Τον περίμεναν πολλοί τον Παναθηναϊκό στη γωνία, όπως φεύγεις από το Αγρίνιο, δεξιά… Φίλοι και «φίλοι». Και τον Αναστασίου επίσης τον περίμεναν. Είχαν προηγηθεί βλέπετε τα τρία ευρωπαϊκά παιχνίδια, μια νίκη – μια ήττα – μια ισοπαλία, ο αποκλεισμός από τη Μπριζ, η κακή εμφάνιση στο Μπακού. Έμενε μόνο ένα ξεκίνημα με το αριστερό στο πρωτάθλημα (ή με το δεξί, αν είσαι η Ζωή Κωνσταντοπούλου…) για να δέσει το γλυκό. Ποιο γλυκό; Αυτό της μίρλας και της ισοπέδωσης, της απαξίωσης και της υστερίας.

Δεν τους έκανε τη χάρη ο Παναθηναϊκός. Κυρίως, έκανε χάρη στον ίδιο του τον εαυτό, γυρίζοντας ένα ματς που στράβωσε από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Το γύρισε όχι με γιούργια, αλλά παίζοντας μπάλα. Όχι με «ορμάτε παλικάρια», αλλά με ορθολογική ανάπτυξη. Όχι με γιόμες και καμινάδες, αλλά με ανάπτυξη από τα πλάγια. Κι αν τα γκολ που πέτυχε προήλθαν από λάθη αντιπάλων, ωστόσο κι ο Παναθηναϊκός πιστώνεται ότι κυνήγησε τις φάσεις αυτές κι ότι αυτή τη φορά δημιούργησε αρκετές, δεν ήταν στείρος, δεν ήταν μίζερος επιθετικά, δεν πέτυχε «δυο γκολ με μισή ευκαιρία».

Προφανώς «δεν σκότωσε το θηρίο» ο Παναθηναϊκός. Πέρασε όμως από μια έδρα παραδοσιακά δύσκολη και για εκείνον και για όλους, κόντρα σε μια ομάδα που είναι σίγουρο ότι θα εμφανιστεί βελτιωμένη μόλις αποκτήσει αγωνιστικό ρυθμό – η απραξία των γηπεδούχων, φάνηκε ξεκάθαρα μετά το 60-65΄. Επιπλέον ο Παναθηναϊκός μπήκε με τρίποντο στη φετινή Σούπερ Λίγκα, πάει να νικήσει τη Γκαμπάλα και να προκριθεί στους ομίλους του Γιουρόπα και μετά να παίξει στη Λεωφόρο με την Καλλονή, για να κάνει το 3 στα 3 και να αφήσει πίσω του «τα παλιά». Και μετά, με την ευκαιρία της διακοπής, να ασχοληθεί «με τα καινούργια»: με τον Εσιέν, τον Αμπέντ, τον Σάντσεθ, το – αιώνιο – πρόβλημα της θέσης του δεξιού μπακ, να δει τι παραπάνω μπορεί να πάρει από τον Καλτσά και τον Λουντ, μόλις γίνει καλά.

Θα είναι καλύτερος από πέρυσι ο Παναθηναϊκός και το υπογράφω αυτό. Πόσο καλύτερος δεν ξέρω, αλλά καλύτερος σίγουρα. Διότι έχει κυλήσει ήδη μια διετία με έναν κορμό παικτών και τον ίδιο προπονητή, διότι το ρόστερ του είναι πιο πλούσιο από τις προηγούμενες χρονιές διότι υπάρχει βάθος στον πάγκο και εναλλακτττικές λύσεις. Και επίσης διότι η ομάδα αρχίζει και τελειώνει με παίκτες που χαίρεσαι να τους βλέπεις: αρχίζει από τον Λουκ Στιλ στο τέρμα και τελειώνει με τον Μάρκους Μπεργκ στην κορυφή της επίθεσης. Κι όταν ο πρώτος είναι τόσο σοβαρός και σταθερός και ο δεύτερος με δυο απλές κινήσεις γράφει μια ασίστ και ένα γκολ, τότε όλα μπορούν να πάνε ακόμα καλύτερα.

Πηγή: Sportit.gr

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS