"...χωρίς την πίστη της παρέας"

Και το έβαλε ο Μητσάρας... Και το σήκωσε ο Μιχαλάκης... Και το ελληνικό μπάσκετ ξεκίνησε για ακόμα μία φορά τη διαδρομή του προς την ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ. Εκεί όπου ανήκει. Δικαιωματικά. Ο τελικός βέβαια, δεν ήταν αυτός με τη Γερμανία στις 25 Σεπτεμβρίου του 2005, αλλά αυτός της προηγούμενης, κόντρα στη Γαλλία. Με τον ...Ζησάκο, που πάσαρε, με τον Μητσάρα που το έβαλε, με την Ελλάδα, να προσαρμόζει στο ΝΕΟΝ της λαμπρότητάς της την επιγραφή... “Μόνο οι Ελληνες μπορούν να το κάνουν αυτά”.Και ναι, μακριά από εθνικιστικές κορώνες, σε μία εποχή που η Ελλάδα, εκτοξευόταν σε όλα τα επίπεδα, ότι εκείνη η ανατροπή, μία από τις πιο ιστορικές στη διαδρομή του παγκόσμιου μπάσκετ, που χρέωσε με αμέτρητα ψυχολογικά προβλήματα του Γάλλους επί πολλά χρόνια, μόνο τυχαία δεν ήταν. Ούτε καν σύμπτωση. Το επανέλαβε το 2006 στην Ιαπωνία με τους Αυστραλούς, το πέτυχε το 2007 με τους Σλοβένους, τα κατάφερε το 2009 με το μετάλλιο στην Πολωνία ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά.

Ε ναι, ένα χρόνο μετά το θαύμα των θαυμάτων στο ποδόσφαιρο, η Ελλάδα στο μπάσκετ απέδειξε ότι ξέρει να μάχεται μέχρι και το τελευταίο χιλιοστό του, ύστατου δευτερολέπτου.

Χωρίς την πίστη της παρέας όμως, δε θα είχε κάνει τίποτα. Απολύτως τίποτα! Εξ ού και το τραγούδι της Ελένης Τσαλιγοπούλου. Η ιστορία είναι γνωστή, δε χρειάζεται να την επαναλάβουμε. Αυτό το τραγούδι, τα ρητά του Λευτέρη Κακιούση στον μαυροπίνακα των αποδυτηρίων και στις τυπωμένες σελίδες, αλλά και η πίστη των παικτών. Ολα αυτά έφεραν και πάλι την Ελλάδα στην κορυφή, στο θρόνο της. Το δικό της θρόνο. Σε ένα τουρνουά που ξεκίνησε άθλια, η ήττα από τη Σλοβενία έβαλε μεγάλους μπελάδες και περιπέτειες, το φάσμα του αποκλεισμού ήταν ορατό, με το Ισραήλ στο νοκ άουτ ματς στους “12” της διοργάνωσης λίγο έλειψε να επιβεβαιωθούν οι ανησυχίες, αλλά από το περίφημο παιχνίδι με τη Ρωσία κι έπειτα ξεκίνησε η μεγάλη, η σπουδαία πτήση που ολοκληρώθηκε το 2010. Στο τέλος εποχής του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Εκείνα τα παιδιά πίστεψαν με τον προπονητή τους, τον εμπνευστή του βίντεο κλιπ της Τσαλιγοπούλου με τα πλάνα από τους αγώνες της Εθνικής, με τα πλάνα από το παρελθόν της Ελλάδας στο μπάσκετ, ότι με τη δύναμη του συνόλου, την παρέα, όλα μπορούν να γίνουν δυνατά. Κι έγιναν τα αναθεματισμένα. Το μπάσκετ διδάσκει, όπως και το ποδόσφαιρο εσχάτως. Διδάσκει αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν πολλοί Ελληνες... Τη δύναμη της παρέας, του συνόλου, της ομαδικής προσπάθειας. Της συνεργασίας. Κάποιες φορές το χάνουμε βέβαια, το ξαναβρίσκουμε, αλλά είναι πάντα καρφωμένο στο κεφάλι μας. Διότι, εμείς οι άνθρωποι του αθλητισμού και δει, αυτοί που ανήκουν στο χώρο του μπάσκετ, έτσι μάθαμε. Και μας αρέσει που μάθαμε έτσι.

Αντε μαέστρο. Ρίχτα..

“Εργοδηγός ή βασιλέας
Ζητιάνος ή πρωθυπουργός μωρό μου
Χωρίς την πίστη της παρέας
Καθένας ένας είναι κι ορφανός
Μια μαριονέτα του θανάτου
Στο χρόνο μέσα τσακισμένος κι έρημος”.