Γράφει ο Άγγελος Μενδρινός.

...γιατί δεν μπορώ να δεχτώ μια ομάδα ως επίσημη αγαπημένη.

Αυτό θα σημαίνει ότι υπάρχει και… ανεπίσημη. Κι αυτή γιατί, άραγε, θα πρέπει να μένει κρυφή; Απλά, όπως συνηθίζεται, σε τούτο τον τόπο, κάποιος κάποια στιγμή αμόλησε μια βλακεία και τη πήραν όλοι! Βλέπετε σ’ αυτό τον τόπο, κι όχι μονάχα στον αθλητισμό, συνήθως αντιγράφουμε το κακό. Το καλό το ξορκίζουμε μακριά.

Από το βράδυ της Παρασκευής κλαίνε κανάλια, site, blog, ραδιόφωνα κι ότι άλλο βάζει ο νους μας για τον αποκλεισμό της εθνικής ομάδα μπάσκετ από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.

Λίγο ακόμα και θα πιστέψω ότι σε μια διάθεση μεγαλοθυμίας οι Βρετανοί ή θα ακυρώσουν το Ολυμπιακό τουρνουά ή θα δώσουν μια «λευκή κάρτα» στην εθνική Ελλάδος για να μην αποτύχει αγωνιστικά η διοργάνωση.

Ως συνήθως είμαστε για μια ακόμη φορά υπερβολικοί. Ποτέ δεν μπορούμε να χωνέψουμε ότι η επιτυχία απέχει ελάχιστα από την αποτυχία.

Μην σας σοκάρει αυτό που θα γράψω. Κατά βάθος χάρηκα για τον αποκλεισμό της εθνικής μπάσκετ. Όχι επειδή δεν μ’ αρέσει το μπάσκετ ή έχω τίποτα προηγούμενα με την εθνική. Πολύ απλά μία ακόμη συμμετοχή της εθνικής μπάσκετ σε Ολυμπιακούς Αγώνες θα στερούσε από τη προβολή τόσα και τόσα νέα παιδιά που δίνουν τις δικές τους μάχες σε αθλήματα που πολλοί συμπατριώτες μας θεωρούν άγνωστα, η ακόμα χειρότερα… περίεργα.

Ένας τοξοβόλος, ένας παλαιστής, ένας κολυμβητής τι περιμένει; Κάθε τέσσερα χρόνια να γράψει η εφημερίδα ή το site για τη προσπάθειά του. Να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά μαζί του. Να πει στους φίλους του «είμαι κι εγώ εδώ». Ενώ τόσα παιδιά, αγόρια και κορίτσια περιμένουν αυτή τη στιγμή έρχεται το μπάσκετ και τα σκεπάζει όλα.

Μια χαρά τάχουν καταφέρει οι μπασκετμπολίστες. Και τις ομάδες τους έχουν και τα ευρωπαϊκά ή τα παγκόσμια όπου κατά τεκμήριο διακρίνονται. Και φυσικά αμείβονται – ακόμα καλά για τις υπηρεσίες που προσφέρουν σε αντίθεση με τους άγνωστους ήρωες των λεγόμενων – κακώς – μικρών αθλημάτων που συνήθως βάζουν κι από τη τσέπη τους για να μείνουν στο άθλημα.

Πηγή: pamesports.gr