Τρικλοποδιά στον εαυτό της

Πέρα από τους υδατοσφαιριστές, που άλλωστε αποτελούν σταθερή αξία και μόνιμη παρουσία στις Ολυμπιακές αποστολές, το μοναδικό κεφάλι που ξεχώριζε πάνω από αυτά των μικροσκοπικών παλαιστών και των κοριτσιών της ρυθμικής γυμναστικής ήταν αυτό του Αλέξανδρου Νικολαϊδη.

Ο δις Ολυμπιονίκης του τάε-κβον-ντο θα είναι ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής το βράδυ της Παρασκευής στην Τελετή Έναρξης. Οι φίλοι μας οι μπασκετμπολίστες θα την παρακολουθήσουν από την τηλεόραση...

Τι κρίμα, αλήθεια! Η Εθνική Ανδρών του μπάσκετ είχε στα χέρια της μία χρυσή ευκαιρία όχι μόνο να συμμετάσχει στο μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού, αλλά και να διεκδικήσει διάκριση.

Η απουσία της εξαφάνισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες από τους τίτλους των αθλητικών εφημερίδων και εξοβέλισε τις σχετικές ειδήσεις στις μέσα σελίδες, στον ίσκιο των φιλικών ποδοσφαιρικών αγώνων και της πολύχρωμης μετεγγραφολογίας.

Οι περισσότεροι από τους αθλητές που πέταξαν σήμερα για το Λονδίνο γνωρίζουν καλά ότι θα αγωνιστούν για τα μάτια συγγενών και φίλων. Οι προβολείς θα πέσουν μόνο σε εκείνους που θα διακριθούν και θα σβήσουν αμέσως μετά την Τελετή Λήξης.

Εάν υπήρχε μπάσκετ, οι πέντε κύκλοι θα ανέβαιναν ψηλά στα πρωτοσέλιδα, είτε για καλό είτε για κακό είτε για μέτριο. Θα παρέσυραν μαζί τους τούς δείκτες δημοφιλίας και τηλεθέασης.

Πόσοι θυμούνται τα τέσσερα μετάλλια που κατέκτησε η Ελλάδα στο Πεκίνο; Στοιχηματίζω ότι θα χρειαστείτε google για να ανασύρετε από το χρονοντούλαπο τα ονόματα των 7 Ελλήνων αθλητών που επέστρεψαν από την Κίνα με πολύτιμο μέταλλο στις αποσκευές τους.

Ωστόσο, το άστοχο σουτ του Βασίλη Σπανούλη στο φινάλε του προημιτελικού με την Αργεντινή μένει καρφωμένο στο μυαλό πολλών φιλάθλων, όχι απαραίτητα παθιασμένων με το μπάσκετ.

Ήταν άλλη μία χαμένη ευκαιρία για την Εθνική ομάδα. Ίσως όχι τόσο μεγάλη όσο η αντίστοιχη του 2004. Και τότε από την Αργεντινή έχασε η «επίσημη αγαπημένη», μόνο που είχε στα χέρια της διαφορές 10-15 πόντων και στο πλευρό της 20 χιλιάδες κόσμο...

Προσωπικά θα παρακολουθήσω με ξεχωριστό ενδιαφέρον τους Αγώνες του Λονδίνου, θα πανηγυρίσω κάθε ελληνική διάκριση, θα στενοχωρηθώ με τις ατυχίες, θα χειροκροτήσω τους αθλητές που επενδύουν τόννους ιδρώτα και ονείρων στο μοναχικό τους δρόμο.

Θα ευχαριστηθώ και το τουρνουά μπάσκετ, το στερημένο έστω από γαλανόλευκες πινελιές. Όταν όμως αντικρύσω δίπλα στον Λεμπρόν, τον Κόμπι, τον Ντουράντ, τον Γκασόλ, τον Πάρκερ, τον Κιριλένκο και τον Σάρας εκείνον τον φοβερό Αντε Νταγκουντούρο, θα με πιάσει νευρικό γέλιο.

Χίλια μπράβο στο παλικάρι που άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και πήγε Λονδίνο μαζί με τους συνοδοιπόρους του, αλλά την τρικλοποδιά στην Εθνική Ελλάδας την έβαλε ο ίδιος της ο εαυτός...

Πηγή: novasports.gr