Τα όσα πάθανε Αργεντινή και Βραζιλία στο φετινό Κόπα Αμέρικα, τουλάχιστον σε όσο κόσμο ασχολείται στοιχειωδώς με το άθλημα δεν πρέπει ν’ αποτελούν καμία έκπληξη. Γράφει ο Κώστας Μιαούλης.
Με εξαίρεση ίσως την Βενεζουέλα, που κι αυτή τα τελευταία χρόνια κάνει σταθερά βήματα προόδου και διαθέτει και ποδοσφαιριστές που αποτελούν σημείο αναφοράς, τα υπόλοιπα ήταν αναμενόμενα. Ακόμα και το Περού του Μαρκαριάν που θυμίζω ότι έχει κατέβει δίχως Πιζάρο και Φαρφάν, περίμενε κανείς πως θα είναι δύσκολος αντίπαλος για όλους.
Ποια είναι η έκπληξη με την Αργεντινή και την Βραζιλία πάντως, δεν μπορώ να καταλάβω. Δύο ομάδες που πέτυχαν μια νίκη στους ομίλους τους, κόντρα στις ομάδες που δεν περάσανε καν στους οκτώ, τι τύχη μπορούσαν να έχουν σε αυτή τη διοργάνωση; Μόνον αυτή που τις περίμενε…
Η Αργεντινή, είναι μια ομάδα που θέλει δραματικές αλλαγές για να διεκδικήσει κάτι ακόμα και σε τρία χρόνια στη Βραζιλία. Πέρα από το ότι ο Μέσι, αν δεν υπάρξουν κλώνοι των Ινιέστα και Τσάβι σε αργεντίνικη βερσιόν δεν θα είναι ποτέ αυτός που όλοι θαυμάζουμε, η ομάδα του Μπατίστα έχει πολλά άλλα σοβαρά προβλήματα.
Το κυριότερο απ’ αυτά είναι ότι στα στημένα δέχεται γκολ για πλάκα και σε ότι αφορά τις εναέριες διεκδικήσεις, οι παίκτες της θέλουν σκάλα για να φτάσουν τους αντιπάλους. Με ευρωπαϊκές ομάδες που στα «στημένα» είναι μαστόρια, η Αργεντινή θα δέχεται τα γκολ σαν στραγάλια, αν πάει έτσι σε τρία χρόνια στη Βραζιλία.
Ο Μπατίστα δεν είχε καμία ιδέα για το πώς μπορεί να βγάλει την ομάδα του σωστά μπροστά. Ο Μέσι προσπαθώντας να παίξει στον άξονα ήταν εγκλωβισμένος και μια ομάδα που ο καθένας θέλει μια μπάλα από μόνος του, δεν μπορεί να είναι τέτοια που θ’ απειλήσει. Το μέγιστο πρόβλημα είναι ότι από τους τρεις μεσαίους, επειδή κανείς τους δεν έχει τα χαρακτηριστικά των Τσάβι και Ινιέστα , ώστε να δημιουργεί παιχνίδι, οι τρεις μπροστά όπως και αν ήταν, κινούνταν σπασμωδικά και χωρίς κάποιο οργανωμένο σχέδιο για να διασπαστεί το τείχος της ομάδας του Ταμπάρες.
Προσοχή ο Μουσλέρα μπορεί να ήταν ήρωας στον αγώνα, αλλά η μεγάλη φάση του 89ου λεπτού προέρχεται από στημένη φάση με καραμπόλα στο τείχος, ασθενή δική του απόκρουση και γρήγορη αντίδραση του στο ριμπάουντ που πήρε ο Ιγκουαϊν. Όσο για τον Μέσι, τα περισσότερα δικά του σουτ, έφταναν ξεψυχισμένα στον αντίπαλο πορτιέρο, αφού είχε χρειαστεί να φάει όλο το ξύλο από τους αμυντικούς της Ουρουγουάης. Από την άλλη η Ουρουγουάη ακόμα και με δέκα σου έδινε την αίσθηση πως είναι πιθανότερο να φτάσει εκείνη στο γκολ, όπως έγινε στο τετ-α-τετ του Φορλάν με τον Ρομέρο στο 82ο αλλά και την κεφαλιά του Φορλάν στην τελευταία φάση του 90λεπτου.
Για την Βραζιλία θεωρώ πως τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Το ματς με την Παραγουάη ήταν όσκαρ για ατυχίας για εκείνη και ικανότητας για τον Βιγιάρ, όμως και στα προηγούμενα ματς δεν έπεισε, ούτε καν με το κάκιστο Εκουαδόρ.. Ο Νεϊμάρ στα τελειώματα των φάσεων μοιάζει ανεπίδεκτος μαθήσεως, ο Ρομπίνιο έχει έναν ρόλο γενικώς και αορίστως, ενώ ο Πάτο έμοιαζε να περιμένει απελπισμένα κάποιες κάθετες πάσες.
Σίγουρα σε αυτή τη «σελεσάο» δεν υπάρχει η προσωπικότητα προηγούμενων ετών. Η άμυνα δεν πατάει σε καμία περίπτωση καλά. Όταν παίζει ο Μαϊκόν, δεν υπάρχει η επιθυμητή ανάπτυξη από την δεξιά πτέρυγα, όταν παίζει ο Άλβες, η πτέρυγα είναι έρμαιο στις ορέξεις των αντιπάλων. Ο Λέιβα δεν είναι σε καμία περίπτωση ο κόφτης φόβητρο λίγα πράγματα αυτός ο Γκάνσο. Κάποιες στιγμές έμοιαζε να περιμένει τον αντίπαλο για να βρει χώρο και να επιτεθεί. Όμως αυτό συνέβη λίγες φορές και από μια ομάδα από την οποία περιμένεις ποδόσφαιρο κυριαρχίας, το άπλωμα του παιχνιδιού της, δεν έμοιαζε να έχει αυτοματισμούς.
Θα δουλέψει πάνω σε αυτό το κομμάτι για να αποκτήσει τους απαραίτητους και να μεταμορφωθεί σε ομάδα, όπως την περιμένουμε σε τρία χρόνια; Το θέμα με την «σελεσάο» είναι αν θα δουλέψει πάνω σε αυτά τα άτομα τα επόμενα χρόνια ή αν και πάλι οι μανατζαραίοι θα κάνουν το γνωστό παιχνίδι στις πλάτες της, δηλαδή να καλούνται κάποιοι για ν’ ανεβάσουν το κασέ τους, δίχως να δίνεται βάρος στη συνοχή της ομάδας. Λάβετε δε υπόψη σας πως η «σελεσάο» δεν θα πάρει μέρος στα προκριματικά για το Μουντιάλ, αφού είναι διοργανώτρια.
Η Ουρουγουάη που έφτασε μέχρι την τετράδα του Μουντιάλ και η Παραγουάη την οποία η Ισπανία μάτωσε για να καταβάλλει στον προημιτελικό πέρσι βρίσκονται ένα βήμα πριν από τον τελικό. Αν πάνε αυτές οι δύο αυτό το Κόπα Αμέρικα, τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα θα έχει τη φυσιολογική εξέλιξη. Γιατί στον τελικό θα βρεθούν οι δύο κορυφαίες την πρόσφατη διετία ομάδες στη Νότια Αμερική. Η Αργεντινή με την Βραζιλία έχουν ακόμα δουλειά μπροστά τους…
Πηγή: sday.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις