«Η μεγαλύτερη τιμή το Hall of Fame»

Με αφορμή την επιλογή του ως υποψήφιου για το «Naismith Memorial Basketball Hall of Fame», ο Νίκος Γκάλης εξήγησε πως δεν έχει αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα, ενώ αναφέρθηκε ακόμη στον Άρη και στο ελληνικό μπάσκετ.

Για την υποψηφιότητα του στην τάξη του 2013 του "Hall of Fame", ο Νίκος Γκάλης δήλωσε: «Σίγουρα είναι η μεγαλύτερη τιμή για οποιονδήποτε μπασκετμπολίστα. Όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ στη Νέα Υόρκη, πού να φανταζόμουν ότι τώρα θα συζητούσαμε κάτι τέτοιο; Ούτε που θα το σκεφτόμουν... Είναι το μεγαλύτερο όνειρο για κάθε αθλητή. Είναι απίστευτο, αν σκεφτείς ποια ονόματα βρίσκονται εκεί. Δεν έχω αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα, με τιμά και μόνο που είμαι υποψήφιος. Έχω μπει στο ευρωπαϊκό Hall of Fame, αλλά το αμερικανικό είναι η κορυφή. Δεν υπάρχει πιο... τοπ απ' αυτό. Πάντως, δεν συγκρίνεται με τις ομαδικές επιτυχίες, το μπάσκετ δεν είναι... τένις. Δεν συγκρίνεται με το Ευρωμπάσκετ του ΄87 και δεν μου δίνει τη χαρά που μου έδωσαν εκείνες οι νίκες του παρελθόντος».

Για τους... αντίπαλους υποψήφιούς του, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται ο Βλάντε Ντίβατς, ο Όσκαρ Σμιντ και ο Σαρούνας Μαρτσιουλιόνις, ο Γκάλης είπε: «Γνωρίζετε όλοι την πορεία του Ντίβατς και την πολύ καλή καριέρα του. Είναι και ο Οσκαρ και όλοι οι άλλοι που είναι μεγάλοι παίκτες. Είναι τιμή που βρίσκομαι ανάμεσά τους».

Σε ερώτηση για το ότι δεν τιμήθηκε δεόντως στην Ελλάδα, ο Γκάλης απάντησε: «Ας βλέπουν τους ξένους, μήπως και... ντρέπονται λίγο. Εμένα όμως μ' ενδιαφέρει τι ξέρει ο κόσμος, δεν είμαι άνθρωπος που ασχολείται με το ποιός θα με τιμήσει. Ο κόσμος είναι ακόμη θερμός απέναντί μου».

Συνέδεσε την καριέρα του και το όνομά του με τον Άρη και τοποθετήθηκε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης: «Το μπάσκετ είναι επαγγελματικό, όλο το θέμα είναι οικονομικό. Εξαρτάται τι παίκτες αγοράζεις. Το μπάσκετ στη Βόρεια Ελλάδα, γενικά, δεν είναι όπως όταν αγωνιζόμουν. Στον Άρη πρέπει να μπει κόσμος που αγαπά την ομάδα και να κάνει ό,τι το καλύτερο. Ας μην περιμένουμε όμως τις παλιές επιτυχίες. Δε γίνεται μόνο με αγάπη. Χρειάζεται στήριξη από κάποιον μεγάλο οικονομικό παράγοντα».

Στο τέλος θέλησε να σχολιάσει για το ελληνικό μπάσκετ: «Απ' το ΄87 και μετά το μπάσκετ έχει μπει στο... πετσί των Ελλήνων, τα παιδιά το αγαπούν και θα βγουν ταλέντα και στο μέλλον».