Το πρόβλημα διαδοχής

Θα προσπεράσω τα "πως" και τα "γιατί" του διαζυγίου του Παναθηναϊκού-Ομπράντοβιτς. Αλλωστε τα περισσότερα από αυτά τα είχα εξηγήσει αρκετά πριν από τα επίσημα ανακοινωθέντα. Γιατί πολύ απλά έβλεπα ότι το πράγμα δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού. Ήταν αναπόφευκτο μιας και είχε έρθει, όχι ακριβώς η κατάλληλη, αλλά μάλλον η επιβαλλόμενη στιγμή.

Η επόμενη χρονιά θα είναι δύσκολη και για τους δύο, έστω κι αν ο Ομπράντοβιτς έχει την ευχέρεια να επιλέξει ότι καλύτερο υπάρχει διαθέσιμο στην αγορά. Γιατί όπως είπε και ο ίδιος, ο Παναθηναϊκός ήταν το σπίτι του, ενώ τώρα, όπου και αν πάει θα πρέπει σιγά σιγά να μάθει που είναι η κουζίνα, που είναι η τουαλέτα, που τα δωμάτια των ξένων και που το δωμάτιο των λίγων φίλων, στην αρχή.

Και για τον Παναθηναϊκό τα πράγματα θα είναι κάπως έτσι, αλλά μέσα από μια αντίθετη ματιά. Νέος (άγνωστος στο βάθος του) προπονητής, πολλοί νέοι παίκτες, καινούργια νοοτροπία, άγνωστες προσδοκίες και κυρίως το φάντασμα του Ομπράντοβιτς να έχει κυριεύσει το ΟΑΚΑ και να απειλεί με ισοπέδωση τον όποιο τυχερό-άτυχο πάρει τη θέση του.

Ποιος θα είναι όμως αυτός; Ο πιο αποδεκτός από τον κόσμο της ομάδας, θα ήταν σίγουρα το «alter ego» του Ζέλικο, ο Δημήτρης Ιτούδης, αλλά κάποια δίδυμα φαίνεται ότι τελικά δεν σπάνε ποτέ, ούτε για καλό, ούτε για κακό.

Από κει και πέρα, όποιος κι αν διαβεί την πόρτα του ΟΑΚΑ θα περάσει από πολύ σκληρές εξετάσεις. Ίσως και άδικες ακόμα, λόγω της πλήρους ταύτισης του κόσμου με τον Ομπράντοβιτς και τον μύθο που αφήνει ολοζώντανο πίσω του. Γιατί μη μας διαφεύγει, ο Ζέλικο ως προπονητής του Παναθηναϊκού, δεν πρόλαβε να φθαρεί ούτε για μία στιγμή.

Ποιος λοιπόν; Κατ αρχήν εξαρτάται τι σκέφτεται η διοίκηση. Αν κύριο μέλημά της είναι να παραμείνει η ίδια στο απυρόβλητο, θα ψάξει κάποιο όνομα που θα διαθέτει εκτός από ικανότητα και το ειδικό βάρος για να σηκώσει μία ενδεχόμενη αποτυχία. Αν πάλι στην όποια απόφασή της πρητανεύσει το καλό της ομάδας, θα πάρει κάποιον, έστω και άσημο για τον οποίο όμως θα είναι βέβαιη ότι αξίζει να τον στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις.

Τι εννοώ; Αν για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός επιλέλεγε προπονητή από την Ιταλία και ήθελε να συνδυάσει όνομα με ικανότητα, ασφαλώς θα προτιμούσε τον Πιανιτζάνι της Σιένα. Αν αντίθετα ήθελε κάτι πιο ψαγμένο, πιο προχωρημένο, το οποίο όμως θα χρεωνόταν κατά 100%, τότε θα έπρεπε να καταλήξει σε αυτόν τον χοντρούλη με τα γυαλιά Τριντσέρι που ως προπονητής της Καντού έβγαλε από τη μύγα ξύγκι.

Πολύ δύσκολες αποφάσεις σε ακόμα πιο δύσκολες εποχές. Γιατί αντικειμενικά υπάρχουν και Ελληνες προπονητές που θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά, αλλά ποιος έχει άραγε το τσαγανό (την τρέλα αν θέλετε) να βάλει κάποιον από αυτούς να αναμετρηθεί με τον μύθο του Ομπράντοβιτς;

Γι αυτό το πρώτο που χρειάζεται να γίνει αντιληπτό από τον κόσμο του Παναθηναϊκού και η ζωή κύκλους κάνει και ότι οι εποχές άλλαξαν. Και να προσαρμοστούν και να στηρίξουν τη νέα πραγματικότητα.

Πηγή: novasports.gr