Ηταν Τρίτη, 30 Ιουλίου 1996. Πρωί, στην Ατλάντα. Πολύ πρωί. Δέκα η ώρα. Μα παίζεται μπάσκετ στις 10 το πρωί, με τα αυγά και τα πανκέικς στον οισοφάγο;

Οσοι θέλησαν να παρακολουθήσουν τον προημιτελικό του Ολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ μεταξύ Ελλάδας-Λιθουανίας χρειάστηκε να σηκωθούν από τις 8, αν όχι νωρίτερα.

Για τον Έλληνα δημοσιογράφο που κάλυπτε τους Αγώνες, αυτό ήταν καταστροφή. Τρεις ώρες ύπνος, σκάρτες, μετά από 15ωρο εξοντωτικής δουλειάς. Όπως και τα προηγούμενα βράδια. Και τα επόμενα. Η διαφορά της ώρας σε συνδυασμό με τον όγκο της δουλειάς μας άλλαζε τον αδόξαστο.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο gazzetta.gr