σε όλα αυτά τα οκτώ χρόνια πολέμου στο Ντονμπάς να είχε επιβληθεί για μια εφικτή ολική διπλωματική λύση και όχι να εξουθενώνει τα κράτη-μέλη της με έναν πόλεμο τον οποίο η ίδια δείχνει πως δεν θέλει να τελειώσει!

     Σχετικά με την Ουκρανία όμως οι πάμπλουτοι κοινοτικοί ιθύνοντες ακόμη μια φορά μας έδειξαν την ελαφρότητα του μυαλού τους διότι παντελώς και πολύ κακώς αμέλησαν να μελετήσουν και να λάβουν υπόψη τους τα εξής σημαντικά και βασικά «ουκρανικά στοιχεία»:

- στο Global D emocracy Index 2020 του The Economist η Ουκρανία κατέχει την 79η θέση, πρώτη ευρωπαϊκή θέση, μεταξύ των λιγότερο δημοκρατικών χωρών.

-  ως προς την «ποιότητα της δημοκρατίας», στο Ranking of Countries by Quality of Democracy του Πανεπιστημίου του Wurzburg για το 2020, η Ουκρανία βρίσκεται στην 92η θέση πίσω από την Βιρμανία και μπροστά από την Σρι Λάνκα.

- όσο για την διαφθορά, ο Corruption Perceptions Index                                                   του 2021 τοποθετεί την Ουκρανία στην 122η θέση μεταξύ 180 χώρες, ενώ σχετικά με τις ανθρώπινες ελευθερίες το Human Freedom Index μαζί με το                                                      Friedrich NaumannFoundation for Freedοm                                                           βλέπουν την Ουκρανία στην 98η θέση.

- για τις οικονομικές ελευθερίες, ειδικά, η                                                          Economic Freedοm Heritage Foundation τοποθετεί την Ουκρανία στην 130ή θέση, πίσω από χώρες όπως ο Νίγηρας, η Μαυριτανία, αι η Μπουρκίνα Φάσο.

- κάπως καλύτερα βρίσκεται στην ανάλυση των Reporters Sans Frontiéres                                          για την ελευθερία Τύπου με την 106η θέση πίσω από το Γκαμπόν και το Τσαντ, μπροστά όμως από το Μπουρούντι.

- και  last but not least, αναφορικά με την διαφθορά και το οργανωμένο έγκλημα, όλοι γνωρίζουν τα ουκρανικά πρωτεία, από την εποχή της διάλυσης της ΕΣΣΔ κιόλας, όταν πούλησαν για δισεκατομμύρια δολάρια τα σοβιετικά όπλα που είχαν μείνει στην Ουκρανία (για όλα βλ.G. Gaiani, La U.E. “a tutto gas” verso il disastro econοmico e irrιlevanza strategica, www.analisidifesa.it).

   Άλλωστε το ίδιο απαράλλαχτο γίνεται και σήμερα με τη αφθονία των δυτικών όπλων, κυρίως αμερικανικών, όπως εκφράζονται απορίες και αμφιβολίες στην Washington Post του Μαΐου 2022, στην New York Times του Ιουνίου 2022, αλλά και στα πλαίσια της Ίντερπολ, πάλι τον Ιούνιο 2022, με τα ερώτημα «πού θα καταλήξουν τα όπλα που χορηγούνται στην Ουκρανία;» μαζί με τον φόβο της τροφοδότησης των παράνομων εμπόρων όπλων γα μακρινές χώρες και εγκληματικές/τρομοκρατικές οργανώσεις.

    Πώς γίνεται επομένως και ο Ζελένσκι ζητά συνέχεια νέα όπλα από τους Δυτικούς γιατί δεν αρκούν εκείνα που συνέχεα λαμβάνει επειδή πουλιούνται στη ουρανική μαφιόζικη μαύρη αγορά.

    Τώρα, επιστρέφοντας στις res europeae, ένα μόνο συμπέρασμα «βγαίνει» από όλο το «αισιόδοξο» παρελθόν, το δυσοίωνο παρόν και το αποσαθρωτικό μέλλον της  ΕΕ: η «εταιρική» σχέση των μελών της είναι τελείως παρά φύση και δεν στέκεται στα πόδια της.

     Το να ζητάς επομένως αγωνιωδώς να κρατήσεις εν ζωή ένα ον που ψυχορραγεί χωρίς ελπίδα ανάνηψης, παραδομένο όπως είναι σε μια τρομερά και αποκλειστικά ωφελιμιστική πανδαισία και σε έναν πόλεμο αντίθετο με τα κοινοτικά συμφέροντα που ωφελεί μόνο τρίτους,  είναι σαν να θέλεις να συντηρήσεις κάποιον σε κωματώδη κατάσταση παραγνωρίζοντας ότι η ζωή που θέλεις να κάνει δεν είναι ζωή, αλλά ένας ατέρμονος προθάλαμος θανάτου.

     Όπου και να κοιτάξεις, μόνο «Ένωση» δεν βλέπεις στο «κοινοτικό οικοδόμημα»: ο κάθε ισχυρός κάνει τα δικά του, ο κάθε αδύναμος κάνει ό, τι τον υποχρεώνει να κάνει ο ισχυρός, όλοι ζητούν, όλοι θέλουν να πάρουν, κανένας δεν δίνει. Η ίδια η ιδέα μιας «Ενωμένης Ευρώπης» του σημερινού είδους είναι και θα είναι εντελώς και παντοιοτρόπως «υπαρξιακά» αδόκιμη, παραπλανητική, άψυχη και στείρα φαντασιακή.

      Ουσιαστικά: ανυπόστατη! Μια αέναη εξαπάτηση που ωφέλησε και ωφελεί μόνο και αποκλειστικά τους κερδοσκόπους της οικονομίας (όπως τώρα οι Αμερικανοί, καλή ώρα, με το πανάκριβο τους και τελείως ασύμφορο LNG με το οποίο «σκλάβωσαν» τους βλάκες Κοινοτικούς) και τα χρηματο-εμπορικά λόμπι. Οτιδήποτε άλλο: μια σκέτη απογοήτευση.

     Τελικά, όταν κάποιος διερωτάται: «πού είναι το όραμα της ενωμένης Ευρώπης;», θα πρέπει προκαταρτικά να διερωτηθεί: «μα υπήρξε ποτέ ουσιαστικά αυτό το όραμα;» Και: «ήταν στ’ αλήθεια ένα όραμα;». Επίσης: «μήπως ήταν μόνο ένας ευσεβής πόθος;»

     Απ’ ό, τι φαίνεται, δεν υπήρξε κανένα πραγματικό «όραμα» και, εάν ποτέ υπήρξε, δεν θα πρέπει να ήταν τόσο αληθινό ώστε να είναι και να μείνει πραγματικό. Ή ακόμα αι να υπήρξε ποτέ ρομαντικά (όπως «νοσταλγικά» μας υ[ενθυμίζουν κάθε τόσο), εύκολα χάθηκε μέσα στη λεγόμενη «ολοκλήρωση» της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» η οποία όχι  μόνο δεν «ολοκλήρωσε» τίποτα το συμφέρον, αλλά και πάει να

την «τελειώσει» με νέα «κρατικά εξογκώματα» που υπολογίζει να προσθέσει στο σώμα της που διόλου απίθανο να είναι και η άδοξη λήξη της.

      Εξάλλου, τί απέμεινε από τα περίφημα «θεμέλια» που δήθεν οι «Συνθήκες» τοποθέτησαν για μια «πολιτική ένωση» των Ευρωπαίων; Το απόλυτο τίποτα, ή μάλλον όχι: μόνο μια αποπνιχτική οικονομικο-χρηματιστική δημαγωγία και ένα δογματικά διεφθαρμένο κατεστημένο: περιχαρακωμένος αυτοσκοπός που παράγει μόνο αδιέξοδα τα οποία αδυνατεί να λύσει και διάχυτες δημοκρατικές ελλείψεις.          

      Ας κρίνουν οι πολίτες κατά πόσο αυτό αρκεί για να συνεχίσουν να ζουν σε μια τέτοια μοιραία «Ένωση».

*O Kρεσέντσιο Σαντζίλιο (CRESENTZIO SANGIGLIO) γεννήθηκε  στην Θεσσαλονίκη.  Τελείωσε κλασικές σπουδές και νομικά. Υπηρέτησε στο Υπουργείο των Εξωτερικών της Ιταλίας. Δημοσίευσε και δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια λογοτεχνικής κριτικής και μεταφράσεις ελληνικής ποίησης στα πιο έγκυρα ιταλικά λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει μεταφράσει πολλούς Ιταλούς ποιητές στην ελληνική γλώσσα ενώ έχει συνεργαστεί και με ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά.         

Κρεσέντζιο Σαντζίλιο Ευρωπαϊκή Ένωση LIFE