Στα φετινά βραβεία του ΠΣΑΠ έγινε μια ιδιαίτερη βράβευση που προσωπικά με συγκίνησε ιδιαίτερα. Ο Δημήτρης Γελαδάρης, στα 38 του χρόνια, αγωνίζεται ακόμα στην ομάδα της Καβάλας ως αριστερό μπακ με την ιδιότητα του βασικού και έχει εκτός τη φυσική δύναμη την ψυχική να κάνει κάτι ιδιαίτερα αξιέπαινο. Να πηγαίνει στο σχολείο.

Ο Δημήτρης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Γυμνάσιο μόλις στην Α΄ τάξη και ένιωσε την ανάγκη να το συνεχίσει σε μεγάλη ηλικία, παίρνοντας ήδη το απολυτήριο Γυμνασίου από σχολείο δεύτερης ευκαιρίας και η χαρά του ήταν τέτοια που ο ίδιος δήλωσε: «Αισθάνθηκα σαν να πήρα πρωτάθλημα».

Η δίψα του για μάθηση είναι τέτοια που ούτε τα 70 χλμ τα οποία έπρεπε να διανύει καθημερινά από Καβάλα-Δράμα δεν τον σταμάτησαν. Συνεχίζει να παρακολουθεί τα μαθήματά του, πάει στην 2α Λυκείου και κάνει σκέψεις ακόμα και για σπουδές στο Πανεπιστήμιο.
Ο Δημήτρης είναι ένας ήρωας της καθημερινότητας και ένα λαμπρό παράδειγμα ότι ποτέ δεν είναι αργά.

-Σταμάτησες το σχολείο στην Α΄ Γυμνασίου. Θα ήθελες να μας πεις τους λόγους που σε ώθησαν σε αυτό και πώς επιβίωσες σε εκείνη την τρυφερή ηλικία;

«Οι λόγοι που σταμάτησα το σχολείο ήταν καθαρά βιοποριστικοί. Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του πατέρα μου με ανάγκασε να βγω από μικρός στη δουλειά και στο μεροκάματο. Εκείνα τα χρόνια που ζούσα στο χωριό μου ήταν πολύ δύσκολα για μένα. Ήμουν 13 ετών και έφευγα για δουλειά στις 6 το πρωί και επέστρεφα στις 10 το βράδυ. Ήταν άσχημο για ένα μικρό παιδί όλο αυτό που ζούσα, αλλά έβαζα πάνω από όλα την οικογένειά μου. Παράλληλα, έπαιζα ποδόσφαιρο στην ομάδα του χωριού μου. Η ζωή μου κυλούσε έτσι από τα 13 ως τα 17. Κάθε καλοκαίρι τα παιδιά της ηλικίας μου πήγαιναν διακοπές κι εγώ έπρεπε να δουλέψω».

-Κάποιοι πιστεύουν στο ότι η μόρφωση περιττεύει όταν παίζεις ποδόσφαιρο από τη στιγμή που κερδίζεις χρήματα με μια ικανότητα, ένα ταλέντο και όχι με γνώσεις. Τι έχεις να τους απαντήσεις;

«Το πιο σημαντικό όλων είναι η γνώση. Αν δεν έχεις τα κατάλληλα εφόδια δεν μπορείς να κάνεις πράγματα στη ζωή σου και διαρκώς θα συναντάς δυσκολίες».

-Αποφάσισες εδώ και μερικά χρόνια να συνεχίσεις το σχολείο. Είσαι πραγματικά αξιέπαινος. Μάλιστα, φέτος βραβεύτηκες από τον ΠΣΑΠ για αυτό. Ποιοι είναι οι λόγοι που σε ώθησαν να επιστρέψεις στα θρανία και πώς αισθάνεσαι που συνειδητά πλέον μορφώνεσαι;

«Πήρα τη συγκεκριμένη απόφαση πριν από 4,5περίπου χρόνια όταν αγωνιζόμουν στον Εργοτέλη. Έκανα τότε καθημερινά 60 χλμ μετά την προπόνηση για να παρακολουθώ τα μαθήματα. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τις ομάδες μου και τους προέδρους τους που με στήριξαν και με ώθησαν σε αυτή την απόφαση μου. Το είχα απωθημένο να τελειώσω το σχολείο. Δεν γινόταν να μην έχω τουλάχιστον το απολυτήριο Γυμνασίου. Ένιωθα άβολα και άσχημα. Όμως με θέληση μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα, αρκεί να είμαστε ταπεινοί. Ήμουν τυχερός διότι είχα και τη στήριξη της οικογένειάς μου. Χαίρομαι πραγματικά που πηγαίνω στο σχολείο, παίρνω πολλά από αυτό και αντιμετωπίζω τους καθηγητές μου με σεβασμό, όπως τους προπονητές μου. Θα μπορούσα να πω ότι το σχολείο με ξεκουράζει».

-Μετά το λύκειο στο οποίο φοιτάς τώρα τι σκέφτεσαι να κάνεις Πρόσφατα είπες ότι σκέφτεσαι και το Πανεπιστήμιο…

«Ο αρχικός μου στόχος ήταν να τελειώσω το Γυμνάσιo και τα κατάφερα. Μάλιστα, όταν πήρα το απολυτήριο, ένιωσα σαν να πήρα το Τσάμπιονς Λιγκ. Επόμενος στόχος είναι να τελειώσω το Λύκειο. Μετά από αυτό το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να δοκιμάσω για το Πανεπιστήμιο και τη Γυμναστική Ακαδημία που είναι και το αντικείμενό μου. Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτε. Αυτό είναι και το μήνυμα που θέλω να στείλω στα νέα παιδιά. Πως μπορούμε με τη δύναμη της θέλησης να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας».

-Στα 38 σου παίζεις ακόμη ενεργά ποδόσφαιρο ως βασικός και δεν έχεις τίποτε να ζηλέψεις από τους νεότερους σου παίκτες. Ποιο είναι το μυστικό αυτόυ του βιονικού οργανισμού;

«Το μυστικό μου είναι ότι αγαπώ πολύ αυτό που κάνω. Δεν είναι μόνοι οι δύο ώρες της προπόνησης, αλλά και οι άλλες 22 της ημέρας. Η προπόνηση σε συνδυασμό με την διατροφή και τον ύπνο παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή ενός αθλητή. Είμαι 20 χρόνια επαγγελματίας και πηγαίνω ακόμα μιάμιση ώρα πριν στην προπόνηση. Κάνω πολλές θυσίες γι αυτό και στέκομαι ακόμα σε αυτό το επίπεδο».

-Ποια θεωρείς κορυφαία στιγμή στην καριέρα σου και γιατί;

Οι καλύτερες στιγμές στη καριέρα μου ήταν οι ευρωπαϊκοί αγώνες που συμμετείχα με τις ομάδες μου. Με την Ξάνθη όταν είχαμε αντιμετωπίσει τη Λάτσιο και με τον Ατρόμητο απέναντι στη Σεβίλλη. Επίσης σημαντική στιγμή για μένα ήταν η κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με την Εθνική Ενόπλων, στην οποία έπαιζαν τότε μεγάλα ονόματα.
Θέλω σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω την οικογένειά μου και τη γυναίκα μου, αλλά και όλους εσάς που αγγίξατε ένα τόσο λεπτό θέμα, είδατε την προσπάθειά μου και με τιμήσατε με αυτό το βραβείο».

Sport Bitch Ποδόσφαιρο