Όμως, διάολε, όπως αυτή η ομάδα έχει κερδίσει επάξια τους διθυράμβους και την αποθέωσή, οφείλει τώρα να ακούσει και τη κριτική και να μοιραστεί τη, δεδομένη, στενοχώρια της μαζί μας. Τα Προολυμπιακά τουρνουά ποτέ δεν ήταν το φόρτε της επίσημης αγαπημένης, όμως αυτό το κάζο, εκτός του ότι θα μείνει αξέχαστο, ελλοχεύει κινδύνους και κλυδωνισμούς για το μέλλον.

Γιατί είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν χωρά καμία μα καμία δικαιολογία στην εξίσωση. Ναι, αν δινόταν το καθαρό φάουλ στον Σπανούλη στο απονενοημένο διάβημα της εκπνοής, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική, αλλά δεν μπορεί το μπασκετικό μέγεθος «Ελλάδα», να φωνάζει για ένα σφύριγμα με αντίπαλο τα μειράκια της Νιγηρίας. Ακόμα και στο ξύλο που έπαιξαν, άλλες χρονιές θα είχαμε αντιπαρατάξει ξύλο. Οπότε, ακόμα και αυτή η ένσταση, απορρίπτεται εν τη γενέση της και προχωράμε. Προπονητής και παίκτες, δυστυχώς φάνηκε πως δεν έκαναν το αυτονόητο για να ξεπεράσουν το θεωρητικά χαμηλό εμπόδιο των διψασμένων και πεισματάρηδων Αφρικανών. Το προ δέκα ημερών φιλικό στο οποίο «φτύσαμε» αίμα για να τους νικήσουμε δεν αποτέλεσε οδηγό. Ίσως μάλιστα να αποδείχθηκε μπούμερανγκ, διότι οι συμπαθείς αντίπαλοί μας έμαθαν ότι μπορούν.

Με τη συμπεριφορά μας τους κάναμε το έργο ευκολότερο. Εκτός από τα προφανή, τραγική άμυνα στο χαμηλό ποστ, αμυντικό ριμπάουντ, αδιανόητη έλλειψη συγκέντρωσης, μονοδιάστατη εκδήλωση επιθέσεων, η Εθνική δεν ήλεγξε ποτέ τον ρυθμό και δεν έδειξε ακόμα και στο +12 να έχει συνειδητοποιήσει το τι πρέπει να εφαρμόσει για να μην αντιμετωπίσει προβλήματα. Οι διεθνείς αδρανούσαν στα μπλοκ άουτ, δεν είχαν σε καμία περίπτωση το πάθος και τη θέληση που είχαν σε τουρνουά προηγούμενων χρόνων που το ταλέντο ήταν σε μικρότερες ποσότητες και ο προπονητής έδειχνε να «πίνει θάλασσα» στην διαχείριση του παιχνιδιού. Χωρίς φρέσκες ιδέες, μέτριο rotation και πλάνο, η Εθνική βάδιζε προς το τέλος του ματς, έχοντας στο νου ότι στο τέλος κάτι θα γίνει και η «βαριά» φανέλα της θα επικρατήσει.

Ο κύριος Νταγκουντούρο όμως, είχε διαφορετική άποψη. Έβαλε όλα τα κρίσιμα σουτ και συνέχισε με επιτυχία το έργο των Ντιογκού, Αμίνου και Ογκούτσι, οι οποί κέρδιζαν όλες τις προσωπικές μονομαχίες και με μπάσκετ ένας εναντίον ενός στην επίθεση, έφεραν το ματς στο «τζόγο». Με εξαιρετικό «διάβασμα» των επιθετικών μας ατού, έκοψαν τη καλή κυκλοφορία της μπάλας, έπαθαν «ζημιά» μόνο από τον συγκινητικό Σπανούλη και κάποιες εκλάμψεις των Μπουρούση και Πρίντεζη (ξεχάστηκε στον πάγκο), ενώ στις κρίσιμες στιγμές ήταν ψύχραιμοι στις επιλογές, αλλά και τις ελεύθερες βολές. Οι υπερβολικά πολλές έξτρα κατοχές λόγω των επιθετικών ριμπάουντ, τους έδιναν ψυχολογική ώθηση και ουσία στο παιχνίδι τους, ενώ στο τέλος «βραχυκύκλωσαν» ψυχολογικά τους κουρασμένους από τη δύσκολη σεζόν Έλληνες παίκτες.

Ο αποκλεισμός, εκτός από απόρροια ελλιπούς προετοιμασίας, πριν και κατά τη διάρκεια του τουρνουά, –οι μέρες ήταν όντως λίγες- έχει και αγωνιστικές εξηγήσεις. Η έλλειψη ψηλού που να παίζει άμυνα στο ζωγραφιστό –έλλειπαν Σχορτσανίτης-Κουφός και κόπηκε ο Βουγιούκας-, ο τραυματισμός του Φώτση στους ιταλικούς τελικούς που μας στέρησε την μεγάλη προσωπικότητα του αρχηγού και το παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, αλλά και το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του Νικ Καλάθη που δε μπόρεσε να προσφέρει το παραμικρό, είναι κάποιες από αυτές. Ο Ηλίας Ζούρος, ίσως και επηρεασμένος από τη μακρά διάρκεια των τουρκικών τελικών που του στέρησαν τη δυνατότητα να σκεφτεί αποκλειστικά-να εστιάσει στο τουρνουά, σίγουρα θα αντιμετωπίσει τα πυρά, όμως δεν γίνεται να ξέχασε το μπάσκετ μέσα σε ένα χρόνο. Πέρυσι με επτά νέους παίκτες στη σύνθεση, έκανε μία χαρά τη δουλειά στην Λιθουανία. Να πηδήξει στα ριμπάουντ δεν μπορεί κανένας προπονητής, αλλά να φτιάξει ένα πλάνο για να αντιμετωπίσει το ένας εναντίον ενός, είναι στην αρμοδιότητά του. Φταίει, αλλά όχι μόνο αυτός...

Η Ελλάδα παίρνει πρόωρα το δρόμο της επιστροφής και όσο και αν το «γιατί» θα πικραίνει τα χείλη μας μέχρι την επόμενη μεγάλη διοργάνωση, για να είμαστε σώοι και αβλαβείς μέχρι εκείνη τη στιγμή, χρειάζεται ψυχραιμία και σκέψη. Αυτή η συγκυρία, δεν βρίσκει την Εθνική μπροστά σε ένα «τέλος εποχής» και δεν απειλεί με αποχωρήσεις. Ταλέντο υπάρχει και μάλιστα άπλετο και το μέλλον μας ανήκει. Αρκεί όπως πολύ εύστοχα δήλωσε ο Κώστας Καϊμακόγλου, αυτό το σοκ, να μην διαλύσει την ομάδα. «Πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να προχωρήσουμε, παρότι χάθηκε ένα μεγάλο όνειρο» ήταν τα λόγια του Χρυσόστομου διεθνούς φόργουορντ. Σε περίπτωση που δεν ακολουθήσουμε τα λόγια του, θα χαθούν και άλλα μεγάλα όνειρα και αυτό θα είναι διπλό έγκλημα.

Πηγή: sport-fm.gr

Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS