Γιατί διαχρονική έλλειψη πολιτικής βούλησης των ελληνικών κυβερνήσεων, στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών δεν είναι προϊόν αβλεψίας αλλά συνειδητή επιλογή που εξυπηρετεί συμφέροντα των ΗΠΑ αλλά και της Γερμανίας , αφήνοντας τελικά χώρο στην Τουρκία , δυτικά του 28ου μεσημβρινού και μη αμφισβητώντας στην πράξη το παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο εξηγεί η Κέρη Μαυρομμάτη.

Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα της Μεσογείου, που δεκαετίες τώρα δεν έχει επίσημο κατάλογο συντεταγμένων με θέσεις βάσης, χάραξη ευθείων γραμμών βάσης και κλείσιμο κόλπων, που είναι το Α και το Ω στην κατοχύρωση με κανόνες, των θαλάσσιων ζωνών μίας χώρας, στη βάση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας. Η Κέρη Μαυρομμάτη , τονίζει την αξία στον υπολογισμό των νησιών , νησίδων και βράχων του Αιγαίου, σημειώνοντας πως είναι περίεργο η Κρήτη ή το σύμπλεγμα του Καστελλορίζου να αναφέρονται όχι ως τμήμα της ενιαίας επικράτειας της χώρας ηπειρωτικής και νησιωτικής με το Αιγαίο, αλλά ως νησιά της Μεσογείου.

Διευκρινίζει ότι η πρόσφατη οριοθέτηση μονομερώς της Αιγύπτου δυτικά με την Λιβύη, εδράζεται σε αντίστοιχή κίνηση της Λιβύης μονομερώς το 1959, ενώ όπως λέει σε τίποτα αυτή η κίνηση της Αιγύπτου, δεν δημιουργεί θέμα στο παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο. Μιλάει για την αξία και την περίεργη εξαίρεση των Μεσσηνιακών Οινουσσών ( Σαπιέντζα – Σχίζα) ., ως το νοτιοδυτικότερο άκρο της Ελλάδας. Το ερώτημα που τίθεται είναι , λέει η κ. Μαυρομμάτη, το τι κάνει και τι δεν κάνει η Ελλάδα , πέραν του 26ου μεσημβρινού στη πράξη και ειδικότερα πέραν του 28ου, κυρίως όμως ανατολικά της Κρήτης και στην Δωδεκάνησο, εξηγώντας γιατί η θέση του Κουφονησίου, της Χρυσής , της Παξιμάδας, αλλά και της Χήνας και της Στρογγύλης , είναι κομβικής σημασίας για τις θέσεις βάσης και τις χαράξεις ευθείων γραμμών βάσης .

Ενεργειακά