Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Η πρόταση Μακρόν να στείλει η ΕΕ κανονικούς στρατιώτες και όχι μισθοφόρους στην Ουκρανία κεραυνοβόλησε τους Ευρωπαίους και απορρίφθηκε πανηγυρικά από τους πάντες και προπαντός από τις ΗΠΑ. Τα διεθνή ΜΜΕ αντέδρασαν όπως τα σκυλάκια του Παβλόφ: μόλις άκουσαν το κουδούνι του πολέμου άρχισαν να φωνάζουν συγχρονισμένα «όχι, όχι, όχι». Η πρόταση Μακρόν δημιούργησε κύμα «φιλειρηνισμού» (στα ΜΜΕ)με πρωταγωνιστή τις ΗΠΑ.

Αυτό και μόνο θα μπορούσε να είναι ο σκοπός της δήλωσης του Μακρόν: Να αποσείσει την εικόνα της φιλοπόλεμης Δύσης. Και να λερώσει αντίστοιχα την εικόνα του Πούτιν: Ιδού ο φταίχτης.

Το υπόβαθρο είναι ότι η πρόταση ήταν σαν τα γαλλικά αρώματα. Εξατμίστηκε γρήγορα. Κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά επειδή όλοι ξέρουν ότι η Γαλλία δεν μπορεί μόνη της να κάνει κάτι τέτοιο και δεν έχει το πολιτικό βάρος να παρασύρει τον οποιοδήποτε. Και ότι η αντίδραση της Κοινής Γνώμης ενώπιον μη ορατής ρωσικής επίθεσης, δεν θα είναι να πεθάνουν για χάρη κάθε ανόητου αρχίσει εχθροπραξίες με τη Ρωσία. Ο ίδιος ο Μακρόν ρέπει προς επίδειξη Μεγαλείου αν και πλέον στα γαλλικά σαλόνια φαίνονται οι φθαρμένες τουαλέτες και οι ξεθωριασμένες στολές, ιδίως μετά την κλωτσιά από τον Νίγηρα.

Όλα αυτά ο ίδιος ο Μακρόν και οι επιτελείς του τα ξέρουν. Γιατί, λοιπόν, έκανε αυτή την πρόταση; Μια απάντηση είναι ότι όταν δυο περίπου ισοδύναμοι φτάσουν σε αδιέξοδο το πρώτο που τους ενδιαφέρει είναι να διαφυλάξουν το κύρος τους: Ότι κανείς από τους δυο δεν υποχώρησε. Πρέπει να φτάσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως ίσοι και πάντως όχι με την κηλίδα του ηττημένου. Μετά τον Β Πόλεμο σοβαρή διπλωματική «αναμέτρηση» έγινε με τις διαπραγματεύσεις ΗΠΑ-Βιετνάμ στο Παρίσι όπου καταναλώθηκαν μέρες και ουσία για το σχήμα του Τραπεζιού όπου θα κάθονταν οι δυο πλευρές για να φαίνονται αντίπαλες και απολύτως ίσες .

Τώρα οι Ρώσοι στην Ουκρανία υπερέχουν οπότε ο Μακρόν(ως αντίλαλος της Ουάσιγκτον) δήλωσε ότι δεν επιτρέπεται να φανεί ότι κέρδισε η Ρωσία. Ο «φιλοπόλεμος» αλλά ανώδυνος Μακρόν «σώζει» την Ειρήνη και την αξιοπρέπεια της Δύσης. Το Παρίσι μπορούσε να παίξει ένα τέτοιο ρόλο επειδή έχει (θεωρητικά) δική του φωνή, δεν ανήκει στο αγγλοσαξονικό μπλόκ.

Η Ελλάδα με ή χωρίς Μητσοτάκη δεν μπορεί να αναλάβει τέτοιο ρόλο επειδή τα προτεκτοράτα δεν αναλαμβάνουν ρόλους που απαιτούν ανεξαρτησία, έστω τυπική. Ούτε η Τουρκία μπορεί επειδή υστερεί σε κάτι που θα το ονομάσω αυθαίρετα «διεθνές κύρος». Την Τουρκία έχουν ανάγκη και οι Ρώσοι και οι Δυτικοί επειδή τους αναγκάζει η αντιπαλότητά τους. Η Τουρκία «κλέβει» τον ρόλο της, είναι ο ενοχλητικός επισκέπτης που γίνεται δεκτός επειδή η (γεωγραφική) θέση του τον ευνοεί. Από τα κλεμμένα κρατάει ότι μπορεί.

Αν τελικά υπάρξει συνεννόηση ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας η Τουρκία πιθανότατα θα έχανε πολλά από τα σημερινά πλεονεκτήματα αν βέβαια η Ελλάδα είχε λίγο σθένος και κάποιο μυαλό. Ψύλλοι στ’ άχυρα.

Εμάνουελ Μακρόν Ρωσία Ουκρανία Τουρκία ΗΠΑ Γαλλία LIFE Ελλάδα