I did it my way!

Ηταν όντως μια περίεργη μέρα η προχθεσινή κι ακόμη πιο περίεργη έγινε η νύχτα της, καθότι εκεί που η επικαιρότητα τα 'χε χύμα με το ''αντίο'' του Ομπράντοβιτς, της ήρθαν και τσουβαλάτα με την ήττα της Εθνικής από την Τσεχία... Και κατόπιν όλων αυτών η 12η Ιουνίου του 2012 κατεγράφη όπως ακριβώς την τραγούδησαν το 1967 οι Rolling Stones: μια Ruby Tuesday!

Στο επίκεντρο αυτής της θλιμμένης Τρίτης βρέθηκε εκών άκων ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, που έπειτα από 13 συναπτά έτη -και για να ταιριάζει η εντυπωσιακή μακροβιότητά του στο κλασικό νούμερο της γρουσουζιάς- πήρε τα κυπελλάκια και τα κουβαδάκια του και πηγαίνει να παίξει σε άλλη παραλία!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά επειδή ο Ζέλικο δεν χώνεψε ποτέ το παρατσούκλι του «Γκαστόνε» που του κόλλησαν οι Ελληνες δημοσιογράφοι μετά τους θριάμβους του με την Παρτιζάν και την Μπανταλόνα και μάλιστα το έφερε βαρέως έως και το φάιναλ φορ του 2009 στο Βερολίνο...

...να που προχθές αποδείχτηκε πως ούτε αυτός έμεινε αλώβητος από την κακοτυχία που φέρνει το νούμερο 13!

Εάν μάλιστα το (κοινή συναινέσει, όπως παρουσιάζεται και δεν έχω λόγο να αμφιβάλω περί του αντιθέτου) διαζύγιό τους δεν έβγαινε την Τρίτη, αλλά χθες, που ο μήνας είχε 13, τότε θα αποδεικνυόταν περίτρανα πως όλη αυτή η παλιά συζήτηση για τον Γκαστόνε ήταν μια απάτη...

Μιας και το 'φερε πάντως η κουβέντα στον κόσμο του Γουόλτ Ντίσνεϊ, νομίζω ότι απ' όλους τους ήρωές του, ελέω της ευρηματικότητας και του ανήσυχου πνεύματος που διαθέτει, στον «Ζοτς» ταιριάζει περισσότερο ο ρόλος του Κύρου Γρανάζη!

Η αποχώρηση του Ομπράντοβιτς δεν αφορά μονάχα τον Παναθηναϊκό και το οικοσύστημα του μπάσκετ, αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, υπό την έννοια ότι χάνει έναν άνθρωπο που μολονότι είναι ξένος αναγορεύθηκε σε επί τιμή πρέσβη του ελληνικού αθλητισμού και, πέρα από τις διαχωριστικές οπαδικές γραμμές, αναγνωρίζεται ως μια κορυφαία προσωπικότητα...

Ε, διάβολε, δεν μας έχουν μείνει πολλές τέτοιες και γι' αυτό η αποδημία του από την Ελλάδα συνιστά μια μεγάλη απώλεια...

Βεβαίως σε τέτοιες περιπτώσεις (θα) ισχύει πάντοτε αυτό που λένε «Don't cry because it's over, smile because it happened», που σε απλά ελληνικά σημαίνει «μην κλαις επειδή τελείωσε, αλλά χαμογέλα διότι συνέβη»!

Πολλοί οπαδοί του Παναθηναϊκού δάκρυσαν στο άκουσμα του (αναμενόμενου πάντως) «αντίο» του Ζέλικο και μολονότι η διοίκηση τον κατευόδωσε με το συναισθηματικό υστερόγραφο «δεν του λέμε αντίο, αλλά εις το επανιδείν», αυτή είναι όντως μια μεγάλη κουβέντα, καθότι σε αυτό το πρώτο νόστιμον ήμαρ ο Ομπράντοβιτς θα εμφανιστεί ως αντίπαλος!

Ναι, πιθανότατα εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ θα πέσουν τα τσιμέντα από τη συγκίνηση και αυτός που... λυπάμαι δεν είναι ο Ζέλικο ή οι Γιαννακόπουλοι, αλλά ο επόμενος προπονητής του Παναθηναϊκού!

Κανονικά αυτός που θα διαδεχθεί τον πιο επιτυχημένο μάνατζερ (και όχι απλώς κόουτς) στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν πρέπει να έχει βγει από καλή σχολή ή να έχει παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια, αλλά να είναι εκπαιδευμένος πιο σκληρά ακόμη κι από τους καταδρομείς και τους βατραχάνθρωπους!

Και μόνο το γεγονός ότι θα κάθεται σε έναν πάγκο όπου έτριψε ένα σωρό από παντελόνια ο Ομπράντοβιτς και όταν σηκώνει το βλέμμα του στην οροφή θα βλέπει τα αποτυπώματα από τους 23 τίτλους τους οποίους κατέκτησε σε 13 χρόνια φτάνει και περισσεύει για να τον κάνει να αισθάνεται ότι η κληρονομιά που επωμίζεται δεν είναι μονάχα ανεκτίμητη, αλλά και πολύ βαριά!

Βεβαίως, ο Σαρλ ντε Γκολ είχε πει κάποτε πως «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους», ωστόσο κάθε κανόνας έχει την εξαίρεσή του για να επιβεβαιώνεται...

Ο Ζέλικο πάλι επιβεβαίωσε όλα αυτά τα χρόνια τους δικούς του κανόνες, οι εξαιρέσεις των οποίων είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού: πέρα από τους τίτλους, τους τελικούς, τα ρεκόρ και τις αναμνήσεις, η διαθήκη που αφήνει είναι οι ιδέες, οι αρχές και οι αξίες του...

Βασικά το ανεκτίμητο κληροδότημά του δεν έχει να κάνει τόσο με τον τόπο και τον χρόνο όσο με τον τρόπο, τον οποίο μάλιστα δανείστηκε (όχι από τον αγαπημένο του εν Ελλάδι τραγουδιστή, τον Ρέμο, αλλά) από τον Φρανκ Σινάτρα: μια εικοσαετία που διακονεί την προπονητική και κυρίως στα 13 «πράσινα χρόνια» του ο Ομπράντοβιτς ανέδειξε σε παγιωμένο προπονητικό δόγμα και σε στάση ζωής τον δικό του αξεπέραστο, μοναδικό και εν τέλει δικαιωμένο από τα αποτελέσματα τρόπο...

Δεν ήμουν παρών, αλλά φαντάζομαι πως προχθές, την ώρα που έριχνε ο ίδιος την πράσινη αυλαία, θα του 'ρθαν αυθόρμητα στα χείλη εκείνοι οι στίχοι του Σινάτρα, που λένε «I've lived a life that's full, I traveled each and every highway, and more, much more than this, I did it my way»!

Εζησε μια γεμάτη ζωή στον Παναθηναϊκό, ταξίδεψε σε όλες τις λεωφόρους, αλλά κυρίως το έκανε με τον δικό του τρόπο και αποχωρώντας συνειδητοποίησε περισσότερο από τον καθένα πόσο περίεργη και θλιμμένη ήταν αυτή η Τρίτη...

Πηγή: Goal