Ο Σπύρος Παπαδόπουλος μίλησε για τα διάφορα δημοσιεύματα που ανέφεραν ότι αποσύρεται από το θέατρο, ενώ αναφέρθηκε στην τηλεόραση και αν υπάρχουν πλάνα για επιστροφή στη μικρή οθόνη.

Εκεί λοιπόν αποκάλυψε ότι δεν είναι στα σχέδιά του να γυρίσει στην τηλεόραση και αποκάλυψε τους λόγους που πήρε αυτή την απόφαση. Προφανώς, έτσι εξηγείται και η απόφασή του να απορρίψει την πρόταση του Ιβάν Σαββίδη για εκπομπή στο OPEN.

Αναλυτικά:

Μέχρι πριν από λίγο καιρό διαβάζαμε σε διάφορα άρθρα ότι αποσύρεστε από το θέατρο. Δεν το είχατε ποτέ σκοπό αυτό, σωστά;

Ποτέ, ποτέ. Απλώς φέτος έκανα μεγάλες διακοπές. Εμεινα τρεις μήνες στη Νάξο και γυρνούσα με τη βάρκα μου. Το ιδεώδες για εμένα θα ήταν να μένω 6-7 μήνες στο νησί και να έρχομαι να κάνω μια παράσταση στην Αθήνα, χωρίς τηλεόραση-γιατί χωρίς το θέατρο δεν μπορώ, μου λείπει. Αυτό προς το παρόν δεν γίνεται, λόγω υποχρεώσεων.

Πλάνα για τηλεόραση δεν υπάρχουν, λοιπόν;

Οχι, όχι. Και ούτε θέλω να υπάρξουν. Ηταν μια τρέλα. Είμαι και αγχωτικός άνθρωπος, πριν από κάθε εκπομπή έπρεπε να διαβάσω, να σκεφτώ ερωτήσεις, να αναρωτηθώ προς τα πού μπορεί να στραφεί η κουβέντα. Ο γιος μου με λυπόταν και μου έλεγε: «Εγώ είμαι στο Πολυτεχνείο, αλλά εσύ διαβάζεις πιο πολύ από εμένα!».

Πώς επιλέξατε το «Sexy laundry»;

Εγώ δεν έχω τον τρόπο να επιλέγω έργα. Ερχονται και με βρίσκουν, φροντίζουν φίλοι και συνεργάτες γι' αυτό. Αυτό το έργο μου το βρήκε η Νικολέτα Κοτσαπλίδου, η οποία είναι μεταφράστρια των έργων τα τελευταία χρόνια και πρώην σύντροφος. Σκοπεύαμε να κάνουμε τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών», σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Αλλά το να ανεβάσεις τόσο ακριβή παραγωγή μέσα σε συνθήκη πανδημίας ήταν παρακινδυνευμένο. Εψαχνα, λοιπόν, για κάτι πιο ελαφρύ, ως προς την παραγωγή εννοώ, με λίγα άτομα. Το «Sexy laundry» είναι ένα έργο ωραίο και, επιπλέον, αποτελεί ιδανική αφορμή για να παίξουν καλά δύο ηθοποιοί. Αν σου πετύχει, είναι παράσταση ερμηνειών. Ηθελα τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη. Είμαι χρόνια θαυμαστής της, δεν χάνω παράσταση της. Σκέφτηκα, λοιπόν, αν δεχθεί θα το κάνω, αλλιώς θα ψάξω για κάτι άλλο.

Πώς είναι να σκηνοθετεί κανείς τον εαυτό του;

Πιο δύσκολο. Αλλη δουλειά κάνω στο σπίτι με τον ρόλο και αλλιώς σκέφτομαι εδώ για το πώς φαίνεται από κάτω. Προσπαθώ να έχω μια σκηνοθετική ματιά. Εχω ένα καλό, ξέρω τι έργο μπορώ να κάνω και τι δεν μπορώ. Αν μου πεις να σκηνοθετήσω την «Οπερα της πεντάρας», δεν θα τολμήσω, εκτός αν παραστεί τρομερή ανάγκη. Δεν είμαι σκηνοθέτης.

Πολύ ειλικρινές αυτό που λέτε.

 

Υπάρχουν, βέβαια, πολλοί ταλαντούχοι ηθοποιοί, με εμπειρία, που άνετα μπορούν να σκηνοθετήσουν πολλά έργα. Γιατί εμείς οι ηθοποιοί πέντε πράγματα ξέρουμε να τα κάνουμε σωστά. Κυρίως, ξέρουμε να μην πέφτουμε στην παγίδα της «σκηνοθετίτιδας», που για εμένα είναι μια σύγχρονη πληγή.

Τι εστί «σκηνοθετίτιδα»;

Είναι σαν αυτοάνοσο, αλλά εξόχως μεταδοτικό, ιδίως στους νέους. Κάνεις το κάτι παραπάνω, ακόμα και στον τρόπο που πιάνεις το αυτί σου, γιατί το «εγώ» σου υπερβαίνει και τον ηθοποιό και το έργο. Ο ηθοποιός λοιπόν, δεν κάνει περιττές «σκηνοθετίλες» για να τον θαυμάσουν. Εξυπηρετεί το έργο, ασχολείται πολύ περισσότερο με τους ηθοποιούς του επειδή τους νιώθει. Δεν κάνει μια παράσταση για να πουν «κοίτα, ρε, τον Παπαδόπουλο τι έκανε».

Οι ρόμπες στις φωτογραφίες της παράστασης τι αντανακλούν; Τη συντροφικότητα, την πλήξη ή το sexiness;

Εχουν έρθει σε ένα ξενοδοχείο. Την πρωτοβουλία την παίρνει η κυρία, όπως συμβαίνει πάντα. Η συγγραφέας του έργου, Μισέλ Ριμλ, περιγράφει πολύ καλά και τον άνδρα. Ο άνδρας, λοιπόν, συνήθως νομίζει ότι όλα πάνε καλά. Εχουμε τα παιδιά και τη γυναίκα μας,, σου λέει, το σπίτι, τους φίλους, τις δουλειές μας, πάμε τις βόλτες μας, τι άλλο θέλεις; Η γυναίκα, όμως, θέλει και κάτι παραπάνω. Να ζωντανέψει όσα έχουν ξεθωριάσει. Και δικαίως.

Γιατί η γυναίκα;

Ισως επειδή δεν συμφιλιώνεται το ίδιο εύκολα με το πέρασμα του χρόνου. Από μια ηλικία και πέρα νιώθει ότι δεν αφορά πια τα μάτια των ανδρών και φοβάται ότι, έχει πάψει να αφορά και τα μάτια του άνδρα της. Στην πραγματικότητα, εξακολουθεί να είναι όμορφη, ελκυστική, παραγωγική, δημιουργική, έξυπνη, να αγαπά τη ζωή, αλλά η ίδια νιώθει ένα κάρβουνο μέσα της, βαριέται πιο εύκολα και επαναστατεί. Στο έργο, όταν θέτει το θέμα επί τάπητος, αναδύονται οι φοβίες της, βγαίνουν και τα δικά του στην επιφάνεια και έχει γέλιο, επειδή σου είναι τρομερά οικείο αυτό. Και έχει και συγκίνηση πολλή, πιο πολλή νομίζω.

Πηγή:Real Life

Σπύρος Παπαδόπουλος Open Ιβάν Σαββίδης