Καλά που υπάρχουν φωτεινές περιπτώσεις σαν αυτή της γιορτής του ΠΣΑΤ προχθές!
Είναι ένα από τα τελευταία προπύργια της δυναμικής και ουσιώδους προσφοράς του χώρου μου στην κοινωνία. Και καμαρώνω γι' αυτό! Νιώθω περήφανος ως αθλητικός συντάκτης που σε καιρούς που ο αθλητικός χώρος προσδιορίζεται από καταισχύνες όπως... «στημένα», «ντοπάρισμα», «χειραγώγηση της διαιτησίας», «οργανωμένη βία», «τυφλός οπαδικός φανατισμός», είναι ο ΠΣΑΤ αυτός που μπορεί να οργανώσει τέτοιο «συλλαλητήριο αθλητικής αξιοπρέπειας»! Πινελιές όπως των Γιαννακοπουλαίων να χειροκροτούν ως κορυφαία ομάδα της χρονιάς τον Ολυμπιακό, αποτελούν μηνύματα μοναδικά. Πρόκειται για ολοφώτεινους φάρους, στην πυκνή ομίχλη η οποία υπάρχει γύρω μας. Εστω και για δύο ώρες, ο χώρος, που υπηρετώ κοντά σαράντα χρόνια, έγινε πρωτοπόρος, σε μια κοινωνία που απεγνωσμένα αναζητάει τον προσανατολισμό της. Ηταν τέτοιος ο τρόπος που είχε στηθεί η γιορτή του αθλητισμού μας, που γέμισε τις καρδιές όσων αγαπούν πραγματικά τον αθλητισμό. Τρόπος που μόνο το πάθος του αθλητικού συντάκτη για τον αθλητισμό αλλά και η έμφυτη επαγγελματική ευρηματικότητά του μπορούν να «γεννήσουν».
Ο ΠΣΑΤ δεν τίμησε απλώς τους κορυφαίους. Εκανε τρανταχτά κάτι πολύ πιο σπουδαίο: Πήρε θέση στο πλευρό του αγνού αθλητισμού. Και στάθηκε απέναντι στον «αθλητισμό» των συμμοριών και των πονηρών! Τελικά δεν είναι ζήτημα χρημάτων να βρούμε τον δρόμο μας...
Πηγή: Eθνοσπόρ