Όχι από τους Πίου ρε γαμώτο!

Γράφει ο Παναγιώτης Περπερίδης.

Ο Πίου είναι ποδοσφαιριστής, δεν είναι μπασκετμπωλίστας. Δεν έχει Πίου το μπάσκετ της Νιγηρίας. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι αποκλειστήκαμε από αυτή την ομάδα ρε γαμώτο.

Ναι, στην τελευταία φάση έγινε φάουλ στον Σπανούλη στην προσπάθειά του να σουτάρει τρίποντο και να μας πάει Λονδίνο μόνος του. Όμως δεν περιμένεις να πάρεις αυτό το παιχνίδι, από αυτή την ομάδα στο τελευταίο σουτ. Οι άπειρες χαμένες βολές, τα άπειρα χαμένα ριμπάουντ και οι άμυνες αέρος-αέρος (τη ζώνη μου μέσα!!!), μαζί με την κάκιστη (κατά την άποψή μου) διαχείριση υλικού μας έστειλαν πίσω στην Αθήνα. Το Ολυμπιακό Τουρνουά Μπάσκετ δεν θα έχει Ελλάδα.

Προφανέστατα δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, αλλά πρέπει να πούμε την αλήθεια. Η αποτυχία είναι παταγώδης. Θυμάμαι ότι πάντοτε ψάχναμε να απαλύνουμε τον πόνο μας, όταν η επίσημη αγαπημένη έμενε έξω από την ζώνη των μεταλλίων, λέγοντας ότι «δεν αποτύχαμε». Δεν λέγαμε ότι πετύχαμε, αλλά η άλλη λέξη έκανε «τζιζ». Τώρα δεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός. Φάγαμε τα μούτρα μας, τελεία και παύλα. Όσο κι αν ήταν φάουλ η τελευταία φάση στο τρίποντο του Σπανούλη, τις αιτίες της ήττας δεν πρέπει να τις ψάξουμε στους γκρίζους.

Δυστυχώς γίναμε μάντεις κακών όταν γράφαμε προχθές ότι η Ελλάδα απομακρύνεται βιαίως, ξαφνικά και επικίνδυνα από το στυλ της δικής της μπασκετικής σχολής. Δε με αφήνετε μωρέ με τις μπασκετικές γοητείες; Δε συζητάμε για γκόμενα. Η σκέψη αλλαγής ρότας σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ήταν παντελώς άκυρη. Η διαχείριση ήταν ένα τεράστιο λάθος. Κι αν με τους τρελούς του Π.Ρίκο τη βγάλαμε καθαρή, με κάποιους ελάχιστα πιο σώφρονες θα την παθαίναμε τη ζημιά, όπερ και εγένετο.

Με αυτή την άμυνα δεν κερδίζεις τα μεγάλα νοκ-άουτ ματς. Το one man show δεν φτάνει. Με αυτές τις τριπλές αλλαγές πανικού, τις αστοχίες στις επιλογές άμυνας και την (κατά κανόνα) έλλειψη σοβαρής δημιουργίας, δουλειά δε γίνεται. Τρικυμία στον πάγκο. Σέβομαι και εκτιμώ αφάνταστα τον κόουτς Ζούρο, αλλά για ακόμα μία φορά πνίγηκε στο άγχος του. Παλιά ιστορία...

Όπως παλιά ιστορία αποτελεί και η κατάρα των προολυμπιακών τουρνουά. Αλλά δεν πιστεύω στις κατάρες , στις παραδόσεις και στα βουντού.

Παρ’ όλα αυτά θέλω να φωνάξω κάτι με όλη τη δύναμη της φωνής μου:

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ!

Το ελληνικό μπάσκετ προφανέστατα και δεν τελείωσε απόψε. Το ελληνικό μπάσκετ έχει μια φουρνιά που θα κατακτήσει τις ψηλότερες κορυφές του κόσμου. Και αυτό θα γίνει πολύ σύντομα. Όλες οι μεγάλες ομάδες έχουν τις αστοχίες τους, κάνουν την κοιλιά τους, αποτυγχάνουν και επανέρχονται με δουλειά, σωστές κινήσεις και κυρίως ΑΓΑΠΗ και ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ γι’ αυτή τη φανέλα. Θυμάστε που ήταν η μεγάλη Ισπανία από τα μέσα της δεκαετίας του 80 και όλη τη δεκαετία του ’90; Σκεφτείτε επίσης που βρίσκεται τώρα η Ιταλία.

Και κάτι ακόμα. Οι αυτοκρατορίες χτίζονται μέσα από σχολές και φιλοσοφία. Όταν επανέλθουμε στις ρίζες μας θα ξαναβρούμε το δρόμο. Οι εκσυγχρονιστές άνοιξαν το δρόμο για τη χρεοκοπία....

Υ.Γ: Αυτή η ομάδα αξίζει το μόνο μετάλλιο που της λείπει, το Ολυμπιακό Μετάλλιο. Η γενιά του Πύργου θα το κατακτήσει. Είμαι σίγουρος ότι θα το κατακτήσει. Στο ωραίο Ρίο, γιατί όχι...;

Πηγή: pamesports.gr