Μπορεί εντός των συνόρων το ενδιαφέρον να έχει στραφεί στις μεταγραφικές κινήσεις των «αιωνίων» με τους «πράσινους» να έχουν κερδίσει μέχρι στιγμής τις εντυπώσεις, ωστόσο η ουσία του πράγματος βρίσκεται 9.350 χιλιόμετρα δυτικότερα και δη στο Καράκας της Βενεζουέλας. Εκεί όπου η Εθνική μας ομάδα δίνει τον δικό της αγώνα προκειμένου να πάρει ένα εισιτήριο -από τα τρία- που οδηγούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου στα τέλη του μήνα.

Και όπως φαίνεται έχει όλα τα φόντα για να το καταφέρει. Εντάξει, το ματς με την Ιορδανία στην πρεμιέρα του Προολυμπιακού τουρνουά δεν χρίζει κριτικής αφού η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των δύο ομάδων ήταν τεράστια. Η νίκη ήρθε σε ρυθμούς προπόνησης και εκείνο που ενδιέφερε παίκτες και ομοσπονδιακό προπονητή ήταν το ματς με το Πουέρτο Ρίκο προκειμένου να τερματίσει στην πρώτη θέση του ομίλου και να αποφύγει τους Λιθουανούς στο πρώτο νοκ άουτ ματς.

Όπερ και εγένετο. Τα ξημερώματα της Πέμπτης (5/7) το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πραγματοποίησε εκπληκτικό ματς στην επίθεση, άπαντες έβλεπαν το καλάθι των Λατινοαμερικάνων σαν βαρέλι (14/24 τρίποντα), υπήρχαν στιγμές που οι αυτοματισμοί έβγαοναν με κλειστά τα ματιά, ενώ λειτούργησε άψογα το pick 'n roll, τόσο με τον Σπανούλη, όσο και με τον Ζήση. Από τη στιγμή λοιπόν που έφυγε το άγχος φτάσαμε και στην τελική επικράτηση με αποτέλεσμα να τεθούμε αντιμέτωποι με τους -σαφώς και πιο αδύναμους- Νιγηριανούς. Θα φτάσουμε και εκεί.

Τα δύο πράγματα που δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα από αυτό το ματς ήταν αφενός η αδυναμία στους ψηλούς (ο -κατά τα άλλα- μετριότατος Ράμος έκανε πάρτι φορτώντας με τρία φάουλ όλους τους ψηλούς μας) και αφετέρου τα αμυντικά κενά που παρουσίασε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Ήταν χαρακτηριστικό ότι δεχόμασταν εύκολους πόντους, μέχρι τη στιγμή που γύρισε ο Ζούρος σε ματς απ ζώνη. Εκεί «τελείωσε» και το ματς. Αν και εφόσον η Εθνική διορθώσει τα κακώς κείμενα στην άμυνα και με δεδομένη την καλή επιθετική λειτουργία με μέσο όρο 102,5 πόντους (!) δεν θα έχει προβλήματα στη συνέχεια.

Πλέον έχουμε μπροστά μας τη Νιγηρία την οποία κερδίσαμε με... την ψυχή στο στόμα στο πρώτο ματς του τουρνουά στο Σάο Κάρλος της Βραζιλίας. Σίγουρα δεν είναι Ιορδανία, αλλά δεν είναι και Πουέρτο Ρίκο. Είναι μια ομάδα την οποία εύκολα ή δύσκολα θα κερδίσουμε και θα προκριθούμε στα ημιτελικά του Προολυμπιακού. Εκεί όπου θα αντιμετωπίσουμε τη Ρωσία (στο πιο δυνατό τεστ μέχρι σήμερα και εκεί που θα μετρήσουμε τις πραγματικές μας δυνάμεις) που -λογικά- δεν θα έχει προβλήματα απέναντι στην Ανγκόλα. Η νίκη απέναντι στην «αρκούδα» θα μας στείλει αυτομάτως στο Λονδίνο, ενώ η ήττα θα μας δώσει μια δεύτερη ευκαιρία απέναντι σε μία εκ των Λιθουανία, Δομινικανή Δημοκρατία, Σκόπια ή Πουέρτο Ρίκο.

Αυτή η Εθνική, με τις αδυναμίες που έχει (ουδείς αλάνθαστος), μας δίνει να πιστέψουμε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Όχι μόνο για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, αλλά ακόμα και για την κατάκτηση κάποιου μεταλλίου! Ναι, ξέρω. Ως γνήσιοι Έλληνες προτρέχουμε. Μάλλον... προτρέχω για να ακριβολογούμε. Όμως είμαι αισιόδοξος γιατί υπάρχουν ΚΑΙ το ταλέντο, αλλά ΚΑΙ οι δυνατότητες για κάτι καλό.

Σε σχέση με την ομάδα που ταξίδεψε πριν από 10 μήνες στα γήπεδα της Λιθουανίας, αυτή η Εθνική είναι καλύτερη! Η προσθήκη του Βασίλη Σπανούλη, η παρουσία του οποίου προσθέτει την ηγετική φιγούρα που έλειπε από την ομάδα, σε συνδυασμό με τη δαιμονιώδη φόρμα των Πρίντεζη, Παπανικολάου ανεβάζουν αυτομάτως επίπεδο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Μπορεί η απουσία του Κουφού να δημιουργεί «κενά» στη ρακέτα, μιας και οι Μπουρούσης, Μαυροειδής έμειναν μόνοι τους, αλλά από τη στιγμή που διαθέτουμε (ίσως) την καλύτερη γραμμή στα τριαροτεσσάρια (Φώτσης, Καϊμακόγλου, Πρίντεζης, Παπανικολάου, ακόμα και Βασιλειάδης, Μπράμος μόνο στο «τρία») μπορούμε να «χτυπήσουμε» οποιονδήποτε αντίπαλο. Εντάξει, ίσως όχι τις ΗΠΑ ή την Ισπανία (αν και δεν παίρνουμε όρκο για το συγκεκριμένο...) αλλά σίγουρα όλες τις υπόλοιπες που θα μπουν στον χορό της διεκδικήσεις ενός μεταλλίου στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Και η Εθνική μπορεί...

Πηγή: Goal