Οι Έλληνες τραγούδησαν από πολύ παλιά την ξενιτειά! Από την αρχαιότητα έως σήμερα, από τις πρώτες αποικίες του α' ελληνικού αποικισμού ως τους μετανάστες των δεκαετιών του '50, '60, αλλά και ως τις μέρες μας με τους ξενιτεμένους νέους, ο πόνος του ξεριζωμού είναι ο ίδιος. Αυτός ο πόνος εκφράστηκε στο κύριο μέσο έκφρασης του λαϊκού πολιτισμού, το τραγούδιΠόσες φορές άλλωστε έχετε ακούσει μελαγχολικά άσματα της ελληνικής μουσικής παράδοσης που αναπολούνε πρόσωπα που ταξιδεύουν ή που έχουν φύγει χρόνια από την πατρίδα;

«Η ξενιτειά το χαίρεται», ακούμε στο πασίγνωστο «Τζιβαέρι», «Ανάθεμά σε ξενιτειά», έλεγε ο Καζαντζίδης, «ξενιτεία το φαρμάκι σ' πολλοί πιν'νε ατό», τραγούδαγε ο Πόντιος βάρδος, Χρύσανθος (Θεοδωρίδης) και πάμπολλα άλλα παραδείγματα της ελληνικής μουσικής υπάρχουν για να θυμίζουν, ότι η ξενιτιά έχει γίνει δεύτερη φύση του Έλληνα.

Η ξενιτιά ενέπνευσε και έναν Βεροιώτη παππού να γράψει ένα τραγούδι και να το αφιερώσει στην εγγονή του που γεννήθηκε και ζει στην Αργεντινή. Ο λόγος για τον κύριο Βασίλη Μακρίδη, ο οποίος συνέθεσε και τραγούδησε ο ίδιος το ιερό τούτο έργο του, στο «Εργαστήρι Πολυμέσων Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Βέροιας» προς τιμήν της εγγονούλας του. Στην ενορχήστρωση συμμετείχαν οι Γιάννης Ιωαννίδης και Γιάννης Ματζάνας που έπαιξαν κιθάρα και στον τζουρά ο Χρήστος Χριστοφορίδης.

Οι στίχοι:

Έχω μία εγγονή μικρή και όμορφη
Από την Ελλάδα και την Αργεντινή
Γεννήθηκε εκεί Λατίνα και Γρεκή
Από Χριστίνα Κάρλο Νοτιοαμερικανή
Και τώρα πού μπορεί θα έρθει να μας δει
Με το αεροπλάνο απ'την Αργεντινή
Μας τρέλανε πολύ το όμορφο κουκλί
Που θα 'ρθει στην Ελλάδα απ'την Αργεντινή
Μικρούλα εγγονή, Δαφνούλα γελαστή
Σε θέλουμε μεγάλη να γίνεις θαυμαστή
Παππούς και εγγονή τραγούδησαν μαζί
την άφιξη της Δάφνης απ'την Αργεντινή
Μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς και εγγονή
καθίσαν στο τραπέζι να φαν όλοι μαζί
Γλεντήσανε πολύ παππούς και εγγονή
που γίνανε εκείνα που είχαν ονειρευτεί


Ακούστε το:
 

Χρήστο Κωνσταντινίδη LIFE Ψυχαγωγία