Με το δεύτερο ραντεβού των αιωνίων για φέτος να αποτελεί ήδη παρελθόν, και έχοντας παρακολουθήσει μεγάλο αριθμό αγώνων των πρασίνων στην κορυφαία διοργάνωση, την Ευρωλίγκα, μπορούν να βγουν τα πρώτα ασφαλή συμπεράσματα για την αγωνιστική ταυτότητα του Παναθηναϊκού αλλά και την φιλοσοφία που θέλει να μεταδώσει ο Αργύρης Πεδουλάκης στους παίκτες του.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να επισημανθεί η δυσκολία του όλου εγχειρήματος, δεδομένου ότι το να μπει ο οποιοσδήποτε προπονητής στα " παπούτσια" του μεγάλου Ζέλικο, όχι μόνο ο Πεδουλάκης, ήταν εκ προοιμίου δύσκολο. Ο Παναθηναϊκός σε ένα ακόμα ματς, συνεχόμενο μάλιστα, έμοιαζε βραχυκυκλωμένος επιθετικά μετά τα πρώτα δώδεκα- δεκατρία λεπτά. Σε όλα τα παιχνίδια με δυνατούς αντιπάλους παρουσιάζει το ίδιο ακριβώς πρόσωπο.

Ξεκινά δυνατά βγάζοντας ενέργεια, κυνηγώντας τον αιφνιδιασμό και με συνεχή κίνηση στην επίθεση ψάχνει διαρκώς τα ελεύθερα τρίποντα θέσης. Μόλις ο αντίπαλος προπονητής αντιληφθεί τον τρόπο ανάπτυξης των πρασίνων και προσαρμόσει τις βοήθειες της άμυνας του η ομάδα του Πεδουλάκη μοιάζει να μπουκώνει και να μην έχει εναλλακτικό πλάνο. Με την πάροδο του χρόνου και αφού δεν βρίσκει λύσεις προσπαθεί να πάρει τα αποτελέσματα από την άμυνα, όπου όντως ως σύνολο δείχνει να ρολάρει καλύτερα.

Δεν είναι φυσιολογικό για μια ομάδα τέτοιου επιπέδου να ξεπερνά μετά δυσκολίας τους 70 πόντους. Με Ολυμπιακό, και στα δύο ματς, με Ρεάλ, με Ζαλγκίρις και με Εφές το τριφύλλι επιθετικά ήταν εγκλωβισμένο στα κολλήματα του κόουτς του ο οποίος έχει αποφασίσει να ζήσει ή να πεθάνει αγωνιστικά η ομάδα του με το συνεχές ποστάρισμα των αντιπάλων και το τρίποντο χωρίς παρουσία δεύτερου σχεδίου.

Τα λάθη βέβαια ξεκίνησαν από την καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο και την στελέχωση της ομάδας. Μετά την φυγή του συνόλου, σχεδόν, των παικτών, αφού μόνο οι Διαμαντίδης και Τσαρτσαρής έμειναν, ήταν φυσικό να υπάρξουν και άστοχες επιλογές. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να αποκτηθούν παίκτες που το επίπεδο τους δεν είναι αντάξιο, όχι του εξάστερου Παναθηναϊκού του παρελθόντος, αλλά ούτε καν μικρομεσαίας ομάδας Ευρωλίγκα και να χάνονται και με ευθύνη της τεχνικής ηγεσίας παίκτες αξίας, όπως ο Περπέρογλου, είναι εγκληματικό.

Μεγαλύτερη απόδειξη των καλοκαιρινών ακροβασιών δεν υπάρχει από το γεγονός πως οι πράσινοι υποχρεώθηκαν να αλλάξουν τους μέτριους Κίτσεν και Άρμστρονγκ και τον ανεπαρκή Πάνκο με τους Μπάνκς και Γκιστ αλλά και να προσθέσουν τον Καπόνο στην προσπάθεια τους να βρουν λύσεις από την περιφέρεια. Παρ' όλες αυτές τις αλλαγές το ροτέισον παραμένει μικρό, αφού οι Έλληνες που αποκτήθηκαν, πλην Μπράμου και Σοφοκλή, δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας τουλάχιστον όχι στη παρούσα φάση, δυσκολεύομαι ακόμα να καταλάβω το χθεσινό τρικ με τη χρησιμοποίηση του Ξανθόπουλου και τι ακριβώς προσδοκούσε ο κόουτς από αυτό με δεδομένο πως η άμυνα του Ολυμπιακού τον αντιμετώπισε ωσάν να μην υπήρχε αφήνοντας του και το διάδρομο αλλά και τη διείσδυσή.

Είναι απορίας άξιο πως ο Παναθηναϊκός έχοντας στις τάξεις του τον κορυφαίο γκάρντ στην Ευρώπη στο pick n' roll δεν πήρε παίκτες που να μπορούν να υπηρετήσουν αυτό το είδος παιχνιδιού. Επίσης αφού μπήκε στη λογική να αποκτήσει αθλητές με ιδιαίτερα σωματικά προσόντα, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα όταν η ομάδα αμύνεται κλείνοντας σαν μέγκενη την ρακέτα της απαγορεύοντας την είσοδο σε αυτή, πως δεν επιδιώκει το γρήγορο επιθετικό παιχνίδι αλλά αρέσκεται να παίζει πέντε εναντίον πέντε. Το πιο σημαντικό λάθος, όμως παραμένει η έλλειψη προσωπικοτήτων στα δύσκολα. Δεν είναι τυχαίο πως στα τελευταία κρίσιμα λεπτά επιθετικές πρωτοβουλίες αναλαμβάνει μόνο ο μεγάλος Διαμαντίδης, ο οποίος μοιάζει να είναι απελπιστικά μόνος. Πιθανή απώλεια του Κυπέλλου την Κυριακή ίσως να φέρει έντονο προβληματισμό στο τριφύλλι και να οδηγήσει σε δεύτερες σκέψεις σε ότι έχει να κάνει με την τεχνική ηγεσία ειδικά στην περίπτωση που η εικόνα της ομάδας στα δύσκολα συνεχίζει να θυμίζει την μέρα της Μαρμότας.

Πηγή: sport-fm.gr

Πεδουλάκης Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS