Είπα να κάτσω κι εγώ σαν άνθρωπος μία Κυριακή μεσημέρι στον καναπέ του σαλονιού μου, να χαλαρώσω βρε παιδάκι μου… Τι το ήθελα… Ξινό μου βγήκε! 

Έπρεπε να πάρω δύο βαλεριάνες για να μπορώ να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη εκπομπή και τον παρουσιαστή της…  

Το πρώτο εγκεφαλικό μου ήρθε από την έναρξη… Χαμηλός φωτισμός, για χαλί να παίζει μια ποπ μπαλάντα δακρύβρεχτή και η κάμερα να δείχνει μια πόρτα ερμητικά κλειστή. Αφού πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα, "η πύλη του ανεξήγητου" άνοιξε και βγήκε το κεντρικό πρόσωπο. Να το κάνει αυτό η Μενεγάκη, να το καταλάβω… έχει και κάμποσα χρόνια καριέρας διανύσει.

Έδωσα λοιπόν τόπο στην οργή και είπα δε βαριέσαι, δες το σαν άποψη… Και έτσι το είδα…

Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο παρουσιαστής ξεκινά να μιλά;… Ο κόσμος γελάει. Μία ριμάδα πρόταση δεν βγήκε ποτέ ολοκληρωμένη από το στόμα του. Δεν συζητάω βέβαια για τα συντακτικά λάθη και τους τονισμούς, γιατί θα πάρω και τώρα βαλεριάνα, μόνο που το ξανασκέφτομαι.

Κατανοώ τη χαρά του που βρίσκεται μπροστά από τις κάμερες αλλά πρέπει και εκείνος να καταλάβει ότι ο τηλεθεατής δεν είναι χαζός.  

Και η μουσική πανδαισία συνεχίζεται με τα λαϊκά άσματα να διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, πριν και μετά από κάθε διαφημιστικό διάλειμμα. Δεν έχω παράπονο… πρώτο τραπέζι πίστα ήμουν.

Αφού λοιπόν μας ευχαριστούσε σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής (και πολύ καλά έκανε) για την αγάπη που του δείχνει ο κόσμος… έβγαλε έναν συγκινητικό λόγο -με τον δικό του, πάντα τρόπο- για να μας πείσει ότι πέταξε από πάνω του την παλιά εικόνα που είχε ο ίδιος δημιουργήσει ως γραφικός τύπος με το χρυσό, γεμάτο πούλιες καπέλο του.

Ότι το κανάλι που τον φιλοξενεί, διαφέρει από τα υπόλοιπα καθώς βασίζεται μόνο στην αλήθεια.

Απλά σκεφτείτε, έστω για λίγο, για ποιες αλήθειες μιλάτε και φυσικά την πιθανότητα οι δικές σας να μη συνάγουν με τις δικές μας… αυτές του απλού και ταλαίπωρου τηλεθεατή.

Και μην ξεχνάτε τα βλέπω όλα …Στην Ταράτσα…
 

Στην ταράτσα Θοδωρή Κατσαρό