Και γιατί να φύγει ο Σπανούλης;

Για παράδειγμα, ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν θέλησε ποτέ να δοκιμάσει την τύχη του εκτός συνόρων. Ούτε καν στο ΝΒΑ, έστω κι αν θα μπορούσε να μοσχοπουλήσει τόσο το ταλέντο του (στα πρώτα του χρόνια), όσο και την ωριμότητά του (αργότερα).

Ή ο Βασίλης Σπανούλης που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια (όπως όλα δείχνουν) τις σαφέστατα μεγαλύτερες προσφορές ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα, για να μείνει στον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό. Κι εδώ που τα λέμε (αν θέλετε την άποψή μου) πολύ καλά κάνει. 2 εκατομμύρια δεν θα τον κάνουν περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένο. Η γυναίκα του, τα παιδιά του και η οικογένειά του όμως σαφέστατα θα τον κάνουν να αισθάνεται πολύ πιο γεμάτος και ολοκληρωμένος σε σχέση με το πως θα ήταν για τρία χρόνια είτε στην παγωμένη Μόσχα, είτε στην (ομολογουμένως) πανέμορφη Βαρκελώνη. Τι είναι τρία χρόνια; Είναι τρία χρόνια κι η ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις τις ωραίες της στιγμές, όπως την κορυφαία, να βλέπεις δηλαδή τα πιτσιρίκια σου να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.

Φυσικά, οι επαγγελματίες του μπάσκετ δεν έχουν και ουσιαστικό λόγο να την κάνουν, ειδικά αν παίζουν στις δυο κορυφαίες ομάδες της χώρας και της Ευρώπης, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Τα λεφτά είναι πολλά, οι τίτλοι πολλοί, η δόξα μεγαλύτερη. Διότι μέσα σε όλα, τα δυο παραδείγματα που χρησιμοποίησα θα ολοκληρώσουν την καριέρα τους ως εμβληματικοί αρχηγοί των ομάδων τους. Ο V-Span μάλιστα έχοντας δοκιμάσει και το «γλυκάκι» που λέγεται ΝΒΑ και δεν πιστεύω ότι θα το έκανε ξανά αν γύριζε το χρόνο πίσω.

Ένας κατά τι πιο φουσκωμένος τραπεζικός λογαριασμός δεν τους λέει τόσο πολλά, ιδιαίτερα από τη στιγμή που επαγγελματικά μπορούν να είναι στο απολύτως κορυφαίο επίπεδο και οικογενειακά εν πλήρη γαλήνη. Υπ’ αυτό το πρίσμα η επιμονή στο ντόπιο προϊόν αποδεικνύει υγιέστατη σκέψη και προτεραιότητες. Φυσικά μπορούν και το κάνουν.

Διότι οι συναθλητές τους στο βόλεϊ ούτε να ζήσουν μπορούν στην εγχώρια αγορά, ούτε να διακριθούν. Όσοι πρόλαβαν (ως το 2005 βαριά) πρόλαβαν. Οι υπόλοιποι έχουν έναν και μόνο δρόμο, την ξενιτιά. Εκεί που όλοι είχαν τη βολή τους και τη φυγή ενός αθλητή την πανηγυρίζαμε ως πρωτοφανές γεγονός, τώρα δεν προλαβαίνουμε να μετράμε ξενιτεμένους. Όλοι οι νεαροί (αλλά και οι λιγότερο νεαροί) εκ των κορυφαίων της χώρας (για την ακρίβεια όλοι οι κορυφαίοι πλην δυο περιπτώσεων που επέλεξαν να μείνουν ή άργησαν να φύγουν) έχουν μαζέψει τα μπογαλάκια τους για Ιταλία, Γαλλία και γενικώς για τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Όχι ότι θα πάρουν τρελά λεφτά, αλλά σίγουρα θα φτιάξουν ένα κάποιο κομπόδεμα που θα τους επιτρέψει να χτίσουν τη ζωή τους μετά τον αθλητισμό.

Τελευταίο παράδειγμα ο υπερ-ταλαντούχος ακραίος από τα «άκρα» της Ελλάδας, ο Ραφαήλ Κουμεντάκης που θα φορέσει τη φανέλα της ιστορικής ιταλικής Ραβένα. Το παιδί και λεφτά θα βγάλει σε βάθος χρόνου, αλλά κυρίως θα αξιοποιήσει το τεράστιο ταλέντο του, δουλεύοντας πάνω στην τεχνική, τη δύναμη και τις (όποιες) αδυναμίες του. Εξαιρετικά χαρμόσυνη είδηση, πολύ περισσότερο όταν ο νέος του προπονητής τον θεωρεί έναν από τους κορυφαίους στον κόσμο στην ηλικία του!!!

Την ώρα λοιπόν που ο Σπανούλης δεν έχει λόγο να φύγει , καθώς το μπάσκετ στη χώρα είναι μαζί με τη ναυτιλία οι δυο μοναδικοί εξαγόμενοι σε πλήρη άνθιση τομείς, στα λεγόμενα «ερασιτεχνικά» αθλήματα των επαγγελματιών αθλητών δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Στην ερώτηση που μου έκανε προχθές ένας πιτσιρικάς «μα γιατί να υπάρχει ο διαχωρισμός επαγγελματιών και ερασιτεχνών στα αθλήματα;», η απάντηση είναι απλή. Διότι η ζωή είναι σκληρή και άδικη.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, έστω κι από διαφορετικούς δρόμους, οι κορυφαίοι θα φτάσουν στην Ιθάκη τους.

Κι η Ιθάκη κάθε ανθρώπου δεν εμπεριέχει κατ’ ανάγκη έναν παραφουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό. Είναι πολλά περισσότερα. Υπ’ αυτή την έννοια δεν με εκπλήσσει η επιλογή του Βασίλη Σπανούλη να παραμείνει στον ιστό ως αρχηγός και σημαία του Ολυμπιακού και κυρίως στον (ακόμα μεγαλύτερο και σπουδαιότερο) ιστό του αρχηγού της οικογένειάς του. Θα με εξέπληττε μια αντίθετη επιλογή. Αν και μηδένα προ του τέλους μακάριζε, πιστεύω ότι ο Σπανούλης έχει πάρει τις αποφάσεις του και θα εξακολουθήσουμε να τον απολαμβάνουμε στα ελληνικά γήπεδα.

Να σας πω την αλήθεια, θα προτιμούσα να βλέπω εδώ όλους τους κορυφαίους αθλητές και προπονητές όλων των αθλημάτων. Δεν είμαι υπέρ των ταξιδιών. Δεν είμαι και τόσο πολίτης του κόσμου...