Τέσσερα χρόνια μετά την αποτυχία στην Ολλανδία, η ελληνική ομάδα φόρεσε πάλι τη στολή εκστρατείας της και πήρε το δρόμο για την υγρή και καυτή Μούρθια, που βρίσκεται απέναντι από την Αφρικήκαι γι' αυτό ο Κιουμουρτζόγλου πίστευε ότι θα έχει καλύτερη τύχη από τον στρατάρχη Ρόμελ στη μάχη του Ελ Αλαμέιν, αλλά τζίφος!
Κοινώς ξαναγίναμε στο ίδιο έργο (που δεν είχε happy end) θεατές...
Ο Ευθύμης πήρε τη σκυτάλη από τον Κώστα Πολίτη τον Οκτώβριο του 1988 και οδήγησε την Εθνική στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του '89, στην έκτη θέση στο Μουντομπάσκετ του '90 στην περιπετειώδη (ελέω της απεργίας των παικτών) συμμετοχή στο Ευρωμπάσκετ του '91, αλλά όχι και στη λύση του γόρδιου δεσμού των προολυμπιακών τουρνουά...
Η ελληνική ομάδα είχε πλέον αλλάξει σελίδα και μπουσούλαγε στη μετά τον Γκάλη εποχή: με μια λιτή και συγκινητική γραπτή δήλωσή του του ο Νικ ανακοίνωσε την αποστράτευσή του από την Εθνική και οι νεαρότεροι γκαρντ έκαναν ουρά για να χωρέσουν στα παπούτσια του, εκείνα τα κλασικά και αξεπέραστα Pony, τα οποία ο ίδιος είχε λανσάρει στην ελληνική μπασκετική αγορά.
Το 1990 στο Μπουένος Αϊρες πήρε τη θέση του στη δωδεκάδα ο Γιώργος Γάσπαρης, ενώ το 1992 σήμανε η ώρα του Αγγελου Κορωνιού και του Νίκου Μπουντούρη, που θα συνέδεαν τα ονόματά τους με το μαρτύριο του Σισύφου, καθώς (μέχρι και το 2004) η τέταρτη θέση αποδεικνυόταν το ταβάνι της Εθνικής...
Η ελληνική ομάδα μπήκε φουριόζα στο προολυμπιακό τουρνουά και πέτυχε τρεις «επαγγελματικές» νίκες με την Ισλανδία του τρομερού Ινγκιμούρντασον (25 π. με 5 τρίποντα), με την Πορτογαλία του Ρότσα και με τη Ρουμανία του θεόρατου Γκιόργκε Μουρεσάν (2,31 μ.) για χάρη του οποίου επιστρατεύθηκε ως κασκαντέρ για τις επικίνδυνες σκηνές του έργου ο Χρήστος Τσέκος!
Τα καλά νέα όμως ήταν αναλώσιμα και τελείωσαν το βράδυ της 24ης Ιουνίου, διότι στα επόμενα δυο ματς η ελληνική ομάδα γνώρισε ισάριθμες ήττες: την πρώτη με 85-76 από τη Γερμανία του υπερηχητικού (μολονότι δεν είχε παίξει ακόμη στους Σούπερ Σόνικς) Ντέτλεφ Σρεμπφ και του Μίκαελ Γιάκελ και τη δεύτερη που υπήρξε συντριπτική με 102-63 από την πρωτάρα ως αυτόνομη χώρα σε ένα τουρνουά, Κροατία...
Ηταν όντως εφιαλτικό εκείνο το βράδυ, διότι δεν ξέραμε από πού να πρωτοφυλαχτούμε: από τον Ντράζεν Πέτροβιτς (23 π.), από τον Ντίνο Ράτζα (21 π.) ή από τον Τόνι Κούκοτς (16 π.)!
Στον αντίποδα αυτός που προσπάθησε να σώσει τα ελληνικά προσχήματα ήταν ο φιλότιμος Κώστας Παταβούκας (21 π.), αλλά το ματς ξέφυγε από τα ελληνικά χέρια από το 15ο λεπτό και έκτοτε εξελίχθηκε σε ένα μάταιο και ατελέσφορο κυνήγι χιμαιρών!
Δυο ήττες στη σειρά και τετέλεσται και αυτό το προολυμπιακό τουρνουά, καθώς η Εθνική δεν πέρασε καν στη δεύτερη φάση που διεξήχθη στη Σαραγόσα από την οποία σφράγισαν τα εισιτήριά τους για τη Βαρκελώνη οι νεοσύστατες Λιθουανία, Κροατία, Κοινοπολιτεία (μεταβατική ονομασία από τη Σοβιετική Ενωση στη Ρωσία) και η (πρωταθλήτρια Ευρώπης της επόμενης χρονιάς) Γερμανία...
Εκτός των τεσσάρων γραμμών και πέρα από το φιάσκο της Εθνικής, όλες οι υπόλοιπες αναμνήσεις μου από τη Μούρθια κι από τη Σαραγόσα, όπου ξέμεινα παρέα με τον συνάδελφο Γιώργο Χούπη από τα «ΝΕΑ» είναι ευχάριστες...
Ευχάριστες και επίσης εύγευστες, διότι θεωρώ εκείνη την αποστολή από τις κορυφαίες όλων των εποχών από πλευράς φαγητού: ανακαλύψαμε την κουζίνα της νοτιοανατολικής Ισπανίας, κάναμε ένα αξέχαστο από γαστριμαργικής χλιδής δείπνο στο φημισμένο εστιατόριο «Rincon de Pepe», όπου καθένας μας είχε έναν σερβιτόρο από πάνω του (!) και δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν Ούγγρο, ονόματι Λαντισλάο, που μας περίμενε υπομονετικά κάθε νύχτα στο ξενοδοχείο για να μας μαγειρέψει ό,τι γουστάραμε και να μη μείνουμε νηστικοί!
Α, για να μην το ξεχάσω: στη Μούρθια ήταν παρών και ο Κώστας Πολίτης, όχι βεβαίως ως προπονητής της Εθνικής, αλλά ως απεσταλμένος της εφημερίδας «Τα Νέα» για να σχολιάζει τα δρώμενα στο προολυμπιακό τουρνουά, σε έναν εξ ορισμού δύσκολο ρόλο, καθώς έπρεπε να κριτικάρει (και) τον διάδοχό του...
Στο τέλος της ημέρας, όπως ο μαθητής δεν ξεπερνάει εύκολα τον δάσκαλο, το ίδιο και ο διάδοχος δεν ξεπέρασε τον προκάτοχο, υπό την έννοια ότι και ο «κόουτς Κ» έφαγε την προολυμπιακή κρυάδα, όπως είχε συμβεί δυο φορές με τον «Ευρωκόουτς»...
Μ' αυτά και μ' αυτά, είδαμε για τέταρτη φορά μέσα σε δώδεκα χρόνια τα λεωφορεία των Ολυμπιακών Αγώνων να περνούν χωρίς να προλάβουμε να επιβιβαστούμε, η Εθνική συνέχισε να στοιχειώνεται από τα καταραμένα προολυμπιακά τουρνουά...
...αλλά ενώ μέχρι τότε βίωνε την πίκρα, στον ορίζοντα είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται ο δρόμος προς τη δόξα!
Πηγή: Goal