Μια ιστορία με Κα-πόνο από την αρχή...

Οσο καθυστέρησε να `ρθει, άλλο τόσο γρήγορα… την έκανε ο Τζέισον Καπόνο που πέρασε και δεν ακούμπησε από τον Παναθηναϊκό.

Μ' ένα ξερό «φεύγω», ο Αμερικανός παράτησε τους «πράσινους» στα κρύα του λουτρού και μοιραίως η υπόθεση παίρνει την δικαστική οδό, με τον Παναθηναϊκό να έχει δικαιολογημένα παράπονα για την αντι-επαγγελματική συμπεριφορά του…
Μια ιστορία με Κα-πόνο από την αρχή...

Ανεξάρτητα πόσο δίκιο έχει ή δεν έχει ο Καπόνο (και ο κάθε Καπόνο) δεν είναι λογικό να παρατάς την ομάδα μ' αυτόν τον τρόπο, χωρίς αυτή να έχει το δικαίωμα αλλαγής, επειδή δηλώνεις δυσαρεστημένος από τον χρόνο συμμετοχής σου.

Η υπόθεση του Καπόνο έχει κατά την ταπεινή μου άποψη τρεις παραμέτρους. Η πρώτη αφορά στην ορθότητα της μεταγραφής που έγινε στη διάρκεια της σεζόν, η δεύτερη στον τρόπο που αξιοποιήθηκε από τον Πεδουλάκη και η τρίτη στο κατά πόσο ο παίκτης ήταν ικανός να ανταποκριθεί στις ανάγκες του φετινού Παναθηναϊκού. Τρεις παράμετροι που συνδέονται μεταξύ τους κι αν προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι θα αντιληφθούμε πως το «δέσιμο» ήταν δύσκολο εξ αρχής…

Και για να τα πάρουμε με την σειρά… Καταρχήν, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η απόκτηση του Καπόνο δεν αποτελούσε βασική προτεραιότητα για τον Πεδουλάκη, όταν ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να προχωρήσει σε αλλαγές.

Παρότι αρκετοί θεωρούσαν πως η ομάδα χρειαζόταν έναν καθαρόαιμο σουτέρ, ο ίδιος προτιμούσε έναν παίκτη που θα έκανε περισσότερα πράγματα στο παρκέ, θα έπαιζε άμυνα και από την στιγμή που ο Καπόνο δεν είχε αυτές τις βασικές προϋποθέσεις, δεν αποτελούσε Νο1 επιλογή.

Σε αντιδιαστολή θα αναφέρω την περίπτωση του Μάρκους Μπανκς, ο οποίος ήταν αποκλειστικά δική του μεταγραφή, εκτιμώντας πως ο Αμερικανός θα μπορούσε να του δώσει τα χαρακτηριστικά παιχνιδιού που δεν βρήκε στο πρόσωπο του Κίτσεν.

Δεύτερον, αν προσπαθήσει κάποιος να μπει στα παπούτσια του Καπόνο, ενός παίκτη με πολυετή θητεία στο ΝΒΑ που έρχεται στην Ελλάδα για να δώσει λύσεις στο σουτ, η δυσαρέσκεια του είναι εν μέρει φυσιολογική, όταν διαπιστώνει πως δεν έχει τον ρόλο που είχε φανταστεί.

Πράγματι, ακόμη κι όταν έπαιζε 15-20 λεπτά σε κάθε παιχνίδι, δεν είχε ρόλο «εκτελεστή» κι έμοιαζε να ψάχνει να δημιουργήσει για τον εαυτό του προκειμένου να πάρει τα σουτ που του αναλογούσαν και τα οποία δεν έβγαιναν από τα σύστημα που επέλεγε ο Πεδουλάκης.

Από την στιγμή που ένας παίκτης παραμένει στο ρόστερ, τότε ευθύνη του προπονητή είναι να τον αξιοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, ακόμη κι αν αυτός έχει συγκεκριμένες αδυναμίες που δεν καλύπτονται με κανέναν τρόπο. Υπό αυτή την έννοια, αντιλαμβάνομαι την δυσαρέσκεια του Καπόνο για τον ρόλο του, αλλά όχι για τον χρόνο συμμετοχής του.

Τα 15:30 που αγωνίζεται κατά μέσο όρο στην Ευρωλίγκα ο 31χρονος φόργουορντ φτάνουν και περισσεύουν για έναν παίκτη που μπορεί να σουτάρει εκπληκτικά, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο στο παρκέ. Φτάνουν και περισσεύουν βεβαίως, εφόσον ο προπονητής βρει τον τρόπο να τον αξιοποιήσει στο διάστημα αυτό.

Ο Καπόνο είναι ένας παίκτης που δεν θα μπορούσε να παίξει περισσότερο σε καμία ομάδα υψηλού επιπέδου στην Ευρωλίγκα. Η εποχή που ο Παναθηναϊκός «έκρυβε» για παράδειγμα τις αμυντικές αδυναμίες του Γιασικεβίτσιους έχουν περάσει και δύσκολα θα επιστρέψουν.

Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει το βάθος για να παίζει με τέσσερις στην άμυνα ή τέσσερις στην επίθεση. Δεν μπορεί για παράδειγμα να… χαραμίσει τον Διαμαντίδη (και) σε ρόλο τερματοφύλακα στην άμυνα, ούτε έχει Σάτο που τα χειρότερά του θα μπορούσε να «κλειδώσει» τον αντίπαλό του ή τέλος πάντων Φώτση που στην κακή του μέρα επιθετικά, θα πρόσφερε αμυντικά και θα κάλυπτε τις «τρύπες» που θα προέκυπταν στις περιστροφές της άμυνας.

Υπό αυτή την έννοια, ο Καπόνο ήταν ένας εξαιρετικός σουτέρ που είχε συγκεκριμένες αδυναμίες και οι οποίες στο… ζύγι έβγαζαν χαμένο τον Παναθηναϊκό, όσο το παιχνίδι «έτρεχε» κι όσο ο αντίπαλος «χτυπούσε» το συγκεκριμένο μειονέκτημα. Όταν ένας παίκτης σκοράρει 7 πόντους στην επίθεση και δέχεται 10 στο ίδιο διάστημα από τον αντίπαλό του, τότε η επιστροφή στον πάγκο είναι λίγο – πολύ αναμενόμενη και μάλιστα όσο το δυνατόν συντομότερα για να μην γίνει μεγαλύτερη η ζημιά…

Συμπερασματικά: Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Πεδουλάκης κακώς δέχτηκε τον Καπόνο, από την στιγμή που είχε άλλο πράγμα στο μυαλό του. Από την στιγμή που τον πήρε, δεν φρόντισε να αξιοποιήσει το μέγιστο πλεονέκτημα που διαθέτει (σουτ), αλλά ορθώς δεν τον χρησιμοποιούσε περισσότερο από 15 λεπτά, σκεπτόμενος το καλό του Παναθηναϊκού κι όχι το «εγώ» του παίκτη και βλέποντας πως σε βάθος χρόνου ενός αγώνα η ομάδα ζημειώνεται αντί να κερδίζει.

Ο Καπόνο από την άλλη, σαν μεγάλη προσωπικότητα που είναι, όφειλε να βάλει την ομάδα πάνω από τον εαυτό του και ειδικά σε μια χρονική συγκυρία που ο Παναθηναϊκός οδεύει για την τελική «8άδα». Να αποδεχτεί τις αδυναμίες του και να προσπαθήσει να γίνει χρήσιμος, έστω κι αν βλέπει πως ο προπονητής του δεν τον εκμεταλλεύεται όπως θα έπρεπε και όπως ονειρευόταν…

Το… πουλάκι για αλλαγή στην Ευρωλίγκα έχει πετάξει και πλέον η δυνατότητα αλλαγής περιορίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Επιστρέφω λοιπόν στην πάγια θέση μου πως ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν ακόμη πόιντ γκαρντ με ευρωπαϊκή εμπειρία και μόνο μια τέτοια περίπτωση αξίζει να δοκιμαστεί τη δεδομένη χρονική στιγμή. Δοκιμές από τα κοψίματα του ΝΒΑ με παίκτες που δεν έχουν μυρωδιά από ευρωπαϊκό μπάσκετ, δεν έχουν νόημα τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Πηγή: Goal