Γράφει η Χριστίνα Βραχάλη...

Μανιακή πάντα με το μπάσκετ, όπως όλα τα παιδιά και οι νέοι που έζησαν την εποχή Γκάλη έστω κι από την τηλεόραση, έστω κι από βιντεοκασέτες…

Εκείνη την περίοδο όμως, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ξεκινούσε μία νέα εποχή για το Ελληνικό μπάσκετ. Δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα ήμουν μάρτυρας της εποχής Ομπράντοβιτς. Το 2000 και το 2002 έχω στη μνήμη μου τα όσα είδα στην τηλεόραση. Το πρώτο Ευρωπαϊκό του Ζοτς στη Θεσσαλονίκη και το θαύμα της Μπολόνια…

Αυτό όμως που δεν είχα ποτέ διανοηθεί ήταν ότι θα ζούσα από τόσο κοντά το Ευρωπαϊκό στην Αθήνα το 2007, την κατάκτηση της κορυφή και πάλι μετά από δύο χρόνια στο Βερολίνο και τη συνέχεια της αυτοκρατορίας του Ζέλικο το 2011 στη Βαρκελώνη… Δεν είχα διανοηθεί ότι μεθαύριο στα παιδιά μου, θα έχω να λέω ιστορίες για τον κορυφαίο προπονητή στην Ευρώπη όλων των εποχών..

Για τα μάτια του που τσάκιζαν κόκαλα στα περσινά προημιτελικά στη Βαρκελώνη. Για το ¨βυσσινί¨ χρώμα, που έπαιρνε όταν θύμωνε. Για το γέλιο του στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ στο Βερολίνο, που το συναντάς σπάνια. Για την αγκαλιά του με τον Διαμαντίδη στον περσινό τελικό στη Βαρκελώνη με αντίπαλο την Μακάμπι Τελ Αβιβ. Για το χειροκρότημα και την αποθέωση που γνώριζε κάθε φορά που έκανε την είσοδό του στο παρκέ του ΟΑΚΑ.

Αυτά λίγο πολύ τα είδαν όλοι όσοι παρακολουθούσαν τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια. Δεν είμαι ικανή , ούτε μπορώ να μιλήσω για τα δικά του ¨κατορθώματα¨. Τ΄ αποτελέσματα, οι κούπες, οι τίτλοι, οι διακρίσεις μιλούν από μόνα τους. Γι αυτό δεν θα ήθελα να σταθώ σ΄ αυτά που ο κόσμος γνωρίζει. Αλλά σ΄ αυτά, τα λίγα, που έζησα εγώ κοντά του ως δημοσιογράφος. Και λέω λίγα γιατί πολλοί συνάδελφοι έχουν δει κι έχουν ζήσει πολλά περισσότερα..

Κάθε συνέντευξη τύπου του Ζοτς ήταν κι ένα νέο επεισόδιο στη σειρά… Απολαυστικός, καυστικός, από τους λίγους τόσο ευφυείς ανθρώπους που έχω συναναστραφεί και έχω γνωρίσει. Είχε μάθει να σέβεται όποιον τον σέβεται. Είχε κοντά τους φίλους του αλλά ακόμα πιο κοντά τους εχθρούς του. Είχε καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση όλων των φίλων του μπάσκετ, ανεξαρτήτως χρώματος της φανέλας. Είχε κάνει ακόμα και τους φίλους του ¨άσπονδου εχθρού¨ να παραδεχθούν το μεγαλείο του.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ότι μου κόπηκαν τα πόδια όταν με πήρε αγκαλιά για να βγάλουμε φωτογραφία στο ξενοδοχείο στη Βαρκελώνη πριν από τα περσινά προημιτελικά. Όταν είδα αυτή τη σπίθα και τη σιγουριά στα μάτια του, πριν τα ματς με την πανίσχυρη και φαβορί για τον τίτλο, Μπαρτσελόνα. Όταν με έπεισε ότι ο ¨τελειωμένος¨ για πολλούς την περασμένη σεζόν, Παναθηναϊκός, θα έκανε το μπρέικ στο Παλαού Μπλαουγκράνα… Έφυγα από το ξενοδοχείο και ήμουν κι εγώ σίγουρη…

Δεν θα ξεχάσω το ματς μέσα στο ΟΑΚΑ πριν από μερικά χρόνια, το 2009, με την Πρόκομ στη ρέγκιουλαρ σίζον. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε με μεγάλη διαφορά το ματς. Ο Ζοτς είχε ζητήσει ταιμ άουτ στα τελευταία δευτερόλεπτα. Έδωσε οδηγίες στους παίκτες του, και κατάληξη αυτών ήταν η μπάλα να περάσει στον Μπατίστ. Αυτό δεν έγινε. Η μπάλα έμεινε στον Διαμαντίδη, ο οποίος παρά το γεγονός ότι ευστόχησε σε τρίποντο από τα επτά μέτρα, και ο Παναθηναϊκός νίκησε με 22 άκουσε τον ¨εξάψαλμο¨. Γιατί δεν έγινε αυτό που είπε ο ..μεγάλος! Στη συνέντευξη τύπου, χείμαρρος… Σα να είχε χάσει η ομάδα του με 30. Κι όμως το τριφύλλι που εκείνη την περίοδο είχε προβληματίσει αρκετά με τις εμφανίσεις του, μετά από αυτό το ματς πάτησε γκάζι.. Και δε σταμάτησε. Μέχρι εκεί που έπρεπε. Στην κορυφή της Ευρώπης στο Βερολίνο…

Δεν θα ξεχάσω το ματς με τη Μάλαγα, στο Μάρτιν Καρπένα, στη φετινή διοργάνωση. Όταν το ¨τριφύλλι¨ έχανε με δύο πόντους οκτώ δευτερόλεπτα πριν τη λήξη. Τάιμ άουτ του Ομπράντοβιτς. Τα ¨εργαλεία¨ του έκαναν ακριβώς αυτό που τους είπε. Ο Διαμαντίδης εκτέλεσε και ο Παναθηναϊκός νίκησε με 77-76. Το βίντεο την Νova δείχνει ακριβώς το μεγαλείο του…

Πηγή: theinsiders.gr

Α1 Ομπράντοβιτς Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS