Η μέρα απελευθέρωσης του Τραμπ

​Στις 2 Απριλίου 2025, δύο μήνες μετά την ορκωμοσία του ως 47ου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ντόναλντ Τραμπ υπέγραψε διατάγματα που σηματοδοτούν την έναρξη μιας πολιτικής προστατευτισμού, στοχεύοντας στην ανασυγκρότηση της εγχώριας παραγωγής και την αντιμετώπιση του αρνητικού εμπορικού ισοζυγίου της χώρας. Αυτή η κίνηση θεωρείται ως επίσημη κήρυξη πολέμου κατά του παγκοσμιοποιητικού κατεστημένου, το οποίο, σύμφωνα με άρθρο του Geopolitico.gr το οποίο αναδημοσιεύει ο Γεωπόλδος είχε υπονομεύσει την οικονομική πολιτική των ΗΠΑ μέσω λομπιστικών πρακτικών. Η τοποθέτηση του J.D. Vance στη θέση του Αντιπροέδρου υποδηλώνει την πρόθεση για σθεναρή αντίσταση σε περίπτωση απρόοπτων εξελίξεων. Παράλληλα, οι ενέργειες αυτές εντάσσονται σε ένα ευρύτερο στρατηγικό πλαίσιο, που περιλαμβάνει τη σταθεροποίηση εσωτερικών και εξωτερικών μετώπων, όπως οι συγκρούσεις στην Ουκρανία και τη Γάζα, με στόχο την προετοιμασία για πιθανές μελλοντικές αντιπαραθέσεις, ιδιαίτερα με την Κίνα.​

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο:

Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος που αποδίδει η κυβέρνηση Trump στην ημέρα υπογραφής των διαταγμάτων της 2ας Απριλίου, ούτε και ασύνδετη η ημερομηνία υπογραφής τους δύο μήνες μετά την ορκωμοσία του 47ου Προέδρου των ΗΠΑ. Ο συμβολισμός της εκφράσεως παραπέμπει περισσότερο στην εσωτερική υποδούλωση των μοχλευόμενων πολιτικών ηγεσιών των ΗΠΑ από νομαδικά παγκοσμιοποιητικά κέντρα που επιθυμούσαν εξ απ’ ανέκαθεν την απελευθέρωση του εμπορίου και την εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού ώστε να εξυπηρετούν τα υπερκέρδη τους. Από τη δεκαετία του ’80 οι ΗΠΑ αλλά και η Ευρώπη υποχωρούσαν όλο και περισσότερο σε αυτές τις ατζέντες δημιουργώντας ένα αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο που αφαίμασσε το συνάλλαγμά τους και διάβρωνε την παραγωγική υποδομή τους. Μέσα, όμως, από αυτήν τη νέα στοιχειώδη υποδομή προστατευτισμού θεμελιώνεται πλέον μια υγιέστερη συναλλακτική εμπορική σχέση και τίθενται οι βάσεις για την επανεκκίνηση της παραγωγικής διαδικασίας στις ΗΠΑ. Μια τέτοια πολιτική μπορεί να χτυπάει βραχυπρόθεσμα αρκετά οικονομικά συμφέροντα αλλά αρματώνει τις ΗΠΑ για τον σοβούντα οικονομικό ανταγωνισμό της με την Κίνα. Παράλληλα κηρύσσει και επισήμως τον πόλεμο με το νομαδικό παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο που δεν μπορεί πλέον να επηρεάσει την οικονομική πολιτική των ΗΠΑ με τους λομπίστες του, καθώς ο δικομματικός φερετζές του ενιαίου κόμματος έχει καταρρεύσει με την δεύτερη έλευση του Trump. Η τοποθέτηση μάλιστα του δραστήριου και αποφασιστικού J.D.Vance στη θέση του Αντιπροέδρου προεξοφλεί μια αμείλικτη αντεπίθεση σε περίπτωση που ο Trump δολοφονηθεί. Σε μια επιθανάτια, λοιπόν, αγωνία, οι μοχλευόμενοι Ευρωπαίοι ηγέτες απειλούν προκλητικά και προβαίνουν σε μεγαλεπήβολα μακρόπνοα σχέδια χωρίς όμως να πείθουν ούτε τις αγορές ούτε και τους ψηφοφόρους τους που τους εγκαταλείπουν σταθερά καθώς παρακολουθούν έκπληκτοι την αποδρομή τους, η οποία φάνταζε απόμακρη πριν την πρόσφατη επανεκλογή του Trump.

Θα αναρωτηθεί λοιπόν κάποιος γιατί δεν υπέγραψε αυτά τα διατάγματα άμεσα ο Πρόεδρος Trump μια και η πολιτική αυτή αποτελούσε όχι μόνο προεκλογικό του πρόταγμα αλλά και κεντρικό σημείο στην ομιλία της ορκωμοσίας του. Μια τέτοια αμετάκλητη κήρυξη πολέμου στο παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο οφείλει να έχει τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες προτού αποφασισθεί. Στα πλαίσια μάλιστα των διαπραγματεύσεων είναι ισχυρότερη η θέση αυτού που συζητά χωρίς να έχει ανοικτά μέτωπα και προτού να αντιπαρατεθεί με έναν σημαντικό εχθρό. Έτσι ο Trump φρόντισε πρώτα να σταθεροποιήσει τη θέση του εσωτερικά, συνιστώντας το υπουργικό του Συμβούλιο, διασφαλίαζοντας το εγγύς εξωτερικό του και ακυρώνοντας αρκετές από τις παγκοσμιοποιητικές ατζέντες και οργανώνοντας τις διεθνείς του σχέσεις. Μπορεί η εκεχειρίες στην Ουκρανία και τη Γάζα να μην υφίστανται ακόμα αλλά ο Πούτιν έχει συμφωνήσει με τον Trump τους όρους της επερχόμενης ειρήνης, ενώ ο IMEC θα διασφαλιστεί με την επερχόμενη επίθεση στο Ιράν που θα εδραιώσει επ’ αορίστω την μέχρι στιγμής βραχυπρόθεσμη εξουδετέρωση της Χαμάς, της Χεζμπολάχ και των Χούθι.

Με τα σχέδια για το κλείσιμο των δυο αυτών μετώπων αποφασισμένα και συμπεφωνημένα, αναμένεται εντός των επομένων δύο- τριών μηνών να ολοκληρωθεί και η εφαρμογή τους. Μια πιθανή κλιμάκωση από πλευράς Κίνας εντός του καλοκαιριού δεν θα πρέπει να βρει τις ΗΠΑ εμπεπλεγμένες οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη, καθώς αυτές μπορούν να κληθούν να αναλάβουν μια πολύ μεγάλη πολεμική αναμέτρηση με τους ανταγωνιστές τους στον Ειρηνικό. Κατά πάσαν μάλιστα πιθανότητα η αναγκαία αυτή μερική απόσυρση των ΗΠΑ από την ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης και Μέσης Ανατολής θα αφήσει κενά που ο Trump πολύ εντέχνως παραχώρησε σε όσους τον εξυπηρέτησαν και πρόκειται να συνεχίσουν να τον εξυπηρετούν στην περιοχή αυτή. Στην Ευρώπη οι εθνοκεντρικές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας και της Ιταλίας συντάσσονται μαζί του εγκαταλείποντας τους εν αποδρομή ηγέτες της παγκοσμιοποιητικής ΕΕ και της έως βαθμό γελοιότητας ετεροβαρούς γραφειοκρατίας της, ενώ ο Πούτιν θα έχει μάλλον ξανά πρόσβαση στην ευρωπαϊκή οικονομική κονίστρα με αντάλλαγμα την ειρήνη και επωφελείς οικονομικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ για τις σπάνιες γαίες (και ενδεχομένως και της ενέργειας) της Ρωσίας. Ενώ στη Μέση Ανατολή το Ισραήλ αλλά και η Σαουδική Αραβία φαίνονται να αναλαμβάνουν τα ηνία της περιοχής με την Ρωσία να κρατά τις βάσεις της στη Συρία προκειμένου να αποτελέσει αντίβαρο στη διείσδυση του Ιράν στην χώρα. Σε όλη αυτή την νέα αρμονία της περιοχής η Τουρκία ως ισλαμομανής τιμητής του Ισραήλ και φυσικός κληρονόμος του απερχομένου Ιράν ως προς την υποστήριξη τρομοκρατικών οργανώσεων και ισλαμοφασιστικών καθεστώτων (όρα Τζολάνι), ολολύζει εκτός μέτρου με τον κίνδυνο να εκδιωχθεί βιαίως εκ της ορχήστρας από τον μαέστρο. Οπότε ένας πόλεμος της Ρωσίας με την Ευρώπη φαντάζει μάλλον μακρινός ενώ ένας αντίστοιχος της Τουρκίας με το Ισραήλ και τους συμμάχους του όλο και κοντινότερος.