Του Γιώργου Σιδέρη

Στην αυγή της δεκαετίας του 2000 είχε τεθεί για πρώτη φορά το αίτημα, τα εκπαιδευτικά αεροσκάφη Τ-2 Buckeye να αντικατασταθούν με νεότερο και πιο σύγχρονο τύπο.

Με τον τρόπο αυτό, σύμφωνα με την μελέτη εκείνης της εποχής, οι νέοι αεροπόροι θα μπορούσαν πολύ πιο γρήγορα να ενταχθούν στο τακτικό- επιχειρησιακό σκέλος της πολεμικής αεροπορίας και μόνο από την εκπαίδευσή τους στην 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος στην Καλαμάτα.

 

Εκείνο το αίτημα προφανώς και χάθηκε κάπου ανάμεσα στους διαδρόμους του αεροπορικού επιτελείου και του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, καθώς προκρίνονταν τότε άλλες επενδύσεις στα εξοπλιστικά, ιδίως στην Πολεμική Αεροπορία.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τις επόμενες δεκαετίες. Άλλα προγράμματα έκοβαν το νήμα των προτιμήσεων και οι πολιτικοί τόνιζαν την ενίσχυση της εξοπλιστικής φαρέτρας της χώρας, ενώ από την πλευρά της στρατιωτικής ηγεσίας το θέμα «εκπαίδευση» θιγόταν μεν, αλλά έως ενός σημείου.

Έτσι το Τ-2 παρέμενε ως η «μάνα» της Καλαμάτας που έδινε αεροπόρους στις πολεμικές μοίρες, πλην όμως με το σταγονόμετρο: Ιπτάμενους που εκπαιδεύονταν στο «μουσειακό» Buckeye, για να περάσουν με χρονοκαθυστέρηση, σε μαχητικά 4ης γενιάς.

Πολλοί μάλιστα αεροπόροι που έχουν περάσει από τα Τ-6 Texan και μετά στα Τ-2 Buckeye που τους μυούσαν στον κόσμο του jet αεροσκάφους, σχολιάζουν ότι η μετακίνησή τους αυτή, φαίνονταν ως πισωγύρισμα, διότι το ελικοφόρο Texan διαθέτει πολύ πιο προηγμένα συστήματα στο cockpit από το Buckeye.

Το πέρασμα των ετών και η είσοδος στη δημοσιονομική κρίση, έριξε βαθιά στον βάλτο το θέμα της εκπαίδευσης ιπταμένων και την επιλογή σύγχρονου εκπαιδευτικού αεροσκάφους που θα ήταν ικανό να υποστηρίξει το μέλλον της πολεμικής αεροπορίας, το πέρασμα δηλαδή στην 4,5 και 5η γενιά αεροσκαφών.

Η ιστορία της χρονοκαθυστέρησης…

Αλλά και πάλι η ιστορία έδειξε ότι στην Ελλάδα, πρώτα ήρθαν τα Rafale F-3R , παραδίδονται τα F-16 Viper- και για τα δυο αυτά σοβαρά εξοπλιστικά προγράμματα το κλίμα και η επικοινωνία ήταν πανηγυρική-, ενώ όσον αφορά τα Μ-346, ακόμη δεν έχουν πιάσει δουλειά ως νέα εκπαιδευτικά!

Και με τις επιλογές αυτές ή καλύτερα την απραξία, η ελληνική πολεμική αεροπορία παρέμεινε με τα Τ-2 Buckeye,  που όμως  στέρευαν από διαθεσιμότητες και ανταλλακτικά.

Βεβαίως όσα από τα «μουσειακά» Buckeye πετούν, συνεχίζουν και περνούν από τα σχολαστικά χέρια των μηχανικών και τεχνικών της 120 Πτέρυγας Εκπαίδευσης Αέρος, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά, ότι έχουν να κάνουν με έμπειρους εκπαιδευτές, όπως ήταν και ο Επισμηναγός Επαμεινώνδας Κωστέας, αλλά κυρίως με νέους Ανθυποσμηναγούς που βρίσκονται στο στάδιο της εκμάθησης.

Θίγοντας πιο πάνω την απόδοση ιπταμένων με το «σταγονόμετρο», σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, υπάρχουν τρία στάδια εκπαίδευσης. Το αρχικό, το βασικό και το επιχειρησιακό.

Από τα παραπάνω, προκύπτει πως στο επίπεδο του σχεδιασμού δημιουργήθηκαν ελλείψεις. Και μόνο όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, ξεκίνησε η προσπάθεια μέσω της Ισραηλινής εταιρείας που μας νοικιάζει τα Μ-346 και ασχολείται επίσης με τη συντήρηση των Τ-6 Texan.

Άλλωστε η μικρή διαθεσιμότητα στα Τ-2 Buckeye είχε δημιουργήσει το φαινόμενο πως οι νέοι αεροπόροι πρέπει να ολοκληρώνουν την εκπαίδευσή τους στον jet τύπο (προκεχωρημένο- επιχειρησιακό) ως Υποσμηναγοί…

 

Οι ίδιες πηγές εξηγούσαν ότι Ανθυποσμηναγοί πήγαιναν σε πολεμικές μοίρες δίχως να πετούν αεροσκάφος και ήταν εκεί ως «παρατρεχάμενοι» μέχρι να τους καλέσουν εκ νέου από την 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος στην Καλαμάτα, ώστε να ολοκληρώσουν τον κύκλο εκπαίδευσης στον τύπο του εκπαιδευτικού αεροσκάφους.

Αυτό είχε οδηγήσει κάποιες φορές να φτάνουν οι αεροπόροι στο Σμήνος Μετεκπαίδευσης των μοιρών, ιπτάμενοι στο βαθμό του Υποσμηναγού και σε μια ηλικία περίπου 27-28 ετών…

Και αφού έχουμε φτάσει στο σημείο αυτό ας μην προχωρήσουμε στον παραλληλισμό με την εκπαίδευση στην TuAF και την ανάπτυξη του τουρκικού εκπαιδευτικού αεροσκάφους που υποστηρίζεται εξ ολοκλήρου από την τουρκική αεροπορική βιομηχανία…

ΠΗΓΗ: Hellas Journal

Εθνική Άμυνα LIFE