Επέλεξε σωστά ο Τρινκιέρι!

Τρανό παράδειγμα ο Βασίλης Καββαδάς. Ένας νεαρός ψηλός, με όγκο και τσαμπουκά που από το πουθενά ετοιμάζει βαλίτσες για το ταξίδι στο Κόπερ κι έγινε ο ρούκι της εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας. Αντικατέστησε την ύστατη ώρα τον «τραυματία» Σχορτσανίτη κι όλοι πιστέψαμε ότι απλώς θα βοηθάει τις προπονήσεις.

Κι όμως στο πρώτο τουρνουά που τον είδα, κάτι μου έκανε «κλικ». Σκέφτηκα ότι έχουμε έναν ψηλό με νεύρο, αποφασισμένο να πετύχει, με όγκο και δυναμισμό για να παίξει και λίγο ξύλο όταν χρειαστεί. Γεμίζει την ρακέτα. Αυτά τα περί απειρίας εγώ τα ακούω βερεσέ. Όλοι κάποτε άπειροι υπήρξαν κι εν πάση περιπτώσει το παιδί θα κάνει πολύ συγκεκριμένη δουλειά. Δεν θα κληθεί να αναλάβει το ρόλο του ηγέτη στα ψηλά, δεν θα είναι η κολόνα της ομάδας, αλλά η προωθητική δύναμη, όταν αυτό θα είναι απαραίτητο. Και στην τελική το αντέχει και το αξίζει. Ταπεινά , αλλά με αυτοπεποίθηση κυνήγησε το όνειρό του και πέτυχε. Είναι τεράστιο επίτευγμα και ταυτόχρονα μεγάλη κίνηση του Τρινκιέρι που δεν έμεινε σε στεγανά, ούτε σε συλλόγους (όπως τον κατηγόρησαν), αλλά επέλεξε με κύριο γνώμονα την εικόνα στα φιλικά.

Γιατί να επιλέξει τον Βουγιούκα αντί του μικρού; Ο Ίαν είναι ράθυμος, αργός, χωρίς να δείχνει καμία διάθεση προσαρμογής και βελτίωσης. Κυρίως όμως είναι νωθρός στον αγώνα. Άλλο πράγμα χρειάζεται η εθνική από τον τρίτο ψηλό της. Κάτι που θα κάνει τη διαφορά σε σχέση με τους άλλους δυο.

Δηλώνω την απόλυτη συμφωνία μου με τις επιλογές, έστω κι αν –στην πραγματικότητα- η δική μου άποψη ουδεμία σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι η χημεία όπως την σκέφτεται ο προπονητής. Τι σημαίνει «γιατί τέσσερις κοντοί»; Γιατί έτσι θα κάνει τη δουλειά. Γιατί στεγανά τύπου «πρέπει να πάει με πέντε ή με έξι»; Τι θα προσέφερε ο Κατσίβελης; Άμυνα. Ωραία. Και μετά; Στο άλλο μισό γήπεδο; Τί θα προσέφερε ο Βασιλειάδης (τον οποίο προσωπικά θα ήθελα στη Σλοβενία, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν χωράει); Επίθεση και μακρινό σουτ. Ωραία; Στο άλλο μισό γήπεδο;

Ο Τρινκιέρι έχει επιλέξει συγκεκριμένο τρόπο μπάσκετ που προσομοιάζει πολύ στη δική μας σχολή, στον δικό μας τρόπο. Επέλεξε διαφορετικά εργαλεία από αυτά που είχαμε συνηθίσει, τουλάχιστον ως προς τον καταμερισμό των θέσεων. Ωραία. Ας περιμένουμε το αποτέλεσμα για να τον κρίνουμε στο τέλος. Είναι τρελός; Μπορεί! Ρισκάρει; Μπορεί! Κι όσοι δεν ρίσκαραν τι κατάλαβαν; Άλλωστε, τα έπη του 2005-2006 άρχισαν με «ρίσκα» το 2003 και το 2004. Τότε που κάποιοι έγραφαν «ποιος Διαμαντίδης μωρέ που τον έχετε κάνει Τζόρνταν εσείς που μεταδίδετε»...

Προσωπικά βλέπω ισορροπία κι ένα ρόστερ που μπορεί να έχει βάθος δέκα θέσεων στο ροτέισον. Ουαί κι αλίμονο αν φτιάχνεις ομάδα υπό τον φόβο πιθανού τραυματισμού, έστω κι αν το τουρνουά είναι μεγάλο.

Υ.Γ: Είχα υποσχεθεί μια απάντηση στον Παναθηναϊκό, αλλά ειλικρινά βαριέμαι πολύ. Εδώ δεν αντιδρούν οι ίδιοι οι παίκτες, γιατί να επιμείνω (ΞΑΝΑ) εγώ; Κι αυτό δεν αφορά μόνο στον Παναθηναϊκό. Ένα πράγμα μόνο θα ήθελα να πω. Είμαι άσχετος με τους νόμους σας. Με τους νόμους που ευνοούν χρέη και ρυθμίσεις. Με τους πτωχευτικούς κώδικες που επιτρέπουν φεσώματα με έναν υποβιβασμό σε μη επαγγελματική κατηγορία. Επαγγελματική ο Θεός να την κάνει. Σας αφήνω λοιπόν να κάνετε δημοσίως τις διαπραγματεύσεις σας με τον τρόπο που εσείς γνωρίζετε και σας χαρακτηρίζει και να διοικείτε (ΟΛΟΙ) τις ομάδες σας με τον τρόπο που έχουμε μάθει. Άλλωστε, οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι φαίνεται να μην ενοχλούνται πολύ. Ή τουλάχιστον ενοχλούνται ως εκεί που τους παίρνει. Όπως σωστά λέτε στην επιστολή, εμένα δεν με υπολογίζετε για το ρόστερ σας και φυσικά δεν μου χρωστάτε. Άρα, τι με κόφτει εμένα; Πάντως δεν ανακαλώ ούτε κόμμα από αυτό που έγραψα. Και δεν θα μπω στη διαδικασία να το ξανα-τεκμηριώσω. Είναι αυταπόδεικτό. Φαντάζομαι δεν έχετε παράπονο, δέκα ημέρες έμεινε η απάντησή σας στον αέρα επί τούτου. Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και σας εύχομαι καλή τύχη για τον νέο Παναθηναϊκό που θέλετε να φτιάξετε. Μια σωστή κίνηση έχετε κάνει στα σίγουρα. Πήρατε προπονητάρα.