Ο ιστότοπος «19FortyFive» σε άρθρο του Μάικλ Ρούμπιν (Michael Rubin) σημειώνει ότι ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πρόθυμος να εδραιώσει την τρίτη δεκαετία στην εξουσία, φαίνεται έτοιμος να ορίσει την 14η Μαΐου 2023, ως ημερομηνία για τις επόμενες προεδρικές εκλογές στην Τουρκία.

Τίτλος του κειμένου: Who Will be the Next Turkish Opposition Party Leader Arrested? – Ποιος θα είναι ο επόμενος αρχηγός της τουρκικής αντιπολίτευσης που θα συλληφθεί; Σημειώνει και τα εξής:

 

Αυτός και οι υποστηρικτές του αρέσκονται να καυχιούνται ότι έχει λαϊκή εντολή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπαιζε τις μελλοντικές του φιλοδοξίες για ελεύθερες και δίκαιες εκλογές.

Στρατηγικές εκστρατείας

Ο Ερντογάν έχει τέσσερις πιθανές στρατηγικές για να επιβιώσει στην εξουσία, καθώς πλησιάζουν οι εκλογές. H πρώτη είναι να κερδίσει τις εκλογές, αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι δύσκολο δεδομένης της οικονομίας της Τουρκίας. Η δεύτερη θα ήταν να εξαπατήσει.

Ο Ερντογάν ελέγχει τη γραφειοκρατία και τα μέσα ενημέρωσης, πιθανότατα θα απέρριπτε οποιαδήποτε ουσιαστική εκλογική παρακολούθηση και μπορεί απλώς να δηλώσει ότι 2 + 2 = 5. Επειδή ο Ερντογάν θα θεωρούσε την αντίρρηση οποιουδήποτε αξιωματούχου σε τέτοια μαθηματικά σαν ομολογία συνενοχής είτε με το PKK ή τη FETO, μπορεί να υπολογίζει στη σιωπή.

Η τρίτη θα ήταν η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης και η αναβολή ή η ακύρωση εκλογών.

Επειδή ο Ερντογάν ελέγχει το δικαστικό σώμα, το σύνταγμα δεν θα ήταν εμπόδιο. Ο πιο πιθανός τρόπος δράσης για να δικαιολογήσει μια τέτοια κίνηση θα ήταν μια στρατιωτική σύγκρουση.

Ίσως η Τουρκία να οργανώσει μια άλλη τρομοκρατική επίθεση με προβοκάτσια (false flag) και να κατηγορήσει τους Κούρδους της Συρίας. Ή ενδεχομένως οι τουρκικές δυνάμεις θα καταλάβουν ένα ακατοίκητο ή με λίγους κατοίκους ελληνικό νησί και θα προκαλέσουν την Ελλάδα να αντιδράσει.

Ακόμα κι αν ο Ερντογάν δεν καθυστερήσει τις εκλογές υπό τέτοιες συνθήκες, μπορεί να χρησιμοποιήσει την κρίση και το πυροδοτημένο εθνικιστικό πάθος, για να κατηγορήσει οποιονδήποτε ανταγωνιστικό υποψήφιο για απιστία, εάν τον επικρίνουν στο πλαίσιο του πολέμου.

Αυτές οι δύο στρατηγικές – απάτη και προβοκάτσια – δεν χρειάζεται να αλληλοαποκλείονται. Ούτε χρειάζεται να είναι χωριστά από μια τέταρτη στρατηγική: τη σύλληψη των αντιπάλων.

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, η σύλληψη αντιπάλων θα μπορούσε να εγγυηθεί τη νίκη του Ερντογάν. Το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι η σειρά με την οποία ο Ερντογάν θα διατάξει τη σύλληψή τους.

Ο Ερντογάν μπορεί τότε να διεκδικήσει δημοκρατική νομιμότητα, αλλά μια εκλογή υπό τέτοιες συνθήκες θα ήταν παρωδία. Ενώ οι ηγέτες στη Ρωσία, το Κατάρ και το Αζερμπαϊτζάν μπορεί να επαινούν τη νέα του θητεία, η διεθνής νομιμότητά του θα είναι κουρελιασμένη. Μακροπρόθεσμα, ο Ερντογάν σφραγίζει τη μοίρα του.

Όπως και στη Νότια Αφρική της εποχής του Απαρτχάιντ, η φυλακή έχει γίνει ένα σήμα τιμής, από το οποίο θα αναδειχθεί η νέα γενιά ηγετών της Τουρκίας.

*Ο Δρ. Michael Rubin, πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου, είναι ακαδημαϊκός στο American Enterprise Institute και λέκτορας στη Naval Postgraduate School. Είναι συντάκτης του 19FortyFive.

 

Ελληνοτουρκικά Εθνική Άμυνα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν