Τον Κώστα τον Εφήμερο τον γνώρισα περί τα τέλη του 2014 και συνεργάστηκα μαζί του 3-4 μήνες. Όταν τον είχα γνωρίσει μου είχε μιλήσει για το πρόβλημα που είχε με την καρδιά του και ότι, λίγο-πολύ, μπορεί να "έφευγε" ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Για το λόγο αυτό, μου δήλωνε αποφασισμένος να ζήσει την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό με όση περισσότερη ένταση μπορούσε. Να ευχαριστηθεί, να "ρουφήξει", την όποια ζωή του απέμενε. Και τα ποτάκια του τα έπινε, και τα τσιγαράκια του τα έκανε, και δεύτερο παιδί έκανε, και πολύ σοβαρή δημοσιογραφία έκανε.
Ο Εφήμερος ήταν τύπος που δεν μάσαγε μία απέναντι σε οποιαδήποτε εξουσία. Ε, και όταν σε τέτοιους ανθρώπους λάχει να γνωριζουν ότι δεν έχουν και πολύ χρόνο μπροστά τους, το μίγμα είναι "εκρηκτικό"... (σ.σ. αυτό το είχα συναντήσει και στην "μεγάλη" Αριστέα Μπουγάτσου, που ενώ ήταν άρρωστη και έκανε χημειοθεραπείες, δήλωνε αποφασισμένη να κάνει δημοσιογραφικές αποκαλύψεις μέχρι τέλους).
Ο Εφήμερος είχε ιδιαίτερη δημοσιογραφική αντίληψη και τόλμαγε μέσω της ιστοσελίδας του The Press Project, τόσο ο ίδιος, όσο και οι συνεργάτες του, να ασχοληθεί με θέματα τέτοια που τα "mainstream" μέσα δεν επρόκειτο να τ' ακουμπήσουν ποτέ είτε λόγω διαπλοκής, είτε λόγω ηλιθιότητας.
Ο Κώστας ο Εφήμερος ήταν κατά τη γνώμη μου ένας από τους καλύτερους δημοσιογράφους που έχουν περάσει ποτέ από αυτή τη χώρα.
Μόνο που ως ιδιοκτήτης του The Press Project είχε και την ιδιότητα του επιχειρηματία και εκεί δεν τα κατάφερε και τόσο καλά. Όχι, δεν πρόκειται να τον "κακολογήσω" -όπως έκανα μερικές φορές όταν ήταν εν ζωή- τώρα που "έφυγε". Έτσι κι αλλιώς, όλοι μας όταν φύγουμε από εδώ θα είμαστε χρεωμένοι με σφάλματα και λάθη, μικρά και μεγάλα.
Τον Εφήμερο οφείλουμε να τον θυμόμαστε ως έναν άνθρωπο που ενεπλάκη με τη δημοσιογραφία επειδή καταλάβαινε ότι αυτό που ζούμε γύρω μας είναι σάπιο και άρρωστο. Και παρά τα προβλήματα της υγείας του, έδωσε τον αγώνα του με αποφασιστικότητα και τόλμη και πέτυχε αρκετά πράγματα.
Συλληπητήρια στην οικογένειά του και τους οικείους του.
Καλό του ταξίδι, αν υπάρχει ταξίδι...