Με συνέπεια στη νοοτροπία μας, «ξεκατινιάσαμε» τον νέο ομοσπονδιακό τεχνικό, τον κρίναμε πριν καλά - καλά τον γνωρίσουμε και πλέον περιμένουμε το Ευρωμπάσκετ του 2013 για να αποδείξουμε πόσο δίκιο είχαμε... Αλλωστε, Ελληνες είμαστε, αλίμονο αν δεν τα ξέρουμε όλα...


Καλή λοιπόν η κριτική, αρκεί να είναι καλοπροαίρετη, πάμε να αναλύσουμε ένα προς ένα τα επιχειρήματα όσων αμφισβητούν από τώρα την επιλογή του Τρινκιέρι. Και δεν αναφέρομαι βεβαίως σ' αυτούς που στέκονται στην εμφάνισή του και στο αν μοιάζει με τον εθνικό μας σταρ, γιατί αυτό είναι μέρος της ελληνικής παράνοιας που έχει μάθει να απαξιώνει ότι δεν μπορεί να αμφισβητήσει με λογικά επιχειρήματα. Πάμε λοιπόν να απαντήσουμε στους λογικούς αμφισβητίες του Τρινκιέρι και της ΕΟΚ...

1. Τόσοι καλοί Ελληνες υπάρχουν, γιατί επιλέξαμε ξένο; Για τον ίδιο λόγο που η Ρωσία επέλεξε παλιότερα τον Μπλατ και τώρα τον Κατσικάρη, για τον ίδιο λόγο που η Ισπανία είχε τον Ιταλό Σκαριόλο. Κι αν δεν κάνω λάθος καμία από τις δύο δεν το μετάνιωσε τα προηγούμενα χρόνια, παρότι και οι Ρώσοι, αλλά και οι Ισπανοί έχουν βγάλει προπονητές, στους οποίους θα μπορούσαν να δώσουν την ευκαιρία.

Ακόμη κι αν ο Βασιλακόπουλος προσπαθεί ανεπιτυχώς να βαφτίσει «Ευρωπαίο» έναν ξένο προπονητή, δεν μπορώ να αντιληφθώ με ποια λογική θα πρέπει ντε και καλά να έχουμε Ελληνα στον πάγκο της Εθνικής ομάδας.

Οσοι απαντήσουν με το κλασικό «γιατί είμαστε Ελληνες και πρέπει να εμπιστευτούμε τους δικούς μας», να τους θυμίσω πως ήταν μέσα σ' αυτούς που πανηγύριζαν το 2004, όταν ο Γερμανός Ρεχάγκελ οδηγούσε την εθνική ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης ή να τους θυμίσω πως ήταν οι ίδιοι που πανηγύριζαν με τα αποτελέσματα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος επί Φερνάντο Σάντος...

Οσοι πάλι θα πουν «μα έχουμε καλούς Ελληνες προπονητές», θα μου επιτρέψετε να έχω διαφορετική άποψη. Με εξαίρεση τον Κατσικάρη, στον οποίο έγινε πρόταση, αλλά δεν υπήρξε προσέγγιση στο οικονομικό, ουδείς άλλος έχει περισσότερα προσόντα από τον Τρινκιέρι. Μπορεί όλοι οι Ελληνες προπονητές να είναι ικανοί, να είναι φιλόδοξοι, να έχουν προσόντα, αλλά δεν είναι έτοιμοι για να αναλάβουν την εθνική ομάδα, όταν καλά - καλά δεν έχουν προπονήσει σε επίπεδο Ευρωλίγκα παρά μόνο ένα εξάμηνο.

Ακόμη κι αυτοί που το χουν κάνει (π.χ. Ιτούδης, Σφαιρόπουλος) δεν έχουν δοκιμαστεί ως πρώτοι σε υψηλό επίπεδο, άρα είναι λογικό να υπάρχει το ερωτηματικό της εμπειρίας και της σωστής διαχείρισης κρίσεων. Οσο για τη λύση «Παναγιώτη Γιαννάκη» την θεωρώ ξεπερασμένη, θεωρώ πως ο κύκλος του στην εθνική ομάδα έκλεισε, έχοντας βέβαιως προσφέρει την ψυχή του, αλλά δεν συμφωνώ με την άποψη πως το 2013 πρέπει να γίνει 2008...

2. Γιατί επιλέχθηκε ο Τρινκιέρι κι όχι κάποιος άλλος διάσημος προπονητής; Ο Τρινκιέρι δεν ήταν πρώτη επιλογή και αυτό είναι κάτι που δεν το έκρυψε η ΕΟΚ. Εγινε προσπάθεια για τον Ομπράντοβιτς, κουβέντα με τον Μεσίνα, αλλά από τις λύσεις που υπήρχαν στην αγορά και στα οικονομικά δεδομένα της εποχής, ο Ιταλός ήταν η λύση με το μικρότερο δυνατό ρίσκο.

Πρόκειται για έναν προπονητή που έχει νέες ιδέες για το μπάσκετ, εφαρμόζει πιστά και σταθερά το μότο της εποχής «καλό δεν είναι μόνο το ακριβό» κι έχει καταφέρει μέσα σε μια διετία με μπάτζετ το 1/5 του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού να κάνει ό,τι η Φενέρ και η Εφές των 35 εκατομμυρίων. Είναι προπονητής με ξεκάθαρη φιλοσοφία, με υλικό που το διαχειρίζεται σωστά και με τη διάθεση να μαθαίνει καθημερινά.

3. Γιατί επιλέχθηκαν άπειροι συνεργάτες; Κανείς εκ των τριών που αναλαμβάνουν στο πλευρό του Τρινκιέρι δεν είναι άπειρος. Απειροι είναι για όσους ενδιαφέρονται μόνο γι αυτόν τον έναν που στέκεται όρθιος στον πάγκο και λέγεται προπονητής και δεν γνωρίζουν τι δουλειά γίνεται πίσω απ' αυτόν. Ο Λιμνιάτης είναι «αρρωστάκι» με το μπάσκετ. Ανθρωπος που δέχεται να κοουτσάρει ακόμη και σε «3on3», δείχνει πόσο τρέλα έχει γι αυτό που κάνει. Την δικαιούται την ευκαιρία, όχι επειδή έχει προσφέρει, αλλά επειδή μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα, συνδυάζοντας τη προπονητική γνώση του με την πρόσφατη εμπειρία του ως παίκτης.

Ο Παπανικολάου είναι από τα παιδιά που ακόμη και ο Ομπράντοβιτς έλεγε πως «αυτός μια μέρα θα γίνει καλός προπονητής». Εχει εμπειρία, άριστες σχέσεις μ' όλους τους παίκτες στην εθνική ομάδα κι αυτό είναι ένα στοιχεία απαραίτητο για οποιοδήποτε νέο πρόσωπο καθόταν στην άκρη του πάγκου.

Τέλος, ο Καντζούρης έχει μεγαλύτερη εμπειρία σε υψηλό επίπεδο, ήταν αρκετά χρόνια στοι πλευρό του Ηλία Ζούρου, άρα προσδίδει την εμπειρία που ενδεχομένως να λείπει από τους άλλους δύο. Αν υποθέσουμε πως (κι) αυτοί δεν κάνουν, αναρωτιέμαι: Ποια είναι τα νέα, άφθαρτα πρόσωπα με γνώση και διάθεση που θα μπορούσαν να καθίσουν στη θέση των βοηθών και να στελεχώσουν το τιμ του Τρινκιέρι, χωρίς οι Ελληνάρες να κράζαμε για τους «ίδιους και τους ίδιους» που «έχουν βολευτεί»;

4. Γιατί δεν επελέγη ένας προπονητής για μακροπρόθεσμη συνεργασία; Γιατί πολύ απλά το μοντέλο στο σύγχρονο μπάσκετ έχει αλλάξει... Σ αυτή τη βάση κινούνται όλες οι επιτυχημένες εθνικές ομάδες την τελευταία 5ετία, με εξαίρεση βεβαίως τους Αμερικανούς που λειτουργούν με άλλα οικονομικά δεδομένα και τελείως διαφορετικές προϋποθέσεις. Μοντέλο και που θα θέλαμε να ακολουθήσουμε είναι αδύνατον να το εφαρμόσουμε στη σύγχρονη εποχή που δεν υπάρχουν χρήματα για τα απαραίτητα και η έκφραση «ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας» φαντάζει εξίσου τρελή με το «λεφτά υπάρχουν». Το μοντέλο λοιπόν του part time έχει καθιερωθεί, είναι επιτυχημένο σε ευρωπαϊκό επίπεδο και δεν νομίζω άλλωστε πως ένας άλλος προπονητής με πλήρη απασχόληση θα έκανε διαφορετικές επιλογές στην 12άδα της Εθνικής απ' αυτές που θα κάνει ο Τρινκιέρι...

5. Αφού δεν έχει διαχειριστεί παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα... Είναι το μόνο επιχείρημα που θεωρώ ότι έχει βάση. Ναι, ο Τρινκιέρι έχει δοκιμαστεί σε υψηλό επίπεδο, αλλά με «υλικά» άλλης ποιότητας και με απαιτήσεις μικρότερες. Είναι το στοιχείο στο οποίο θα πρέπει να δουλέψει για να αποδείξει πως είναι ικανός να κουμαντάρει ένα καράβι με πολλούς καλούς παίκτες. Ο σεβασμός εμπνέεται, δεν επιβάλλεται όπως σωστά είπε ο Δημήτρης Παπανικολάου και είναι στο χέρι του Ιταλού να εμπνεύσει τον σεβασμό στους παίκτες. Η επιτυχημένη του θητεία και τα καλά λόγια που έχουν φτάσει στ αυτιά όλων των Ελλήνων παικτών είναι μια καλή αρχή, αλλά δεν φτάνει... Αν ο Τρινκιέρι πετύχει σ' αυτό το κομμάτι και διαχειριστεί σωστά το υλικό που θα έχει στα χέρια του, τότε έχει όλα τα υπόλοιπα προσόντα για να τα καταφέρει...

Συμπέρασμα: Ο Τρινκιέρι ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή απ' αυτές που μπορούσε να έχει στον πάγκο της η Εθνική ομάδα. Ναι, θα ήταν ιδανικό να υπάρχει ο Ομπράντοβιτς, ο Μεσίνα, ενδεχομένως ο Κατσικάρης ή ο Μπλατ, αλλά ως εκεί...

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν θα αποτύχει ή αν θα πετύχει, αλλά είναι παράλογο να κρίνεται από τώρα, χωρίς καν να έχουμε δει δείγματα γραφής του. Ζούμε το κλασικό «κράζουμε για να κράζουμε», κοιτάμε το περιτύλιγμα κι όχι την ουσία και δυστυχώς θα φτάσουμε με κριτική μέχρι το καλοκαίρι, όχι γι αυτά που κάνει, αλλά γι αυτά που ΘΑ κάνει ο Τρινκιέρι.

Δημοσιογράφοι, μελλοντολόγοι και ξυπνητζήδες Ελληνες θα χουμε να λέμε πάλι, με το μόνιμο «δικαιώθηκα» στα χείλη όσων αμφισβητούν από τώρα...

ΠΗΓΗ: Sentragoal.gr

Απόψεις Μπάσκετ SPORTS