Για το σύμφωνο συμβίωσης: «Όταν η κατάσταση επισημοποιείται δεν την αντέχει εύκολα ο άλλος. Όταν είναι στον αστερισμό της πλάκας τη δέχεται. Όταν μπορεί να χλευάσει κάτι είναι ανώδυνο, όταν επισημοποιείται είναι επώδυνο. Δεν είναι εύκολο να το δεχτεί. Η πολιτεία κινήθηκε σωστά στο σύμφωνο συμβίωσης και καλά θα κάνουν και οι εμπλεκόμενοι, οι ομοφυλόφιλοι να κρατήσουν και αυτοί μια σοβαρή στάση. Γενικότερα. Δεν χρειάζεται να είναι στυλ. Είναι τρόπος ζωής. Η σεξουαλική προτίμηση δεν έχει να κάνει με το πως συμπεριφερόμαστε. Έχει να κάνει με το τι επιθυμούμε μέσα μας. Είναι προσωπική υπόθεση. Το προσωπικό θέμα γίνεται δημόσιο. Δεν πρέπει να γίνεται. Τι νόημα έχει;»

Για το ρόλο της Εκκλησίας: «Η Εκκλησία κάνει τη δουλειά της. Αυτή είναι η δουλειά της. Η Εκκλησία δένεται με τη ρίζα, με το παρελθόν και θα πει αυτά που έχει να πει. Αυτοί που θα είπαν με τέτοιο τρόπο είναι ανόητοι. Θέλω να πω ότι στην Εκκλησία υπάρχουν και ακρότητες. Οι ακραίες φωνές είναι ανόητες. Οι ακραίες φωνές των ομοφυλοφίλων είναι επίσης ανόητες. Ξέρω ανθρώπους πάρα πολύ σημαντικούς, οι οποίοι είναι ομοφυλόφιλοι, ή υπήρξαν στο παρελθόν. Δεν τους χαρακτήρισε αυτό. Τους χαρακτηρίζει το έργο τους, ή τους χαρακτηρίζει η στάση τους η δημόσια, ο δημόσιος λόγος τους, όχι η συμπεριφορά. Γιατί αλλιώς παγιδεύεται και ο θεατής, παγιδεύεται και ο αναγνώστης και μένει σε αυτό, ενώ δεν πρέπει να μείνει σε αυτό.»

Για την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια: «Ακούω το επιχείρημα ότι ένα παιδί προκειμένου να μην έχει καθόλου οικογένεια ας έχει αυτό. Το παιδί είναι καλύτερα να έχει έναν κακό πατέρα και μια κακή μητέρα, παρά δυο καλούς πατεράδες ή δυο καλές μανάδες. Αυτό πιστεύω εγώ. Δεν είναι αντιμετωπίσιμο αυτό. Όταν έχει έναν πατέρα, το παιδί κάπου αναφέρεται. Όταν έχει μια μητέρα, αναφέρεται στη μητέρα. Γιατί η μητέρα είναι άλλο πράγμα και ο πατέρας καλύπτει άλλο κόσμο. Όταν ένα παιδάκι έχει δύο ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι και οι φυσικοί του γονείς, δεν είναι το ίδιο πράγμα.»

ΠΗΓΗ: zappit.gr