Μεγαλώσαμε στην μεταπολεμική Αθήνα με αρκετά γηπεδάκια μπάσκετ. Υπαίθρια και τσιμεντένια. Κάθε συνοικία έχει την ομάδα της. Και το τοπικό πρωτάθλημα Αθηνών-Πειραιώς συναρπαστικό. Κάργα οι εξεδρούλες από γυμνασιόπαιδες. Μίλων, Τρίτων, ΧΑΝ Νικαίας, Έσπερος, Τυφών, Παγκράτι, Σπόρτιγκ, Πειραϊκός.

Υπήρχε η μαγιά. Η γνωριμία, η αγάπη, τα βιώματα με το μπάσκετ. Δεν υπήρχαν οι υψηλοί. Οι δίμετροι. Ακόμα δεν είχαν αρχίσει να δουλεύουν τα κρέατα και τα γάλατα που έλειπαν από την τροφή της πρώτης μετακατοχικής γενηάς.

Η Γερμανία μάς σακάτεψε. Σα να μας έκοψε στη μέση. Να μας σταμάτησε στο δρόμο. Σε καμμία άλλη χώρα οι χιτλερικοί δεν έδειξαν τόση αγριότητα. Για τους ιστορικούς, τους ερευνητές είναι ακόμα ανεξήγητη η συμπεριφορά των Γερμαναράδων. Γαμώ τους τάφους τους.

Οι νέες φουρνιές πιτσιρικάδων, μετά την κατοχή, άρχισαν να παίρνουν μπόϊ. Τους πλάκωναν οι γονείς, βούτυρα, τυριά, μαρμελάδες. Και μετά ήρθε ο Γκάλης. Το θηρίο. Ο δουλευταράς. Καμμία σχέση με την αρχιτεμπέλα τον Φασούλα. Η σπασίκλα στην προπόνηση.

Μήπως όλα ήταν διαφορετικά, αν ο Γκάλης δεν βρισκόταν στον Άρη, δεν είχε προπονητή τον Ιωαννίδη. Όχι πως θα έπεφτε στο ναρκωτικό αν υπέγραφε στον ΠΑΟΚ. Ούτε που θα τον πλησιάζε ο Τοπ Γκαν Αλ που έφερνε το πράμα σε κασετοφωνάκια, με την επιστροφή της ομάδας από το εξωτερικό, σε εποχές που ακόμα δεν έπαιζαν τα λυκόσκυλα στα αεροδρόμια.

Ναι, χάρη στον Νίκο Γκάλη, η Ελλάδα παρουσιάζει σήμερα μια ομάδα με παιδιά μπασκετικής, αθλητικής αξίας, σε παγκόσμιο επίπεδο, και το σπουδαιότερο άτομα ισορροπημένα ψυχολογικά, με ολοκληρωμένο χαρακτήρα.

Πηγή: apodytiriakias.gr

Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS