Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο δημοσιογράφος Πάνος Καϊσίδης. Τον θάνατο του Πάνου Καϊσίδη ανακοίνωσε η Ένωση Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης «Η ΕΣΗΕΜ-Θ συλλυπείται τους οικείους του Πάνου Καϊσίδη και μετρά μια ακόμη απώλεια με σημαντικό ιστορικό βάρος από τις τάξεις των μελών της» αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 11 Μαρτίου 2025, στις 10.30 π.μ. από τα Κοιμητήρια Αναστάσεως του Κυρίου.

Γεννημένος το 1937 στην Αξιούπολη Κιλκίς, σπούδασε στη Νομική στο ΑΠΘ και θέατρο στη Σχολή «Αριστοτέλης». Ήδη από τα μαθητικά χρόνια του ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία αρχίζοντας από την εφημερίδα Αγωνιστής του Κιλκίς. Τα έτη 1965-1967 εξέδωσε μαζί με τον Κώστα Χριστοδουλίδη την εφημερίδα Δημοκρατικό Κιλκίς.

Εργάστηκε στις εφημερίδες Μαχητής, Χρόνος, Ημερησία, Αυγή, Εγνατία, Έθνος και σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Δίδαξε δημοσιογραφία σε ιδιωτικές σχολές.

Έγραψε ποιήματα, διηγήματα και μυθιστόρημα, αλλά κυρίως πολυάριθμα μελετήματα σχετικά με τον ποντιακό ελληνισμό. Στην περίοδο της Δικτατορίας, το 1970, καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στην αντιδικτατορική οργάνωση «Λαϊκή Πάλη» και φυλακίστηκε για 5 χρόνια.

Τα συλλυπητήριά του στους οικείους του δημοσιογράφου Πάνου Καϊσίδη εκφράζει με ανακοίνωσή του ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών ( ΣΦΕΑ) 1967-1974.

Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι ο Παναγιώτης Καϊσίδης από τα νεανικά του χρόνια εντάχθηκε στις γραμμές της Αριστεράς και ως φοιτητής της Νομικής του ΑΠΘ υπήρξε ενεργό μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ και της Δ.Ν. Λαμπράκη καθώς και ότι:

«Υπηρέτησε με πάθος τη δημοσιογραφία στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Κιλκίς. Το 1965 εξέδωσε την εφημερίδα το Δημοκρατικό Κιλκίς, σε συνεργασία με τους Κώστα Χριστοδουλίδη και Φόρη Παροτίδη. Η χούντα όχι μόνο έκλεισε την εφημερίδα, αλλά παρέπεμψε σε δίκη και καταδίκασε σε έξι μήνες φυλάκιση τον εκδότη της, γιατί σε δημοσίευμά της τάχθηκε υπέρ της επιστροφής των πολιτικών προσφύγων. Έτσι ο Παναγιώτης Καϊσίδης κατέληξε στις αγροτικές φυλακές Κασσάνδρας συγκρατούμενος με τον Σπύρο Γκοτζαμάνη, εκ των δολοφόνων του Γρ. Λαμπράκη.

Το 1969 εντάχθηκε στην αντιδικτατορική οργάνωση ΛΑΪΚΗ ΠΑΛΗ και στον πολύγραφο που τύπωνε φοιτητικές σημειώσεις, απέναντι από το ΑΠΘ, έβγαζε και προκηρύξεις της οργάνωσης. Έφερε μάλιστα από την Αθήνα και τυπογραφικά στοιχεία, με τα οποία η οργάνωση κατασκεύαζε 'σφραγίδες' και τύπωνε τρυκάκια. Η Ασφάλεια της Θεσσαλονίκης επέδραμε στα τυπογραφεία της πόλης για να συλλάβει τον 'παράνομο τυπογράφο', σφραγίζοντας μερικά από αυτά.

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1969, η ΚΥΠ και η Ασφάλεια Θεσσαλονίκης συνέλαβαν τον κεντρικό πυρήνα της οργάνωσης. Μετά από ανακρίσεις και βασανιστήρια, τα προφυλακισμένα στο Μεταγωγών και το Επταπύργιο εννέα μέλη της οργάνωσης παραπέμφθηκαν και καταδικάστηκαν από το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης σε βαριές ποινές -- ο Παναγιώτης Καϊσίδης σε κάθειρξη 10 ετών, για παράβαση του ΑΝ 509/1947. Αποφυλακίστηκε με την αμνηστία τον Αύγουστο του 1973. Ήδη μέλος του ΚΚΕεσ, έγινε μετά τη δικτατορία ανταποκριτής της εφημερίδας ΑΥΓΗ στη Θεσσαλονίκη, ενώ ασχολήθηκε με την ανάδειξη της ιστορίας των Ποντίων αρθρογραφώντας και με εκπομπές στο ραδιόφωνο.

Τον Φεβρουάριο του 2010 στο πλαίσιο της ημερίδας 'Δικτατορία 1967-1974: Η έντυπη αντίσταση, η ΕΣΗΕΜ-Θ του απένειμε τιμητική διάκριση για την αντιδικτατορική του δράση, 'ως συμβολική κίνηση για να τιμηθούν στο πρόσωπό του όλοι οι άνθρωποι του Τύπου που υπηρέτησαν τον αγώνα κατά της χούντας».

Τον Παναγιώτης Καϊσίδη αποχαιρέτησε σε μια πολύ συγκινητική ανάρτηση ο έμπειρος δημοσιογράφος, Παντελής Σαββίδης, η φωνή και η πένα του οποίου αποτελούν φωτεινό φάρο αφύπνισης στη  Βόρειο Ελλάδα.

Δείτε τί έγραψε για τον δάσκαλό του:

Έφυγε σήμερα σε ηλικία 88 ετών ο Πάνος Καϊσίδης. Ο δάσκαλός μου στη δημοσιογραφία.

Καταγόταν από την Αξιούπολη, όπως και εγώ. Η οικογένειά του έφυγε από την κωμόπολη πριν συνειδητοποιήσω την ύπαρξή μου. Ο λόγος; Hταν αριστερή οικογένεια και τα χρόνια της δεκαετίας του 50 δύσκολα μπορούσες να ζήσεις ως αριστερός σε κωμοπόλεις όπως η Αξιούπολη η οποία απέχει 15 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τα Σκόπια, τότε Γιουγκοσλαβία.

Επι δικτατορίας ο Παναγιώτης πέρασε στην Αντίσταση. Συνελήφθη με την ομάδα του και έναν πολύγραφο σε ένα υπόγειο της οδού που από το 1978 διαμένω. Της Γραβιάς.

Ήμουν μαθητής του Γυμνασίου Αξιουπόλεως όταν διάβαζα καθημερινά την Δίκη του στην εφημερίδα Μακεδονία. Η Μακεδονία έβαζε ολόκληρη την διαδικασία στο δικαστήριο. Λες και ήσουν εκεί.

Τα Χριστούγεννα του 73 γύρισα από την Ιταλία. Τον Ιούλιο έπεσε η δικτατορία, τον Σεπτέμβριο δώσαμε εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο και τον Οκτώβριο ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα. Πέρασα στο μαθηματικό.

Εγκαταστάθηκα στην Κρυστάλλη, στην πλατεία Αντιγονιδών δίπλα από το 4ο Γυμνάσιο. Για τέσσερα χρόνια γνώρισα την βαθιά Θεσσαλονίκη (από το Βαρδάρη ως το Διοικητήριο) και κάποια στιγμή αποφάσισα να πάω να βρω τον Καϊσίδη. Τον βρήκα σε ένα μικρό γραφείο επι της Τσιμισκή ως ανταποκριτή της Αυγής.

Γνωριστήκαμε και μου ζήτησε να περνάω απο εκεί να τον βλέπω. Θυμόταν τα πάντα απο την Αξιούπολη. η ζωή του είχε χαραχθεί στη μνήμη του. Προϊόντος του χρόνου και χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες, άρχισα να τον βοηθάω δίνοντας ανταποκρίσεις στην Αυγή στην Αθήνα.

Μεταδικτατορικά ο Καϊσίδης θέλησε να βγάλει μια τοπική εφημερίδα στοκιλκίς, την οποία εξέδιδε και πριν την δικτατορία. Το "Δημοκρατικό Κιλκίς".

Την έβγαζε στο τυπογραφείο του Σταύρου Ορφανίδη που εξέδιδε και το Μαχητή του Κιλκίς. Πολλές φορές έπρεπε να μείνει μαζί με τους λινοτύπες και τους μαρμαράδες για να την κλείσει. Οπότε έστελνε εμένα στην Αυγή να μεταφέρω τις ειδήσεις στην Αθήνα. Εκεί κόλλησα και το μικρόβιο της δημοσιογραφίας.

Για την ιστορία, επειδή τα 3 πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έζησα την εφημερίδα αυτή από κοντά, μετά την Τσιμισκή η εφημερίδα μετακόμισε στην Αριστοτέλους 24Α και από εκεί στην Μακένζυ Κινγκ. Πάντα βρισκόταν υπο την στέγη της Κομματικής Οργάνωσης Περιφέρειας [Κεντρικής] Μακεδονίας του ΚΚΕ ες της οποίας γραμματέας ήταν ο Θόδωρος Καζέλης, ένα ικανό οργανωτικά στέλεχος. Μαζί του ήταν και ο Λευτέρης Λαοκράτης Χαλβατζής ο οποίος έφυγε και αυτός από τη ζωή πριν τρείς ημέρες σε ηλικία 82 ετών.

Στην Μακένζυ Κίνγκ στο ίδιο κτίριο ήταν εγκατεστημένη και η οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ ες, ο Ρήγας Φεραίος. Εξαιτίας αυτής της συγκατοίκησης γνώρισα πολλά στελέχη της Αριστεράς πολλά από τα οποία πρωταγωνίστησαν την περίοδο της ακμής του Συριζα.

Το πρώτο κείμενο που υπέγραψα στην Αυγή ήταν οι ανακοινώσεις του Ανδρόνικου για την Βεργίνα. Μπορείτε να το δείτε στη φωτογραφία.

Σε κάποιες από τις προεκλογικές περιόδους το ΚΚΕ Εσ, ζήτησε από τον Καϊσίδη να κατέβει ως υποψήφιος στο Κιλκίς.. Μου ζήτησε να τον βοηθήσω. Δέχθηκα, παρόλο που προερχόμουν από το ΠΑΚ Ιταλίας. Ήταν η μόνη οργανωμένη πολιτική συμμετοχή μου.

Από τότε δεν συμμετείχα ως μέλος σε κανένα κόμμα.

Είχε έναν φίλο, φοιτητή ιατρικής τότε, γιατρό σήμερα, τον οποίο συνάντησα πριν ένα χρόνο στην Αθήνα, ο οποίος μας δάνεισε το αυτοκίνητό του, αν μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς αυτοκίνητο. Το μισό τιμόνι είχε τζόγο. Θα το οδηγούσα εγώ. Μονίμως το είχα σε περιστροφή για να πιάσει αν χρειαστεί. Όταν αργότερα πήρα κανονικό αυτοκίνητο δυσκολευόμουν να το συνηθίσω. Είχα συνηθίσει στον τζόγο. Για το βράδυ δεν σας περιγράφω τι γινόταν. Φώτα, πάντως, δεν είχαμε.

Πηγαίναμε στα καφενεία χωριών του Κιλκίς για να μιλήσει και έπρεπε να τον προλογίσω εγώ. Άρχιζα να λέω κάτι όπως ήρθε ο υποψήφιος βουλευτής Πάνος Καϊσίδης να σας μιλήσει αλλά κανείς δεν σήκωνε το κεφάλι από την πρέφα.

Καθώς περνούν τα χρόνια και ιδιαιτέρως, φέτος που συμπληρώνονται 50 χρόνια από τότε, μου έρχονται στο μυαλό.

Στα 50 αυτά χρόνια πέρασα από αρκετά μμε. Αλλά θυμάμαι τρία: την Αυγή, την εφημερίδα Θεσσαλονίκη στην οποία πήγα στα τέλη του 77 και την ΕΡΤ3.

Αν δεν είχα γνωρίσει τον Παναγιώτη θα ήμουν σήμερα ένας μαθηματικός. Αλλά δεν θα είχα την πορεία ζωής που προσέφερε η δημοσιογραφία.

Ο Παναγιώτης ο οποίος υπέφερε πολλά στη ζωή του ανήκε σε μια γενιά που φεύγει. Ίσως είναι από τους τελευταίους της γενιάς του.

Μια γενιά που τη δεκαετία του 60 και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας σήκωσε στους ώμους της την αξιοπρέπεια των Ελλήνων.

Παναγιώτης Καϊσίδης Παντελής Σαββίδης