Πότε μπήκε, άραγε, ο σπόρος του πρωταθλητισμού μέσα στον Δημήτρη Μάρκο;

«Πρώτα κατάλαβα ότι μου αρέσει ο ανταγωνισμός και όχι το άθλημα καθαυτό. Σε ηλικία 12 ετών ήξερα ότι μου αρέσει να μπαίνω σε αγώνες. Να νικάω. Να χάνω. Άργησα λίγο να καταλάβω τη μαγεία της κολύμβησης. Σε ηλικία 15 ετών είπα ότι τώρα πάμε για να νικήσουμε.»

Όταν πέφτει στην πισίνα, προσπαθεί να μην σκέφτεται την κολύμβηση μόνο επαγγελματικά. Αντιμετωπίζει το άθλημά του και ως ευχαρίστηση. Γιατί είναι κάτι που αγαπά.

Στην ερώτηση του Γιώργου Παπαϊωάννου, για το τί έχει θυσιάσει για να φτάσει στο  σημείο αυτό, απαντά: «Δεν θεωρώ πως έχω κάνει κάποια θυσία. Δεν λέγεται θυσία αυτό. Είναι επιλογή. Εάν το σκεφτόμουν ως θυσία, σίγουρα δεν θα είχα φτάσει ως εδώ. Γιατί θυσία είναι ουσιαστικά να αφήνεις κάτι που θέλεις, για να κάνεις κάτι άλλο. Εγώ θέλω να κάνω μόνο αυτό.»

Η ιδέα της ήττας ή της αποτυχίας τον φοβίζει;

«Νομίζω ότι δεν χωράει αυτό το συναίσθημα. Ο φόβος δεν οδηγεί σε τίποτα. Εάν δεν υπάρχει αποτυχία, δεν θα υπάρξει επιτυχία.»

Σε ένα παιδί που επιθυμεί να ακολουθήσει τον δρόμο του, θα του έλεγε πως θα το πετύχει, μόνο εάν το θέλει πραγματικά. «Εάν, όντως, κυνηγήσει το όνειρό του, θα ξεπεράσει όσα εμπόδια εμφανιστούν μπροστά του.»

Δημήτρης Μάρκος