Οι ρυθμοί του Euro είναι καταιγιστικοί και ομολογώ ότι ο χρόνος είναι ελάχιστος για σκέψη και γράψιμο. Εντούτοις, το τέλος εποχής (ή το διάλειμμα όπως λέει ο Παναθηναϊκός) με το «αντίο» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς επισκίασε (για κάποιους) ακόμα και την προσπάθεια της εθνικής ομάδας με την Τσεχία.

Νομίζω ότι η αναφορά και μόνο του ονόματος του Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι αρκετή και υποκαθιστά κάθε σχόλιο. Να γράψω ότι είναι ο κορυφαίος προπονητής της Ευρώπης; Το ξέρετε όλοι. Να αναφέρω ότι η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης (όλων των εποχών κατά την ταπεινή μου άποψη) είναι δικό του δημιούργημα; Σιγά την ανακάλυψη. Είναι κατανοητό απ’ όλους. Να υπογραμμίσω ότι το κενό αυτό δεν καλύπτεται από κανέναν και με τίποτα; Το γνωρίζετε καλά. Να επισημάνω ότι όχι μόνο γέννησε μπάσκετ που ακολούθησαν όλοι (εντός και εκτός Ευρώπης), αλλά ήταν ο μοναδικός που θα μπορούσε να πιάσει ορισμένους παίκτες-κάρβουνο και να τους κάνει σταρ-χρυσάφι; Κοινός τόπος. Η αγιογραφία είναι περιττή για ανθρώπους σαν τον Ζοτς. Όχι μόνο δεν την έχει ανάγκη, αλλά τη σιχαίνεται.

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε κάποιες στιγμές που έχω ζήσει τον Ζότς εκτός γηπέδου, αλλά θα προτιμήσω να μην κάνω ούτε αυτό, γιατί ορισμένες στιγμές και ορισμένοι άνθρωποι αποτελούν τόσο ξεχωριστά κομμάτια αναμνήσεων και διδαχών που θα ήταν τουλάχιστον εκπόρνευση να μοιραστώ κάτι τέτοιο με οποιονδήποτε.

Την επόμενη ημέρα του ελληνικού μπάσκετ τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Απολύτως τίποτα. Τυχερή η χώρα που θα φιλοξενήσει το επόμενο επαγγελματικό του βήμα. Γιατί ,πιστέψτε με, η δουλειά του επηρεάζει άμεσα όχι μόνο τον σύλλογό του, αλλά ολόκληρη τη χώρα. Ανεβάζει level ρε παιδί μου.

Διάδοχος! Εκ των πραγμάτων ο διάδοχος θα αδικηθεί, γιατί στα παπούτσια του εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να μπει όποιος κι αν είναι, όπως κι αν τον λένε. Εκτός κι αν ήταν ο Ιτούδης. Παρ’ όλα αυτά τον Ιτούδη η νέα διοίκηση του Παναθηναϊκού όχι μόνο δεν τον υπολόγισε, αλλά δεν τον σεβάστηκε. Ο κόουτς Ιτούδης (ανεξαρτήτως αν θα έπαιρνε ή όχι την απόφαση να εγκαταλείψει τον Ζοτς) θα ήταν η μοναδική ιδανική περίπτωση συνέχειας για την πράσινη οικογένεια. Φαίνεται όμως ότι οι νέοι καπετάνιοι δεν συμφωνούν. «Σεβασμός» ήταν η λέξη που έκρινε τα πάντα. Από την οικογενειά μου έχω μάθει το εξής: Όταν κάποιος δεν σέβεται τον αδελφό μου, τον πατέρα και την μητέρα μου, την γυναίκα μου, τον κολλητό μου, δεν σέβεται ούτε εμένα. Κι αν υποθέσουμε ότι με σέβεται, είναι απολύτως βέβαιο ότι στο άμεσο μέλλον θα αντιμετωπίσει κι εμένα με τον ίδιο τρόπο.

Ονόματα! Ποιός Πασκουάλ ρε παιδιά; Πλάκα κάνουμε τώρα. Ο τύπος έκανε την μεγάλη Μπαρτσελόνα να συμπεριφέρεται σαν ομαδούλα της σειράς. Είχε στα χέρια του χρυσάφι και τα έκανε κατ’ επανάληψη μπουρδέλο. Είναι ισπανικό φαινόμενο να εμπιστεύονται μικρούς (σε αξία) προπονητές. Ο συγκεκριμένος (κατά την άποψή μου πάντα) δεν έχει ούτε καν προοπτική. Πεδουλάκης; Ναι καλός προπονητής, έχει δουλέψει με πιτσιρίκια επιτυχώς, αλλά το να εκτοξευτείς από την αδράνεια και τον πρώτο όροφο στο ρετιρέ είναι εξαιρετικά επισφαλές. Σπάχια; Γελάει ο κόσμος. Γκέρσον; Αν είναι ποτέ δυνατόν.

Αν υπάρχει ένα όνομα που ακούω με συμπάθεια είναι του Φώτη Κατσικάρη. Το ζήτημα είναι αν είναι διατεθειμένος να παίξει κορώνα γράμματα την (μπασκετική) ησυχία του, για να μπει σε μια διαδικασία συνεχούς αμφισβήτησης. Όχι τόσο για τον ίδιο και τα αποτελέσματα που θα φέρει, αλλά κυρίως εξαιτίας της δυσπιστίας-οργής του κόσμους για τη νέα διοίκηση. Ο Φώτης είναι σπουδαίος κόουτς και νομίζω ότι εάν πάει στον Παναθηναϊκό και τον αφήσουν να δουλέψει, τα αποτελέσματα θα είναι σπουδαία. Αν ήμουν ο Φώτης, δεν ξέρω κατά πόσο θα έπαιρνα τόσο εύκολα την απόφαση, παρά το δέλεαρ.

Το ζητούμενο πάντως είναι τόσο ο Παναθηναϊκός, όσο και ο Ολυμπιακός να διατηρήσουν την δυναμική τους, να συνεχίσουν να οδηγούν το όχημα. Αν δεν γίνει έτσι φοβούμαι ότι το ελληνικό μπάσκετ θα πάψει να υπάρχει. Κι αν πάψει να υπάρχει το μπάσκετ, θα διαλυθεί και ο τελευταίος πυλώνας του αθλητισμού. Βλέπετε βόλεϊ εδώ και καιρό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, τα υπόλοιπα φυτοζωούν και μας έχουν μείνει τα ατομικά , τα οποία αμφιβάλλω εάν θα συνεχίσουν να μας προσφέρουν υπερβάσεις μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Που το πήγα τώρα ε; «Άλλαξαν τα κόζια» σας έγραφα προσφάτως. Η αποχώρηση Ομπράντοβιτς και η απειλούμενη αποδόμηση του Παναθηναϊκού δεν αφορά μόνο στην ίδια την ομάδα. Πρόκειται για μια εξέλιξη που μπορεί αν επιφέρει ντόμιμο. Η νέα αυτοκρατορία, αυτή του Ολυμπιακού χρειάζεται τον αιώνιο αντίπαλο για να υπάρχει το πρωτάθλημα, για να υπάρχει ανταγωνισμός, για να συμπαρασύρει ο ένας τον άλλο προς την κορυφή. Μαζί και ολόκληρο το άθλημα.

Γιατί ,αν το άθλημα περιμένει τους επίδοξους σωτήρες του ΕΣΑΚΕ, τότε γράψ’τα και κλάψ’ τα. Πόσο ωραίο θα ήταν να αναλάμβανε τις τύχες της διοργανώτριας ο Ευθύμης Ρεντζιάς! Το είχα γράψει και για το βόλεϊ. Οι αθλητές πρέπει να βγουν μπροστά. Οι εν ενεργεία και όσοι το ‘χουν πρόσφατο. Όσοι έχουν ταλαιπωρηθεί από λαμογιές κι έχουν αποτελέσει φωτεινούς φάρους εντός αγωνιστικών χώρων. Φοβούμαι όμως ότι και πάλι θα επικρατήσουν (και στις εκλογές του ΕΣΑΚΕ) οι... επαγγελματίες πρόεδροι!

Θλίψη!

Πηγή: pamesports.gr

Ομπράντοβιτς Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS