Γράφει ο Παναγιώτης Περπερίδης.

Κι όταν η ΔΟΕ και η FIBA λένε όλοι εννοούν όλοι. Ωραία, αλλά εμείς τι φταίμε να πονάνε τα μάτια μας, βλέποντας κάτι περίεργους με την φανέλα της Ιορδανίας να προσπαθούν να παίξουν μπάσκετ και να διεκδικήσουν την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου; Υπάρχει ποτέ περίπτωση να τα καταφέρουν; Συμφωνώ ότι στο κορυφαίο αθλητικό και πολιτισμικό ραντεβού του πλανήτη πρέπει να υπάρχει αντιπροσώπευση απ’ όλο τον κόσμο (ή τουλάχιστον αυτή να επιδιώκεται), αρκεί να υπάρχουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για να διεκδικήσουν κάτι οι ομάδες.

Αυτό το πράγμα που έπαιζε η συμπαθεστάτη Ιορδανία μόνο μπάσκετ δεν θύμιζε. Στο ξεκίνημά του το προ-ολυμπιακό τουρνουά απλούστατα διέσυρε το άθλημα. Ελπίζω να μην αποπροσανατόλισε κανέναν. Φαντάζομαι ότι ουδείς σκέφτεται ότι κάναμε επιβλητική εμφάνιση, επειδή βάλαμε στα καλάθια αυτούς τους απίθανους τύπους, στους οποίους πρέπει να απαγορευθεί δια ροπάλου να παίζουν μπάσκετ.

Τα σημαντικά αρχίζουν τα ξημερώματα της Πέμπτης με αντίπαλο το Πουέρτο Ρίκο. Αυτούς τους θαυμάσιους ‘’γκαζιάρηδες’’ ,που τρέχουν και σουτάρουν σαν παλαβοί, η ιστορική διαδρομή έχει αποδείξει ότι τους έχουμε και μάλιστα στον απόλυτο βαθμό. Θα αποτελέσουν για ακόμα μία φορά το πρώτο εμπόδιο για να έχουμε στη συνέχεια ένα άνετο νοκ-άουτ παιχνίδι πιθανότατα με την διοργανώτρια Βενεζουέλα. Αυτό στην περίπτωση που επικρατήσουμε μεθαύριο.

Αν γίνει καμιά στραβή (κούφια η ώρα που το ακούει) θα βρούμε την Λιθουανία και τα πράγματα θα είναι ζόρικα. Το Πουέρτο Ρίκο έχει δυο πράγματα: Ταχύτητα και σουτ. Αυτό (στο βαθμό που απόψε στην πρεμιέρα παιδικής χαράς φάγαμε αιφνιδιασμούς, ασιστ στην πλάτη μας και τρίποντα σε ζώνες από τους ανύπαρκτους) με ανησυχεί ελαφρώς. Εντούτοις, δεν μπαίνω στο τρυπάκι να διαβάσω ένα παιχνίδι που δεν θα έπρεπε να έχει γίνει ποτέ. Επισημαίνω πάντως ότι στο πρώτο εξάλεπτο ψιλοζοριστήκαμε να βρούμε ρυθμό τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Φυσικά πώς να πάρεις στα σοβαρά μια τέτοια αναμέτρηση.

Θα ήθελα να σας πω με πάσα ειλικρίνεια ότι η εθνική ομάδα του Ηλία Ζούρου (ως προς το ρόστερ και ελπίζω ως προς την φιλοσοφία του παιχνιδιού της που θα φανεί από μεθαύριο) μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν της λείπει απολύτως τίποτα. Ηγέτη έχει. Οργανωτές έχει. Εκτελεστές διαθέτει. ‘’Τέσσαρο-πεντάρια’’ που απειλούν από παντού διαθέτει. Προπονητή πολύ καλό επίσης. Δεν φοβάμαι απολύτως τίποτα. Οι παίκτες μας είναι εκ των κορυφαίων (και σε πολλές περιπτώσεις οι κορυφαίοι) στην Ευρώπη (που σε μεγάλο βαθμό αποτελεί και τον μπασκετικό κόσμο). Το να πάμε στο Λονδίνο είναι αυτονόητο στο δικό μου φτωχό μυαλό αρκεί να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί, συγκεντρωμένοι και συνεπείς στο παιχνίδι μας. Στην ελληνική μπασκετική φιλοσοφία.

Τα σοβαρά αρχίζουν τώρα. Οι καθοριστικές αναμετρήσεις είναι μπροστά. Η εθνική ομάδα μπάσκετ που συνδυάζει την εμπειρία με τον ερχομό της σπουδαία φουρνιάς του Πύργου είναι ικανή για πολύ μεγάλα πράγματα. Μπορεί να καταφέρει αυτό που δεν μπόρεσαν οι προηγούμενες γενιές του 1996, του 2004 και του 2008. Να φτάσει ακόμα και στην τελική τετράδα του Λονδίνου. Το πάω μακριά;

Ναι, το πάω μακριά γιατί αυτό αξίζει στο ελληνικό μπάσκετ που έχει παρελθόν, έχει παρόν και στα σίγουρα έχει μέλλον. Γιατί η επόμενη μπασκετική γενιά μας έχει ήδη κατακτήσει την Ευρώπη, χτυπά την πόρτα του ΝΒΑ και είναι έτοιμη και κ….η για να κυριαρχήσει. Επαναλαμβάνω ότι γουστάρω τρελά το ρόστερ αυτής της εθνικής ομάδας και δηλώνω φανατικός οπαδός της. Στις χαρές και στις λύπες που πιστεύω ότι δεν θα υπάρξουν. Όχι ακόμα τουλάχιστον.

Υ.Γ: Εντυπωσιάζομαι και ενθουσιάζομαι, όταν σκέφτομαι την αφθονία συνδυασμών από τους οποίους έχει να διαλέξει ο Ζούρος ανάλογα με την περίσταση. Πληρέστατο, γεμάτο και με βάθος ρόστερ. Αρκεί να μην το φοβηθεί. Αρκεί να το εμπιστευθεί σε όλες του τις εκδοχές, χωρίς εμμονές.

Πηγή: pamesports.gr

Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS