Από κομπάρσοι πρωταγωνιστές και πίσω

Γιώργος Κατίδης 

 

Ξεκινώ με τον συγκεκριμένο μόνο και μόνο γιατί είμαστε αθλητική ιστοσελίδα. Με αφορμή αυτό λοιπόν επισημαίνω πως η σειρά γραφής είναι τυχαία. Πρώτη φορά που ασχολήθηκα με τον Κατίδη ήταν σε ενα ρεπορτάζ πριν από 2 χρόνια, όταν εκείνος έπαιζε στον Άρη και το θέμα ήταν : "Το βάρος της φανέλας". Τον ρώτησα λοιπόν για ποιό λόγο είχε επιλέξει τον αριθμό της φανέλας του και τι σήμαινε για κείνον. Δυο χρόνια μετά, ο Κατίδης κλήθηκε να σηκώσει το βάρος και μιάς άλλης φανέλας, αυτής της ΑΕΚ, αλλά δεν μπόρεσε. Επικίνδυνοι είναι πολλοί άνθρωποι, ανίκητοι όμως είναι οι ηλίθιοι. Κατά δική του λοιπόν δημόσια παραδοχή, ο Γιώργος Κατίδης ύστερα απο πολλές κωλοτούμπες αποκάλεσε τον χαιρετισμό του στο γήπεδο "βλακεία" και προσπάθησε να σώσει ό,τι σώζεται απο την όποια αξιοπρέπεια του είχε απομείνει και φυσικά να περισώσει και τ' απομεινάρια της όποιας καριέρας του, η οποία είδε να κλονίζεται σε μια νύχτα.


 

Ο Κατίδης είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα των 15 λεπτών δημοσιότητας που είχε πει ο Άντι Γουόρχολ ότι δικαιούμαστε όλοι, μόνο που εκείνος την ενσάρκωσε στη χειρότερη μορφή της. Ένας αποκλεισμός απο την Εθνική ομάδα και η απομάκρυνση απο τη χώρα ήταν η αρχή. Απο τη στιγμή που κόπασε η φασαρία με τη χαιρετούρα του, κανείς δεν ξανασχολήθηκε μαζί του. Και δεν νομίζω και να ξανασχοληθεί, εκτός αν μας εκπλήξει με κάτι ακόμη πιο ηλίθιο μελλοντικά. Ο Κατίδης ήταν θύμα της αμάθειάς του, σε συνδιασμό με την ματαιοδοξία του. Πιθήκησε αντιγράφοντας κάτι που πάνω κάτω ήξερε τι σήμαινε, σε μία προσπάθεια να αποθεωθεί απο το πλήθος. Το αποτέλεσμα ήταν τραγελαφικό. Όσον αφορά τους υποστηρικτές του, δέχομαι μόνο εκείνους που τον απαλλάσουν λόγω βλακείας. Για κείνους που πάνε να κουκουλώσουν το χαιρετισμό με άλλους μανδύες πλην του ναζιστικού, απαντάμε πως είναι κι αυτοί Κατίδηδες με ό,τι αυτό σημαίνει για κείνους. Πέραν αυτών, η νέα ομάδα του Κατίδη, ελπίζω να είναι περήφανη για τη μεταγραφή που έκανε σε όλα τα επίπεδα. Εμείς οι ΑΕΚτζήδες πάλι δεν ξεχναμε και δε συγχωρουμε.

 

Έργκους Κάτσε

 

Άλλη μία περίπτωση στην οποία εξετάζεται ακόμη το κίνητρο της, είναι αυτή του Έργκους Κάτσε. Ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ φωτογραφήθηκε με μια μπλούζα με το σήμα του UCK. Συνυπολογίζοντας και την καταγωγή του, η κίνηση αυτή επικρίθηκε έντονα απο την κοινή γνώμη και μάλιστα αποτέλεσε και αιτία ανταλλαγής ανακοινώσεων ανάμεσα στους συνδέσμους του ΠΑΟΚ και στο κόμμα της Χρυσής Αυγής. Επανέρχομαι στο κίνητρο του Κάτσε για να εξηγηθώ: Πολλά είχαν ειπωθεί και ακουστεί εκείνη την περίοδο: Ότι ήταν κι αυτός θύμα της αμάθειάς του ή ότι τον χρησιμοποίησαν κάποιοι για να περάσουν το μήνυμα που ήθελαν. Αυτό που θέλω να σχολιάσω, είναι ότι η δεύτερη περίπτωση συμπεριλαμβάνεται στην πρώτη, διότι, αν είσαι αμαθής χειραγωγείσαι εύκολα.

 

Επομένως και για τον Κάτσε θα έλεγα πως έπεσε θύμα της αμάθειάς του, σε συνδιασμό ίσως με μια οργή που διαφαίνεται να σιγο-έκαιγε μέσα του και να είχε κίνητρο τον όποιο ρατσισμό είχε υποστεί απο την ελληνική κοινωνία. Γιατί υπάρχει ρατσισμός. Μην εθελοτυφλούμε. Ξέρετε πόσους Αλβανούς γνωρίζω εγω προσωπικά, που μου έχουν εκμυστηρευτεί την καταγωγή τους, αλλά ντρέπονται να την δηλώσουν δημόσια; Δεν νομίζω οτι ντρέπονται για λογαριασμό τους. Ντρέπονται για στιγματισμό τους. Δεν δικαιολογώ τον Κάτσε για την ενέργειά του, ούτε κάνω το στεγνοκαθαριστήριο με όσα γράφω. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Απλά αναλύω τον ένα παραπάνω λόγο, ίσως, που είχε ο Κάτσε μέσα του να πράξει λανθασμένα. Την οργή. Την οργή για μια χώρα που ό,τι κι αν έκανε, όσο κι αν προσπαθούσε, όσα κι αν κατάφερνε τον αποκαλούσε πάντα υποτιμητικά "Αλβανό". Και είναι πολλοί αυτοί που μπερδεύουν την λέξη Αλβανός με προσβολή. Και κάνουν λάθος. 

 

Άκης Τσοχατζόπουλος

 

Mία ολόκληρη διεφθαρμένη εποχή αντικατοπτρίστηκε στην υπόθεση του πρώην υπερ υπουργού, ο οποίος όπως αποδείχθηκε και δικαστικά πλέον καταδικάστηκε μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς του, για ανυπολόγιστες κλοπές δημοσίου χρήματος. Έχοντας χρησιμοποιήσει απάτες κάθε είδους, μεγέθους και βεληνεκούς, το πρωτοπαλήκαρο του Ανδρέα Παπανδρέου κατάφερε απο τους καφενέδες στους οποίους σύχναζε, να δώσει δεξιώσεις στο Four Seasons του Παρισίου. Όσο να 'ναι, ένα χάσμα τα χωρίζει αυτά τα δύο. Κι αν κάποιος το καλύψει αξιοκρατικά, του βγάζουμε και το καπέλο. Στην περίπτωση του Τσοχατζόπουλου όμως, το πρώτο που λείπει είναι η αξιοκρατία. Έτσι που εξελίχθηκε η υπόθεση, έγινε του κλέφτη το κάγκελο και της μίζας το πανηγύρι. Κι απ' ό,τι φαίνεται, όσα χρόνια έκλεβε άλλα τόσα θα μας πάρει να τα βρούμε. Τόσα πολλά έκλεψε ο τύπος.

 

Όσο για τον συρφετό των παρατρεχάμενων, κοινώς το συγγενολόι του, τους οποίους χρησιμοποιούσε ως συνεργούς και τότε την περνούσαν ζωή και κότα, τώρα δεν αισθάνομαι καμία λύπη. Κατόπιν εορτής δε με πείθει κανείς. Είναι κάπως αργά να μετανιώσεις όταν σε συλλάβουν για κάτι. Δεκτή η μετάνοια, αλλά όχι και να τους δικαιολογήσουμε που αυτοί και τόσοι ακόμη άλλοι σαν αυτούς (κι ακόμη χειρότεροι υποψιάζομαι), τ' αρπάζανε από εκατό μεριές. Για να καταρρεύσει σήμερα όλο αυτό το μεταπολιτευτικό οικονομικό τερατούργημα και να πάρει μαζί του στην κατρακύλα έναν λαό ο οποίος ακόμη δεν έχει βιώσει τα χειρότερα, γιατί, αυτά έρχονται. Όσο για τη δεύτερη σύζυγο του Τσοχατζόπουλου, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα πάσης φύσεως, λυπάμαι πραγματικά που δεν έκανε την αυτοκριτική της νωρίτερα για να τα αποφύγει. Κάποτε, όταν ο λαός πεινούσε, η Μαρία Αντουανέτα αναρωτήθηκε: "Αφού δεν έχει ψωμί να φάει, γιατί δεν τρώει παντεσπάνι;". Στην Ελλάδα τού σήμερα η παραλλαγή είναι: "Ο λαός κρυώνει." - "Και γιατί δεν καίει τη βουλή να ζεσταθεί;". Όσο η εξουσία μας εμπαίζει, τόσο θα την εμπαίζουμε.

 

Και προσοχή στο θόρυβο από τις μπότες και τη σιωπή απ' τις παντόφλες. Είναι και τα δύο εξίσου επικίνδυνα...