Στη χώρα που ο ένας αθλητής γινόταν τραμ, ο άλλος τρένο, ο παράλλος παπόρι κι ένα σωρό ακόμα βλέπανε με τα ονόματά τους να βαφτίζονται γήπεδα, ο Γκάλης έμενε στην αφάνεια επί δυο δεκαετίες, μέχρι που πάρθηκε η απόφαση να γίνει ό,τι έγινε χθες το βράδυ.
Δεν έφτανε, λοιπόν, που η καριέρα του διακόπηκε πριν την ώρα της όπως όπως, δεν έφτανε που τόσα χρόνια είχε τις πικρίες του, έπρεπε τόσα χρόνια να βλέπει και τόσους άλλους αθλητές από διάφορα σπορ να δοξάζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κι ας μην πέτυχαν ούτε τα μισά κάποιοι εξ αυτών απ΄ όσα κατάφερε ο Γκάλης.
Έπρεπε, λοιπόν, να γίνει ό,τι έγινε, να ξυπνήσουν πρόσφατα όλοι (κι εμείς από το δικό μας συνάφι) και τελικά να γίνει κάτι για να τιμηθεί όπως έπρεπε ένας γίγαντας Νίκος Γκάλης!
Αυτό, λοιπόν, να γίνει μάθημα προς πάσα κατεύθυνση και γι’ άλλους αθλητές ανάλογου επιπέδου μελλοντικά, αν και δεν έχουμε δα και τόσους πολλούς…