Αν ήμουν ο Ομπράντοβιτς

Πιστεύω ότι ο κορυφαίος προπονητής της Ευρώπης (αυτή είναι η άποψή μου και δεν θα την αλλάξω, ούτε θα την τροποποιήσω όπως κι αν γραφτεί η ιστορία από τούδε και εις το εξής) έχει σχεδόν αποφασίσει. Επειδή όμως δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να γνωρίζω ποιό είναι το περιβάλλον στο οποίο διαμορφώνονται οι αποφάσεις του, σκέφτηκα να γράψω τί θα έκανα εγώ, αν ήμουν ο Ομπράντοβιτς.

 

Γνώμονάς μου δεν θα ήταν το (γενικώς, αλλά ουχί ειδικώς) επιβεβαιωμένο ''η ζωή μας κύκλους κάνει'' και κάποια στιγμή κλείνουν. Όταν πρόκειται για μια σχέση εμπιστοσύνης, απόλυτης επιτυχίας με εχέγγυα για το μέλλον, σε συνδυασμό με βιωτικό επίπεδο που θα με ικανοποιούσε πλήρως, δεν θα σκεφτόμουν την φθορά του χρόνου, απλούστατα γιατί ορισμένες φορές ο άνθρωπος μπορεί να νικά το χρόνο. Όχι για πάντα, αλλά μπορεί να επιβραδύνει ή να επισπεύδει καταστάσεις.

 

«Και τώρα πώς φεύγουνε; Το βήμα πώς κάνουνε μπροστά; Τα μάτια πώς κλείνουνε σε όσα αγάπησε η καρδιά; Η μεγάλη ώρα να πεις το μένω ή το ζω. Στην πόρτα απλώνω τα χέρια και θα βγω. Φεύγω για μένα μια φορά...»

 

Είναι οι στίχοι ενός τραγουδιού της Ελεονώρας Ζουγανέλη και του Πάνου Μουζουράκη. Αυτό θα άκουγα, αν ήμουν ο Ζοτς.

 

Σίγουρα θα σκεφτόμουν τί είναι για μένα ο Παναθηναϊκός. Το τελειότερο δημιούργημά μου!

 

Θα συνεκτιμούσα όμως ότι φέτος έχασα ένα πρωτάθλημα (ίσως και το ευρωπαϊκό, παρά την υπαρκτή δικαιολογία της διαιτησίας) από το καλοκαίρι, γιατί μου έδιωξαν εργαλεία και τελικώς μου χάλασαν το σύνολο χωρίς δική μου ευθύνη. Θα έβλεπα μπροστά μου κι άλλες απώλειες, αλλά κυρίως ελάχιστη ενίσχυση. Θα άκουγα ονόματα -ως κλεισμένες μετεγγραφές- που στην πραγματικότητα μου γυρίζουν τ' άντερα.

 

Ζυγίζοντας τα φράγκα που πέφτουν στο τραπέζι, θα έβλεπα μαύρα σύννεφα. Δεν θα περίμενα κάποια θεαματική αλλαγή δεδομένων, όταν η παραμονή της οικογένειας Γιαννακόπουλου έγινε πραγματικότητα υπό την πίεση του Θανάση και του... εγωϊσμού της απώλειας τίτλων, διότι στην πραγματικότητα τα κλειδιά δεν θα κρατούν πλέον ούτε ο Παύλος, ούτε ο Θανάσης.

 

Δεν θα μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο η πρόταση της Εφες από την Τουρκία. Δεν θα πήγαινα ποτέ στη Μόσχα, γιατί εκεί δεν θα άντεχα με τίποτα την ''παγωμένη'' ζωή. Στην Τουρκία θα είχα την ευκαιρία να χτίσω από την αρχή το μύθο του μπάσκετ. Βλέπετε οι Τούρκοι δεν έχουν κερδίσει τίποτα. Με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το μπάσκετ πλέον στην Ελλάδα, θα φοβόμουν ότι ο μύθος μου μπορεί και να ξεθωριάσει.

 

Σε άλλες εποχές μια σύντομη συνάντηση με τους ιδιοκτήτες της ΚΑΕ θα ήταν αρκετή για να δώσουμε τα χέρια και να ανακοινώσουμε την ανανέωση της συνεργασίας. Τώρα -αφού καθυστέρησαν πολύ να με ενημερώσουν για τις προθέσεις τους- μου βάζουν μόνο εμπόδια. Επίσης, δεν θα ήμουν καθόλου βέβαιος ότι εμπιστεύομαι το νέο τιμονιέρη.

 

Αν ήμουν ο Ομπράντοβιτς θα προσπαθούσα να τους πείσω μέχρι την ύστατη ώρα ότι ο σωστός τρόπος για να στηθεί η ομάδα είναι ο δικός μου. Τα πάντα όμως έχουν όρια. Θα αισθανόμουν ότι έχω ξεπεράσει τα δικά μου. Ποιά Δευτέρα τώρα ;

 

Αν ήμουν ο Ομπράντοβις...

 

...Δεν είμαι όμως! Η σκέψη του Ζοτς μάλιστα είναι σαφώς πιο πολύπλοκη και πιο διορατική από τη δική μου. Άρα το προφανές δε σημαίνει ότι είναι το σωστό και το ισχύον. Επομένως ας περιμένουμε λίγο ακόμα, αν και με λύπη μου διαπιστώνω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο αισιόδοξα.

 

Αν τώρα ήμουν ο Ίβκοβιτς, θα έμενα χωρίς δεύτερη σκέψη, για να υπερασπιστώ το έργο μου, το κίνημα μου.

 

Τέλος αν ήμουν ο Αγγελόπουλος, θα φρόντιζα οι αλλαγές στο ελληνικό μπάσκετ να είναι ριζικές κι έτσι όπως τις οραματίζομαι για ένα περιβάλλον που θα χαρακτηρίζεται από υγεία και δημιουργία. Θα άρχιζα από τον ΕΣΑΚΕ...

 

Υ.Γ: ΑΝ... Οι υποθετικοί λόγοι χωρίζονται στa εξής είδη:

1) Πραγματικό

2) Αντίθετο του πραγματικού

3) Απλή σκέψη του λέγοντος

4) Προσδοκώμενο

Διαλέγετε και παίρνετε...

Πηγή: pamesports.gr