O Τραμπ θύμισε με απλό και ευθύ τρόπο την Αλήθεια!

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι η πλευρά του νικητή. Αυτού που τελικά γράφει την Ιστορία. Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο λένε παρηγοριές στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του, λένε ψέματα. Οι μεγαλύτεροι ψεύτες, είναι οι ελίτ της Ευρώπης. Χειρότερη η αγγλική που υποστηρίζει υποτίθεται τον Ζελένσκι στο στιλ τράβα εσύ μπροστά κι εγώ από πίσω-για να σε υπονομεύσω. Οι Γάλλοι την αποκαλούν «δόλια Αλβιών.

Τώρα ο Τραμπ δεν είναι πια ούτε παράξενος ούτε ακατανόητος αλλά μεταμορφώθηκε σε αντίπαλο αν όχι σε εχθρό. Διότι ο Τραμπ-μέσω του αντιπροέδρου Βανς-θύμισε με απλό και ευθύ τρόπο την Αλήθεια: η Δύση έχασε. Το ελάχιστο δείγμα είναι ότι ο ίδιος ο Τραμπ ξεκίνησε επιθετικά λέγοντας ότι θέλει να συγκεντρώσει δυνάμεις εναντίον του μόνου και πολύ επικίνδυνου αντίπαλου: Την Κίνα. Αλλά μετά από λίγες μέρες, τώρα δηλαδή, λέει ότι ο Σι Ζιπίνγκ είναι ο καλύτερος φίλος του…Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις…

Ο επιθετικός τρόπος του Τραμπ έχει σκοπό να κρύψει τις αδυναμίες των ΗΠΑ, να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι μπορεί να γαυγίζουν αλλά δεν μπορούν να δαγκώσουν τις ΗΠΑ. Είναι αδύναμοι.

Τη βασική αλήθεια για το Ουκρανικό την είπε η Μέρκελ όταν, αφού έχασε τις εκλογές, την πέταξαν σαν άχρηστο κουρέλι. Αποκάλυψε, από εκδίκηση, την διπροσωπία όλης της Δύσης: Οι συνομιλίες στο Μίνσκ, είπε, ήταν δήθεν για την ειρήνη. Αλήθεια, συνέχισε, είναι πως θέλαμε να προλάβουμε να προετοιμαστούμε για τον Πόλεμο στην Ουκρανία, να την εξοπλίσουμε.

Την εξόπλισαν και με το παραπάνω. Και έχασαν. Αντί να το πληρώσουν οι ΗΠΑ το πλήρωσε η Μέρκελ επειδή η Γερμανία ήταν και παραμένει γεωπολιτικός νάνος. Αλλά μπροστά του, το Παρίσι και οι λοιποί Ευρωπαίοι είναι ανθρωπάκια.

ΣΤΟΧΟΣ Η ΡΩΣΙΑ

ΚΑΙ ΗΤΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ

Το βασικό είναι να θυμόμαστε ότι σκοπός του πολέμου ήταν να χάσει η Ρωσία, να υποβιβαστεί σε δευτεροκλασάτη Δύναμη. Αυτό είναι το κλειδί. Οι ΗΠΑ έβαλαν τα (πολλά) λεφτά. Τώρα ψάχνουν να τα πάρουν πίσω. Θα δούμε αν σταματήσουν τα ψέματα και στηθεί η πραγματικότητα στα πόδια της και όχι ανάποδα, με το κεφάλι κάτω.

Η ήττα όμως, ήρθε σε μια στιγμή όπου ήδη η εσωτερική κατάσταση στις ΗΠΑ είναι κακή έως κάκιστη. Ενός κακού μύρια έπονται. Τα μύρια συσπειρώθηκαν σε ένα: στην Κίνα που παραμένει σιωπηλή και επίφοβη.

Ο Τραμπ για να «σκεπάσει» αυτή την στρατηγικού χαρακτήρα αποτυχία υιοθετεί επιθετική τακτική προς τους ατίθασους (αλλά αμελητέους) μικρούς και τελικά ασήμαντους εταίρους, ιδίως τους Ευρωπαίους. Που προβάλλουν απαιτήσεις χωρίς να έχουν νου και ανάστημα να επιμένουν όπως ο Ντε Γκώλ που χρειάστηκαν τριάντα χρόνια μάχης για να ηττηθεί.

Ο Τραμπ ξεκινάει, λοιπόν, από μια «αφανή ήττα» και καλείται να διασώσει την πατρίδα του από τα χειρότερα αφού οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ αντιμάχονται ακόμα σκληρά τον Τραμπ. Η χώρα είναι διχασμένη και βαδίζει προς μέγιστες οικονομικές δυσκολίες. Ο Τραμπ καταφεύγει στην επιθετικότητα για να μην επιτρέψει να φανεί η αδυναμία των ΗΠΑ.

Ρωσία και Κίνα θα δώσουν στον Τραμπ περιθώριο ανάκαμψης των ΗΠΑ επειδή οι χώρες τους δεν είναι έτοιμες να αντικαταστήσουν την Αμερική στο Διεθνές επίπεδο Ασφάλειας-Ισορροπίας. Αλλά ο Τραμπ θα καταβάλει τίμημα πχ αναγνώριση του διεθνούς «στάτους» της Ρωσίας ή αποδοχή της ισχύος της Κίνας. Κάτι που ήδη βλέπουμε. Σ’ αυτό το πλαίσιο η Κίνα, σε αντάλλαγμα, πιθανόν να αντιμετωπίσει το Ουκρανικό ως «εσωτερικό» θέμα του Ευρωπαϊκού χώρου.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΦΙΛΟΣ

Ερώτημα είναι η τύχη της Τουρκίας. Υποθέτω ότι αναρωτιέται και ο ίδιος ο Ερντογάν κάθε φορά που οι φίλοι του Τραμπ τον επαινούν. Θυμάται ασφαλώς ότι κατά τον Κίσινγκερ «είναι ίσως επικίνδυνο να είσαι αντίπαλος της Αμερικής αλλά είναι μοιραίο να είσαι φίλος τους».